Facebreaker

Cartoony games zijn hip, cartoony games verkopen goed en cartoony games worden steeds vaker uitgebracht. Zo ook de nobele kunst van het boksen. Was het bij de mensen van EA Canada voorheen vooral gericht op realisme, deze keer gooit men het over een hele andere boeg…

EA Canada heeft in het verleden al veel krediet opgebouwd met de Fight Night-serie, waarbij Round 3 als laatste uit de serie enthousiast ontvangen werd en schreeuwde om een opvolger. Toch besloot men om niet direct door te gaan met een vierde deel, want het was tijd voor wat anders. Tijd om het roer eens om te gooien en boksen ook eens onder de aandacht te brengen van een meer casual publiek. De bekende namen uit de bokswereld moesten plaatsmaken voor cartoony typetjes met diverse bizarre namen. Dat echter ook de gameplay volledig op de schop is gegaan, kwam wel een beetje als een verrassing.

Aanvallende tactieken

We kunnen in het geval van Facebreaker dan ook niet spreken van Fight Night in een cartoony jasje. Dat zou geen goede omschrijving zijn en getuigt eigenlijk van weinig respect voor Fight Night. Het feit dat men aan een game heeft gewerkt die ook (of vooral?) voor minder fanatieke gamers aantrekkelijk moet zijn, heeft er logischerwijs toe geleid dat men de besturing en de algehele opzet van de wedstrijden grondig moest herzien. Geen tientallen variaties per bokser om te leren, maar gewoon een overzichtelijk aantal acties die je tot je beschikking hebt, die ook nog eens behoorlijk universeel toe te passen zijn voor alle aanwezige characters.

In grote lijnen bestaat de gameplay wat betreft het vechten uit het bekende principe van papier-steen-schaar, met een grote nadruk op aanvallend ingestelde tactieken. Blokkeren wint het van lichte aanvallen, zware aanvallen winnen van blokkeren en lichte aanvallen winnen van zware aanvallen. Dit laatste klinkt misschien wat vreemd, maar het heeft er alles mee te maken dat een zware aanval iets trager is om in te zetten. Door snel een lichte aanval uit te voeren, kan je dus goed voorkomen dat een tegenstander jou met een zware aanval veel schade toebrengt. Dit systeem zorgt er tegelijk voor dat er tot op zekere hoogte maar succes valt te behalen voor button bashers. Die zullen immers vooral zoveel mogelijk lichte aanvallen op je afvuren, dus dan ga je gewoon lekker defensief te werk door veel te ontwijken, blokkeren en te parreren, om vervolgens met counteraanvallen hard terug te slaan.

De besturing van dit alles is echter heel simpel gehouden. Blokkeren doe je met R1, het ontwijken doe je door de knop voor high of low punch ingedrukt te houden om een hoge of lage aanval van een tegenstander te ontwijken en het parreren is een combinatie van R1 en een high of low punch, waarbij je ook weer hoog of laag kunt parreren. De aanvallende acties bestaan uit de zojuist genoemde high en low punches, het vastpakken cq. weggooien van een tegenstander en een zware aanval (‘heavy attack’). Al met al een niet al te ingewikkeld systeem dat snel onder de knie te krijgen is, al zijn er nog wel enkele combo’s mogelijk.

Lekker cartoony

Facebreaker maakt van het bekende fenomeen gebruik dat je combo’s dient te maken om een combo-meter op te vullen. Zodra deze meter vol is kan je namelijk een tegenstander helemaal uitschakelen met een heuse Facebreaker, door enkele zware aanvallen achter elkaar uit te voeren. Geheel in stijl van de game, dus lekker cartoony en overdreven, zal er dan een vernietigende actie worden ingezet en krijg je na het duel het kapotgeslagen gezicht van je tegenstander als trofee aan de muur. En ook al sta je dus in een duel ver achter, het is nog altijd mogelijk om ineens de combo-meter te vullen en alsnog het duel te winnen met een definitieve Facebreaker.

Niet alleen combo’s en veel rake klappen achter elkaar vullen de meter, want ook met het parreren kan je vlot de meter vullen. Dit levert vooral op de lagere moeilijkheidsgraden een game op die totaal niet in balans is, want door in rap tempo te blijven rammen terwijl je de R1 ingedrukt houdt om waar nodig te parreren, kan je in veel gevallen ongekend snel je meter vullen en het duel met een Facebreaker afmaken. Het was geen uitzondering om dit al binnen negen of tien seconden bereikt te hebben. Gelukkig vormen de hogere niveau’s wel een betere uitdaging en balans. Parreren voor een counteraanval is lang niet altijd meer mogelijk en je zult goed moeten ontwijken om af en toe een lekkere zware aanval uit te voeren. Zo heb je aanvallen als heavybreakers, bonebreakers, groundbreakers en skybreakers, waarbij je character op een eigen manier de tegenstander extra veel pijn doet. Hiervoor dien je wel enkele knoppencombinaties goed uit te voeren, maar echt diepgaand wordt dit nooit.

Afweging

Dit brengt ons meteen bij het grootste probleem van Facebreaker: de doelgroep en de bijbehorende uitwerking. Het is een afweging geweest tussen toegankelijkheid voor casual gamers en uitdaging of diepgang voor de iets meer fanatieke personen. Wat overblijft is een game met een eenvoudige besturing en een degelijke gameplay, maar met te weinig inhoud om fanatieke gamers lang te kunnen vermaken, wat zich ook laat vertalen naar het niet heel verrassende aanbod van overbekende spelmodi.

De PlayStation 3-versie beschikt verder nog wel over een serie Accomplishments om te behalen, in lijn met de Achievements van de Xbox 360-versie. Zo kan je beloond worden door te winnen zonder geraakt te worden, snel een partij te winnen of door een partij succesvol af te ronden zonder gebruik te maken van parreren, blokkeren en het ontwijken van slagen. Best leuk om je daar extra voor in te spannen, maar het lijkt me niet dat menig casual gamer zich om zoiets druk zal maken.

Conclusie

Facebreaker is een game die eigenlijk niet goed weet wat het precies wil bereiken. Aan de ene kant valt alles eenvoudig op te pakken voor casual gamers, maar is de balans soms wel soms wat zoek op de lagere niveau’s. Bekijk je de game als fanatieke gamer zijnde, dan is Facebreaker wel leuk om even te spelen, maar moet je uiteindelijk toch concluderen dat de game niet heel lang weet te boeien. Daarvoor is het concept te simpel en zijn de mogelijkheden te beperkt.

De game kan echter wel vertrouwen op het succes van een cartoony uitstraling en de idiote acties als je een tegenstander met een Facebreaker permanent het zwijgen oplegt. Daarnaast wordt er ook nog wat extra vertier geboden doordat je zelf foto’s kunt uploaden met de camera van je Xbox 360 of PlayStation 3. Uiteindelijk krijgt de game nog wel een kleine voldoende, maar je dient je wel goed af te vragen of je hier het volle pond voor wenst te betalen.