Ninja Gaiden II

Snel en soepel als ik ben, ren ik over de daken van Tokio. Niemand die me ziet, niemand die me kent. Als er plotseling een vijandige ninja voor me verschijnt, heb ik deze in één strakke aanval al ontdaan van zijn hoofd… Ik mag mezelf dan wel dé man vinden in mijn strakke spandex pakje, maar is Ninja Gaiden II ook net zo goed als men verwacht had?

Iedereen kent inmiddels de term ‘ninja’ wel. Eervolle Japanse vechtkrijgers, gehuld in een stijvol zwarte toga en zichzelf beschermend tegen het kwaad met vlijmscherpe katana’s of dodelijke shuriken. Nu ligt het ons niet allemaal om daadwerkelijk een ninja te worden, maar daarom hebben we altijd nog de alom bekende uitlaatklep: Ninja Gaiden, waarvan recentelijk het tweede deel op de Xbox 360 is verschenen.

Beschaafde hentai

Ook in Ninja Gaiden II spelen we weer met Ryu Hayabusa, een eervolle, doch ietwat verstrooide ninja. Hij begaat namelijk een fatale fout in het zijn van een ninja: hij is uit op wraak. Niet dat ik het hem kwalijk neem, zijn zogenaamde ‘Dragon clan’ wordt immers bedreigd door een rivaliserende groep bad guys van de ‘Spider clan’. Zoals het volgens de etikette beschreven wordt, wil de Spider clan de wereld domineren en zullen wij gamers, als Ryu, daar een stokje voor moeten steken. Ryu hakt het splinterdunne koord wat eer scheidt van wraak door en haalt zich daar mee een hoop problemen op de hals. Gelukkig wordt Ryu nog bijgestaan door de bloedmooie CIA-agente Sonia, terwijl hij het kwaad bestrijdt. Niks nieuws onder de zon dus.

Van een game waarnaar vele gamers smachten had ik toch wel een iets degelijker verhaal verwacht, het komt allemaal net een beetje te cliché over en draagt daarmee dus totaal niks bij aan de ervaring in het geheel. Ook je partner Sonia is verder geen toevoeging aan het spel en zit er puur in voor de levering van wat beschaafde hentai. In haar strakke catsuit huppelt ze wat rond door het spel, opdat ze in het eerste ‘hoofdstuk’ al gered moet worden.

Bloed

Sonia was dan misschien een niet al te beste keuze van de makers, maar het geeft niets. Ninja Gaiden II speel je namelijk helemaal niet voor Sonia, dat doe je voor de gameplay. Sommige mensen kennen het principe van de gameplay al, anderen komen er na de dubbele punt achter: de game draait om rossen, hakken en bloed vergieten. Met een breed scala aan wapens moeten we onszelf verdedigen tegen Jan en alleman, en dat gaat gepaard met gruwelijke combo’s en een hoop bloed, een hele hoop bloed. Nu is het echter niet dat ik de keuze heb om vijanden te belagen, ze staan er namelijk nooit vooraf: de om te leggen vijanden verschijnen namelijk pas wanneer Ryu een bepaald punt bereikt. Gelukkig zal het niet lang duren voordat de gemiddelde gamer doorheeft wanneer hij wel of geen vijanden kan verwachten, maar het doet in mijn ogen af aan de totale ervaring. Ik dacht als kind altijd dat ninja’s sluw en sneaky te werk gingen, maar in Ninja Gaiden II komt het altijd neer op ‘hakkie, takkie, trap in zakkie’-gameplay. Verwacht dan als potentiële koper van het spel ook geen scenario’s waar je werpsterren in andermans achterhoofd kan gooien of ongezien een vijandelijke ninja omlegt. Rossen met die handel dus, er zit niks ander op. Dit is natuurlijk geen obstakel voor de gemiddelde gamer, die waarschijnlijk niet op de grond rollend ligt te kotsen na wat litertjes levenssap.

Genoeg over de setting, ik ben klaar om te spelen en mijn verwachtingen liggen door alle spanning ietwat hoger dan normaal. Nu had ik al het een en ander gehoord over een onwijs moeilijk deel 1, en besloot ik dan ook deel 2 op een gemakkelijk niveau te beginnen. Dit natuurlijk met de reden mijn frustraties in toom te houden en de levensduur van mijn TV te verlengen. De game is nog maar amper begonnen of ik word al in een tien mans-gevecht gesmeten. Tijdens het verdedigen leer ik meer en meer soorten aanvallen en weet ik uiteindelijk mezelf uit deze nare situatie te knokken, dan wel met wat ondermaats buttonbashing, maar het is een begin. Met behulp van enkele ‘scrolls’ leer ik later nog het tegen muren oplopen of het gebruiken van een zogenaamde ‘Ninpo’: een speciale kracht waarmee ik mijn verzamelde ‘Ki’ omzet in een uiterst dodelijke aanval. De Ninpo blijkt al snel een fijn wapen om op te steunen wanneer ik in een hoekje wordt gedreven, opdat ik altijd een beetje Ki overhoud voor het geval ik nog eens gruwelijk onderuit blijk te gaan.

