Golden Axe: Beast Rider

Golden Axe: Beast Rider heeft grootse plannen om een klassieke serie weer nieuw leven in te blazen. Helaas komt dit op geen enkele manier uit de verf. Lees meer in deze review…

In een grijs verleden was er eens een game vol actie en magie, nog lekker ouderwets volgens het heerlijke principe van side-scrolling. Golden Axe was de naam en wist toen al veel mensen te bekoren. Anno 2008 verschijnt er weer eens een nieuw deel uit de serie ten tonele, Beast Rider. Het idee is veelbelovend, maar helaas komt er niets van terecht.

Ouderwets hakken

Golden Axe: Beast Rider laat je spelen als Tyris Flare, een vrouw met een riante bos hout voor de deur die er helaas getuige van moet zijn dat de dames van haar groepering worden afgeslacht. Zodoende ontstaat een zoektocht naar wraak en, oh ja, je krijgt ook nog een beetje te maken met een bijl van goud: de ‘golden axe’. Deze dien je tijdens je tocht stukje bij beetje in ere te herstellen. Kortom, een slap verhaal om gewoon weer ouderwets aan het hakken te mogen.

De basis van Beast Rider’s gameplay is duidelijk: veel hakwerk en zo lomp mogelijk. Aan de ene kant levert dit best brute actie op met veel bloederige taferelen, maar het vechten is helaas bijzonder zwak uitgewerkt. Je hebt een gewone aanval en een krachtige aanval, net als je tegenstanders. Elk type aanval van een tegenstander is voorzien van een kleurtje, oranje en blauw, en daar dien je vervolgens op in te spelen door te ontwijken en eventueel een counteraanval in te zetten. Je hebt namelijk een knop om oranje aanvallen te ontwijken en eentje voor blauwe aanvallen.

In principe een simpel systeem dat best aardig lijkt te werken, tot het moment dat je in drukke gevechten verzeild raakt. Dan gaat het blokken en counteren gewoon te traag en zakt het hele vechtsysteem als een wankel kaartenhuis in elkaar. Daarnaast laat de game je, zoals de titel al deed vermoeden, rijden op diverse beesten. Opnieuw leuk gevonden, en een soort ode aan de klassieke Golden Axe-games, maar opnieuw werkt dit vrij vervelend. Het mikken van aanvallen met je beest gaat moeizaam en daarnaast is het dier waarop je rijdt ongekend snel dood.

Nostalgie

Het kleine mespuntje nostalgie in de game komt wellicht door je ontmoetingen met de bekende dwerg Gilius Thunderhead. In vroeger tijden een favoriet personage van mij om mee te vechten, maar de ijdele hoop dat je het hele avontuur van Beast Rider ook met Gilius kon spelen werd al tijden terug uit de wereld geholpen. We moeten het met de rondborstige dame doen en dat is toch wel even slikken als liefhebber van de klassieke games.

Waar de opbouw van de game vroeger perfect werkte, voelt het nu ontzettend vervelend aan. Je bent nog altijd bezig met het opzoeken van een gebied om te vechten, alle vijanden daar uit te roeien en weer door naar het volgende gebied om je vechtkunsten te vertonen. Dit alles wordt nog eens extra nadelig ondersteund door problemen met de camera, framedrops, houterige animaties en volledige lineaire paden. De graphics zijn nog best redelijk, maar weten op geen enkel punt de game te redden van een zekere ondergang.

Conclusie

Golden Axe: Beast Rider had een prachtige ode kunnen worden aan de klassiekers van weleer. Helaas is er voor een slechte opzet gekozen, waarbij het verhaal niet al te boeiend is uitgewerkt en daarnaast is de gameplay ontzettend zwak en saai. Grafisch kan de game er nog net mee door, maar dit weet niet te verhullen dat je al na een paar gebieden met stevig knokwerk het liever voor gezien wilt houden. Je kunt veel beter nog eens de oude Golden Axe-game opzoeken via recente SEGA-collecties of online downloads, want Beast Rider biedt eenzelfde eerbetoon als trommelen op de kist tijdens een begrafenis.