Review: de Blob

De Blob is oorspronkelijk ontwikkeld door Utrechtse studenten als gratis spelletje. Bij THQ vonden ze het zo leuk, dat besloten werd er een volwaardige game van te maken voor de Nintendo Wii. Hoewel je natuurlijk de gratis versie kan blijven spelen, is de Blob voor de Wii een zekere aanrader.

Stressballetje

De Blob is een wezentje dat lijkt op een stressballetje dat je op de basisschool altijd van Sinterklaas of medeklasgenoten in een surprise kreeg. Ergens op mijn zolder ligt er nog één weg te rotten, naast zo’n zak die een wind liet wanneer je er op ging zitten en een wc-pot met daarin prut die deze specialiteit met het eerder genoemde cadeautje deelt, namelijk het voortbrengen van anale geluiden.

Ik houd niet op met het ophalen van jeugdsentiment, omdat de Blob nog aan iets anders uit mijn kindertijd doet denken, namelijk verven, niet met als hoofddoel om iets creatiefs te scheppen, maar er een zo groot mogelijke kliederzooi van te maken.

Graydians en Raydians

Terwijl conventionele stressballetjes gevuld zijn met meel, zit de Blob vol met een sponsachtige materie die onuitputtelijke hoeveelheden verf kan opzuigen. Raak je rode verf, dan wordt de Blob rood en de gebouwen en andere objecten die hij aanraakt ook. Dit is hard nodig, want de Graydians, de vijanden in de Blob, hebben Chroma City bezet en er een saaie, grijze, monochromatische boel van gemaakt. De Blob is een wezentje dat per ruimteschip op de planeet is geland, en heeft zich aangesloten bij de Raydians, die verzot zijn op kleur en vreugde.

Daarom is het de bedoeling om zoveel mogelijk gebouwen in een mooie kleur te verven. Maar welke? Dat maakt niet uit. In Chroma City vloekt rood niet met groen, en gaat geel heel makkelijk samen met blauw. Voor elk opgeleukt gebouw krijgt de speler punten, die je nodig hebt om verder te komen in de levels. Vanzelfsprekend is niet elk gebouw meteen te bereiken, anders zou er van de Blob niet veel meer overblijven dan door de straten van Chroma City hoppen en blobben en gaandeweg wat gebouwen aan te raken.

Verven en opdrachten

Men heeft dus een hoop leuke platformelementen ingebouwd, allemaal gecontroleerd door de Wii-afstandsbediening en Nun-Chuk. Met de analoge stick hierop beweeg je de Blob in de rondte, terwijl je hem laat springen door de Wiimote een lekkere zwieper te geven. In het begin gaat dit nog wat stroef, maar je krijgt het verrassend snel onder de knie.

Op deze manier verf je uiteindelijk hele huizenblokken, opgebouwd uit de meest extravagante wolkenkrabbers die zelfs dat ene lelijke gebouw aan de Amsterdamse Zuidas overtreffen (Ik rijd er net met de trein langs en verafschuw het voor de zoveelste keer). Op deze manier bereik je ook zogenaamde verffonteinen, die je kunt vullen door er je verfvoorraad in leeg te gieten, voor extra punten.

En andere manier om de puntenteller wat sneller te laten oplopen, is het uitvoeren van kleine side-quests. Je moet dan een andere Raydian benaderen, die je de opdracht geeft. Het jammerlijke hieraan is dat je vaak een ellenlange instructie moet doorlezen, terwijl je eigenlijk meteen al weet wat er gedaan moet worden. Daarnaast zijn de kleine races, puzzels en opdrachten die je vijanden laten verslaan of huizenblokken in één bepaalde kleur laten verven na een paar herhalingen niet erg leuk meer. Dit is vooral zonde omdat deze opdrachten een veel grotere beloning met zich meebrengen dan het cruisen door de levels en zodoende de verschillende straten van een nieuw kleurtje te voorzien.

Een ander minpunt aan de levelstructuur van de Blob is het feit dat je niet tussendoor kunt saven. Het klinkt als iets van twee decennia geleden, maar tijdens een level tussendoor je voortgang opslaan is er niet bij. Waarschijnlijk is de geringe geheugencapaciteit van de Nintendo Wii niet toereikend om te onthouden in welke kleur je de vele honderden gebouwen van een level hebt geschilderd. Doorspelen is dus de enige mogelijkheid wanneer je je progressie niet wilt verliezen.

Samples

Gelukkig geeft de Blob me geen reden om deze recensie in mineur af te sluiten. Men heeft van dit ogenschijnlijk verfrissende platformspelletje namelijk een klein kunststukje weten te maken door de achtergrondmuziek. Deze is in zijn meest simpele vorm weinig bijzonder, maar de samples die er over heen worden geplakt wanneer je een gebouw beschildert, tillen de spelbeleving naar een hoger niveau.

Elke kleur heeft namelijk zijn eigen muziekgenre. Je kunt er een jazznummer van maken, een ballad, een popliedje, iets wat op rock lijkt en een dreunende housebeat. Bij een blauwe Blob horen bijvoorbeeld swingende saxofoonriedels en aangezien het, met uitzonderling van sommige opdrachten, niet uitmaakt welke kleur je gebruikt, kun je de sfeer helemaal naar eigen smaak aanpassen.

Dit wordt nog eens ondersteund door de plaatjes die op je televisiescherm worden getoond. De muzieknoten springen er letterlijk vanaf en met elk gebouw dat je aanraakt wordt de kakofonie groter en groter. Het feit dat de verschillende muzieksoorten naadloos in elkaar overlopen maken het dat de Blob een hele nieuwe, dynamische ervaring wordt.

Conclusie

de Blob is een geval apart. Technisch gezien stelt het spel qua platform- en puzzelelementen niet erg veel voor en ook grafisch is het geen hoogvlieger. Maar wat doet de Blob dan wel goed?

de Blob laat je je eigen draai geven aan de spelwereld. Hoe hij er uit ziet, dat bepaal je helemaal zelf. Daarnaast ben je ook componist van je eigen achtergrondmuziek en zul je meermaals zitten te swingen achter je Wii. Dit geeft een geheel nieuwe dimensie aan het spelen van dit spel, waardoor de houdbaarheidsdatum een stuk opgerekt wordt. de Blob zul je niet hele dagen en nachten zitten spelen, maar een paar dagen per week een uurtje.

Ik merkte echter dat ik steeds meer uit ging kijken naar dat ene uurtje Blobben. Over een echte verslavingsfactor kun je niet spreken, maar onderhoudend is het zeker. Ben je meer van de tweedimensionale platformers? Dan is Wario Land: The Shake Dimension wellicht een betere keuze. Heb je geen uitgesproken voorkeur? Dan zou ik eerst de Blob proberen, mede om het in de voorgaande alinea besproken argument.