Een goede backup-attack hebben is totaal geen schande, de game kan namelijk al flink lastig zijn, zelfs in de makkelijkere modes. Met buttonbashen kom je uiteindelijk in het eerste level niet eens rond, wat de game toch weer zijn oude vertrouwde moeilijkheidsgraad meegeeft. Het vereist dus wel degelijk wat oefening voordat men alle aanvallen of verdedigingstactieken onder de knie heeft. Op de vrij te spelen moeilijkheidsgraad de game voltooien is al een levenswerk op zich. Gamers die op zoek zijn naar een pittige uitdaging of een flinke dosis bloedverspilling komen dus wel degelijk aan hun trekken met Ninja Gaiden II.

Het duurt niet lang voordat ik de eerste twee hoofdstukken gepasseerd ben, Tokio ligt nu achter me en ik mag met de zojuist vergaarde skills beginnen aan een stel levels in New York. Nu hebben we als gamer al genoeg games gezien die zich in New York afspelen, maar in nagenoeg geen enkele krijgen we een kans de wereldstad als ninja te doorlopen. Vol goede moed begon ik dan ook de New Yorkse levels…

Barrierés

Waar de game juist zo sterk begon, kakt hij ook weer gruwelijk hard in, eenmaal aangekomen in Liberty City. De ninja-vijanden worden plots grotendeels vervangen door een stel uit de kluiten gewassen vleermuizen of half gemuteerde honden en het leveldesign is nou niet echt je van het. Waar het juist in Tokio wel ‘iets’ had. Hier en daar doen de New Yorkse straten levenloos aan en lijkt het wel alsof ik begeef in een 2D-game: mij wordt telkens maar één weg verschaft om te begaan, en alle (evenals levenloze) zijstraten worden geblokkeerd door een perfect schuin geparkeerde vrachtwagen of een omgevalle boom. Nu begrijp ik ook wel, dat een game zijn grenzen moet kennen, maar sinds wanneer staan dode bomen hoger in de voedselketen dan eergierige ninja’s?

Nu is het niet zo dat dit ronduit belabberde design je de rest van het spel blijft achtervolgen, sterker nog, de hemel wordt al weer een stuk blauwer, eenmaal New York verlaten te hebben. In levels als The Aqua Capital ( een soort Venetië) mogen we over water rennen, op geinige bootjes springen of knusse terrasjes slopen. Opnieuw blijkt dat je Ninja Gaiden II moet beoordelen op zijn ijzersterke gameplay, zelfs al lijken sommige omgevingen amper afgemaakt.

Lagloos vermaak

Misschien is het niet het ongeïnspireerde design wat sommige levels zo levenloos maakt, maar is dit meer een probleem op grafisch gebied. De game is grafisch alles behalve ondermaats, maar heeft weinig nieuws te bieden qua visuals. Dit tegenvallertje brengt echter wel een enorme meevaller met zich mee: Ninja Gaiden II is volledig vrij van haperingen, pop-ups of hevige lag. Er kan gerust een tiental vijanden op je afstormen en zelfs met de hectiek van het omleggen eromheen, blijft de game op en top draaien. Rasechte graphicshoeren zullen de game dus wel duidelijk moeten laten schieten, maar dat doet de gamers die kunnen genieten van de moeilijkheid van deze game natuurlijk niets.

Doordat het allemaal net dat beetje soepeler loopt, is er ook een leuke nieuwe functie toegevoegd, die zich duidelijk heeft laten inspireren door een eerdere feature uit Halo. Wij, als eervolle ninja’s, hebben namelijk de mogelijkheid gekregen onszelf op te kunnen nemen door middel van de Ninja Cinema. Geinig als het is, kunnen we bepaalde gevechten op laten nemen, later terug zien en eventueel in het bezit ervan: laten zien aan je vrienden via Xbox Live. Als dat nog niet genoeg is, worden ook je kills en je speeltijd eerlijk verekend tot een ‘Karma Score’, die je op het leaderbord kan plaatsen om nog eens lekker uitdagend tegenover je maten te doen.

Conclusie

Ninja Gaiden II is een sterk staand spel. Met een fatsoenlijke fanbase en de aandacht van duizenden gamers, komt de game er wel zeker. Maar hoe sterk de game ook is, kent deze ook duidelijk een stel zwaktepunten. Het af en toe levenloze, lineair en gescripte verloop maken de game wat ouderwets, hoe gruwelijk vet die ook mag zijn. Opnieuw blijkt maar weer dat de game gericht is op een kleine doelgroep: gamers die op zoek zijn naar een van de meest lastige hack and slashers. Toegevoegde features zoals het leaderboard of de Ninja Cinema maken het alleen maar meer uitdagender voor deze, relatief kleine, doelgroep. Iets waardoor de game wel degelijk uitblinkt in waar hij voor bedoeld is. Potentiële kopers van Ninja Gaiden II moeten dus wel zeker weten of de game hen ligt, want als vervent graphicsliefhebber, casual gamer of groentje, ben je verzekerd van een genadeloos verlies. De game speelt jou uit, jij niet hem.