Etrian Odyssey

Vroeger speelde we natuurlijk vaak genoeg in het bos. Rondrennen en tikkertje spelen, dolle pret indertijd. Vandaag de dag doen we dat natuurlijk niet meer, nee, ben je mal? We duiken tegenwoordig het bos in met games. Het is dus hoog tijd om te verdwalen in het bos van Etrian Odyssey.

Ik ben natuurlijk niet meer de speelse ziel die ik een jaar of vijf geleden was, maar in het bos spelen is nog steeds van mijn specialiteiten. In de turn-based role playing game Etrian Odyssey krijg ik nog een keer de kans mezelf te vermaken in een magisch bos, vol met avonturiers, monsters en natuurlijk schatten. ‘Just like old times…’.

Magisch bos

Hoewel het plaatselijke bos als het ware in mijn voorhoofd gegraveerd staat, moest het avontuur in Etrian Odyssey nog maar net beginnen. In het gildehoofdkantoor stel ik een eigen crew van avonturiers samen, waarmee ik al snel de opdracht krijg een kaart te maken van de begane grond van het bos. Ik kan me ook niet meer herinneren wanneer bossen wonderbaarlijk genoeg verdiepingen vergaard hebben, maar dat terzijde. Ik krijg een leeg stuk perkament in mijn handen gedrukt en met behulp van de stylus moet ik de eerste verdieping tekenen. Makkelijker gezegd dan gedaan, want bij het betreden van het bos, merk ik al snel dat het bos niet veel verschilt van het doolhof in de Efteling. En of ik het nu wil of niet, een questcharacter dwingt mij de eerste verdiepingen op kaart te zetten voordat ik verder mag met andere quests. Het lijkt misschien wat gedwongen, het tekenen van die kaart, maar het is wel zeker een must voor diegenen die willen overleven in dit magische bos.

Dwangmatig kaartjes tekenen of niet, het werkt in ieder geval wel. De kaart blijft altijd op het onderste scherm staan en dus kun je hem op elk moment, waar dan ook, aanpassen. Waar je loopt worden automatisch al grondtegels getekend en het is aan jou om muren toe te voegen. Zet desnoods een magisch beekje op je kaart of geef aan waar lastige monsters veel voorkomen: met de stylus sleep je de icoontjes snel en gemakkelijk naar de gewenste plaats en kun je toch snel verder met je queeste of je ontdekkingsreis. Het is immers een turn-based RPG, dus je hebt alle tijd. Het principe is zeker leuk en het is een dikke meevaller dat het ook daadwerkelijk werkt, maar echt iets toevoegen aan de game doet het niet bepaald. We hebben het immers al vaker gezien.

Pokémon in het kwadraat

Praat je over turn-based RPG, dan praat je indirect al over Pokémon. Maar misschien is dat een beetje te veel blijven hangen bij de makers van Etrian Odyssey, aangezien er talloze overeenkomsten met Pokémon terug te vinden zijn. Waar men rondloopt, steekt plotseling een aantal vijanden de kop op, waar je alleen van ontdaan kan worden door ze uit te schakelen, of door te vluchten. Nu is het echter wel het geval, dat in het labyrinth de gangen meestal maar één ‘tegel’ breed zijn, waardoor er geen ontkomen aan de monsters is. Op die manier wordt jouw groepje avonturiers dus om de vijf seconden gebombardeerd met een aantal vijanden, wat het frustratieniveau opkrikt naar level ‘ik steek dat rotstokje door dit helleapparaat heen’. Met hier en daar wat encounters hebben alle soorten gamers vrede. Maar een dergelijke hoeveelheid monsters op de eerste ‘verdieping’ al, maakt dit het instapniveau niet veel leuker voor de casual gamer. Een soort Pokémon in het kwadraat dus.

Tactieken

Wel leuk en tevens opvallend, is de dag-nacht cyclus in het spel. Het ligt helemaal aan die cyclus welke beesten je zullen belagen. Betreed je het bos overdag? Dan zul je enkele standaard beesten tegenkomen: denk aan doorgedraaide, enigzins gemuteerde paarse mollen of schattige vlinders met dodelijke en uiterst giftige angels. Ben je echter van plan het doolhof ’s nachts in kaart te zetten? Dan bestaat de kans dat je zeldzamere (of dodelijkere) monsters tegenkomt. Daarom is het zeker geen no-go voor de echte avonturier om even te pitten tot de avond aanbreekt of om je nachtrust op te halen in het café in Etrya totdat de zon opkomt: het is jouw keuze.

Wetende dat het mij ’s nachts moeilijk gemaakt zou worden, koos ik ervoor om het bos al eerst overdag te betreden. Maar ook overdag word ik maar al te vaak genoeg belaagd, opdat ik al snel enkele gildeleden verlies aan een gebrek aan HP. Geen probleem, denk je dan. Maar als vervolgens mijn achterste linie ook verzwakt wordt, vanwege de ietwat dode voorste linie, is vluchten al snel de enige oplossing. De oorzaak van mijn snelle verliezen kwam door mijn opstelling, hierover had ik volgens de gildemeester niet lang nagedacht. Het was waar, ik had alleen strijders meegenomen naar het gevaarlijke bos. Een medicus of een verdedigend lid had waarschijnlijk niet misstaan in mijn opstelling. Zonder goed beraad over je acties, ben je al snel de pineut in het bos. Opnieuw blijkt maar weer eens dat tactische beslissingen nemen echt een must is in deze RPG.

Eenmaal teruggevlucht naar het gildehuis rekruteer ik snel een medicus en een alchemist, die ik een plaats in mijn achterste linie toewijs. Ik haast me terug naar het bos, hopend op een beter avontuur dan de vorige keer. Mijn achterste linie is zwak wat betreft de aanval, maar met hen erbij houdt mijn crew het wonder boven wonder stukken langer uit. Door het in elkaar rossen van monsters met mijn strijders komt mijn alchemist al snel aan ingrediënten voor zijn drankjes, die af en toe zelfs als medicijn gebruikt kunnen worden door mijn medicus. Met behulp van dergelijke cyclussen kan je crew stukken beter functioneren. De kunst is natuurlijk om de cyclussen te vinden en niet te doorbreken, want het kan er ruig aan toe gaan in Etrya.

Conclusie

Etrian Odyssey is een ijzersterke en in zekere zin een diepgaande RPG, die werkelijk staat als een huis. Maar de game heeft wel je complete toewijding nodig en het zal de gemiddelde gamer wat tijd kosten om zijn beeld over RPG’s in het algemeen bij te schaven voordat men Etrian Odyssey kan begrijpen zoals hij bedoeld is. Deze toewijding kwam voor mij over als een onnodige procedure die het eindcijfer flink schaadt, maar voor diegene die zichzelf echte RPG-veteranen noemen, mag Etrian Odyssey zeker bestempeld worden als een waardige uitdaging voor hen. Anderen zullen de game wat tijd moeten gunnen, maar eenmaal het principe onder de knie gewerkt, betaalt het je dubbel en dwars weer terug. De game houdt zich in ieder geval staande door een bekende gameplay, in een ander jasje.