Final Fantasy VII: Crisis Core

Final Fantasy VII schijnt, voor zijn tijd, de allerbeste RPG ooit gemaakt te zijn. Een opvolger zou dan in feite alleen maar tegen kunnen vallen. Crisis Core is echter een voorloper, waardoor ik met frisse moed deze review in ging.

Final Fantasy VII-momentje

Hoeveel beter Final Fantasy VII destijds was dan zijn soortgenoten, heb ik nooit kunnen ondervinden. Een PlayStation betekende toen meer dan drie jaar zakgeld voor me en was dus in feite onhaalbaar. Toen ik echter wat ouder werd en geld kreeg voor consoles, heb ik al snel dit spel uitgespeeld op mijn PlayStation 2 en het was inderdaad geweldig.

Toch krijg je, zo’n vijf jaar na het verschijnen van het spel, niet de beste indruk over een dergelijk spel. Ik hoopte dan ook dat Crisis Core: Final Fantasy VII net zo goed was, zodat ik nu, in 2008, mijn Final Fantasy VII-momentje kon beleven.

Zack

De hoofdrolspeler in Crisis Core is geen Cloud Strife, geen Sephiroth, maar een geheel nieuw personage, genaamd Zack. Zack vecht voor de SOLDIER-factie en alles lijkt koek en ei, tot plotseling één van zijn beste vrienden bij het leger spoorloos wordt vermist. Zack snapt dat dit geen zuivere koffie is en de rest is aan de speler om uit te vinden.

Het verhaal is zeer sterk waarbij vooral het einde het nodige vuurwerk oplevert. Het leidt de speler door geheel nieuwe, maar ook reeds bekende gebieden van het Final Fantasy VII-universum, waardoor dit spel een feest van herkenning wordt voor spelers waarbij het originele spel nog niet geheel is weggezakt.

Real-time

Qua het gevechtsysteem heeft Square-Enix meer aan Final Fantasy XII vastgehouden dan aan deeltje VII, aangezien het turn-based vechten in een party is vervangen door een real-time systeem waarin Zack er alleen voor staat. Dit kan gezien worden als een zeer positieve ontwikkeling binnen de serie, aangezien turn-based steeds meer aan begint te voelen als iets voor de vorige generatie consoles.

Het vechten werkt dan ook uitermate soepel en men heeft nergens een compromis moeten sluiten tussen het roleplaying en het hack ’n slash systeem, beide elementen gaan naadloos in elkaar over. Tevens is slaan, ontwijken en pareren niet het enige wat Zack in huis heeft, ook magie behoort tot zijn straatje. De manapool in Crisis Core: Final Fantasy VII bestaat uit Materia, waarmee je zeer sterke spreuken kunt afvuren op je tegenstanders.

Als klap op de vuurpijl heeft Square-Enix een rad van fortuin ingebouwd, welke als het Digital Mind Wave-systeem door het leven gaat. Aan het eind van elk gevecht geef je een slinger aan deze gokkast en wanneer je geluk hebt, verdien je een speciale aanval voor het volgende gevecht, of ga je levels omhoog. Het spel kent dus geen ervaringspunte maar louter deze manier van levels omhooggaan. Dit zorgt er voor dat de noodzaak om eindeloos vijanden te verslaan om in een vast ritme levels omhoog te gaan voorbij is, zodat grinden alleen bij de allergrootste pechvogels nodig is.

Conclusie

Final Fantasy is altijd al baanbrekend geweest in de roleplaying wereld. Zo introduceerde deel IX een systeem waarin je statistieken pas echt flink verbeterden wanneer je er veelvuldig beroep op deed, waardoor het levelen een heel andere invulling kreeg. Versie X had een groot bord waarop je stappen kon zetten om zo nieuwe abilities en spells te leren en nu komt Crisis Core dus met weer een nieuw systeem op de proppen.

Ook bij dit deel is daar zeer goed over nagedacht en het speelt erg lekker. Tel daar het magistrale verhaal en de sublieme graphics bij op en Crisis Core: Final Fantasy VII is een dijk van een role playing game. Minpunten zijn er echter ook te vinden, zo ontbreekt de variatie in monsters, omgevingen en missies, wat tegen het einde van het spel steeds storender wordt. Hierdoor zul je het spel wellicht sneller wegleggen dan dat je aanvankelijk had gedacht. Mijn advies luidt echter dat door de zure appel heen bijten en uitspelen de moeite waard is, mede door de richting die het spel de laatste uurtjes in slaat.