Pro Evolution Soccer 2008

Het is alweer een tijdje geleden dat ik voor het laatst een trap tegen een bal gaf. Ik heb gewoon weinig met het hangen op een modderig veldje en daar ‘wie scoort is keep’ spelen. Met voetbalwedstrijden op hoog niveau zit ik echter graag voor de buis, want de tactiek en het teamwork die daarbij komen kijken interesseren mij dan weer wel. En laat dat nou net zijn waar Pro Evolution Soccer dit keer op inspeelt…

Voetbal kan een spel zijn over Braziliaanse topvoetballers die een half uur moeilijk staan doen met de bal, panna’s en dollen. Dat aspect van voetbal laat Pro Evolution Soccer 2008 achterwege, en gaat helemaal voor de tactische diepte die voetbal biedt. Dat komt voornamelijk door de nieuwe manier waarop je de spelers op het veld aanvoert. In eerdere delen lag de nadruk vooral op de speler die je zelf bestuurde en niet op het aanvoeren van het gehele team. In dit deel is dat, dankzij de Wiimote, veranderd. Als je in balbezit bent bestuur je nog wel de speler die aan de bal is. Dat kan je doen door op het scherm aan te wijzen waar je wilt dat hij heengaat, of met de stick op de Nunchuk. Dat laatste is praktisch als je het wijzertje van de Wiimote vrij wil houden, om andere spelers mee te besturen. Dat kan door een speler te selecteren en hem naar de gewenste plaats te slepen. Nooit meer domme medespelers die niet vrij staan, alleen gehoorzame topvoetballers.

De bal wordt overgespeeld met een snelle druk op de B-knop en als je de B langer ingedrukt houdt komt de dichtstbijzijnde speler aanrennen om hem aan te nemen. Snel overspelen wordt een makkie door meerdere spelers op rij aan te klikken en hoge passes worden automatisch gemaakt op lange afstand. Simpel, effectief, praktisch. Voor experts zijn er ook nog schijnbewegingen en tackles, waardoor je alle mogelijkheden krijgt die het oude systeem je ook bood. De nieuwe besturing geeft aanvallend spel dus een nieuwe dimensie. Dit geldt niet voor verdedigend spel, wat vooral in het begin nogal verwarrend is. Je speelt niet meer direct met één voetballer, maar wijst het hele team aan wie ze moeten dekken en wie achter de bal aan moet. Dan zijn er nog subtielere tactieken, zoals op de Z-knop drukken om spelers de bal te laten onderscheppen, die het systeem de nodige diepte geven. Het is allemaal wat indirecter en chaotischer dan we gewend zijn, maar als je het eenmaal in de vingers hebt, dan heb je meer controle dan op de oude manier.

Beckham leveled up!

Er zijn een paar modi waarin je kunt trainen. Je kunt gewoon teams kiezen om een potje te spelen, jammer genoeg nog geen officiële teams, of de Champions Road modus kiezen. Champions Road is het grote avontuur voor de eenzame speler, waarin je een team bouwt, de wereld over reist en talloze bekers verovert. Voor je het veld op mag kun je kiezen welke spelers je wilt en in welke formatie. Spelers naar bepaalde posities slepen en vergelijken met de Wiimote is, ondanks het soms onhandige design van menu’s, een leuke bezigheid. De menu’s zijn kaal, maar verder stijlvol vormgegeven, en makkelijk af te lezen. Apart is dat de minimalistische stijl en cartoony spelers in de menu’s niet helemaal passen bij realistische stijl van de voetbalwedstrijden, maar dat is iets waar alleen mierenneukers over vallen. Spelers vergaren voor jouw nieuwe team en je team managen is zeer beperkt, laat staan realistisch. Spelers koop en verkoop je niet, maar na voetbalwedstrijden mag je blind kaarten trekken met spelers erop. Spelers die mee hebben gespeeld krijgen allemaal ervaringspunten, die op een ingewikkelde manier besteed mogen worden aan extra technieken. Leuk en aardig, maar iemand die serieus een virtueel team wil managen moet uitwijken naar één van de vele titels die daarvoor bestemd zijn. Zelf had ik graag wat meer realisme gezien, en minder RPG elementen die zo uit Pokemon lijken geplukt.

Op audiovisueel gebied lijkt PES 2008 bijzonder veel op zijn broer op de PS2. Spelers hebben hoekige gezichten, detail op kleding is wazig en het publiek bestaat uit platte plaatjes. Aan de andere kant zijn animaties van spelers soepel, de framerate is constant en er is veel aandacht besteed om iedere speler een eigen gezicht te geven. Muziek speelt geen grote rol, en daar mogen we blij om zijn gezien de slappe gitaarmuziek die men heeft gekozen. Het commentaar is van redelijke kwaliteit. Het zijn nog altijd aan elkaar geplakte ‘sound bites’, maar de makers zijn zeer bedreven in het realistisch aan elkaar rijgen van die aparte zinnen. De commentatoren hebben jammer genoeg niet het inzicht in voetbal wat je van ze mag verwachten.

De singleplayer mag dan wel uitgebreid zijn, maar voetbal is eigenlijk iets wat je samen doet. Daarom kan je online en offline strijden tegen andere mensen. Offline spelen is mogelijk met twee spelers, iets wat redelijk werkt. Het kan soms wat druk worden met twee cursors die tegelijk over het scherm heen racen. Daarom kan het moeilijk zijn om dit te bevatten voor nieuwe spelers. Mensen die een uitdaging zoeken zullen daarom al snel online gaan, waar je tegen vrienden en onbekenden kan spelen. Er mag veel kritiek zijn op Nintendo’s online beleid, maar dit spel slaat de spijker op zijn kop. Wedstrijden zoeken gaat snel en als je eenmaal aan het spelen bent is de lag minimaal. Het gebrek aan voice-chat is pijnlijk, al heb je dat niet echt nodig als je tegen onbekenden speelt.

Conclusie

Met alle slappe overzettingen van PlayStation 2 games die Wii bezitters over zich heen krijgen, is het goed om te zien dat Konami zo goed gebruik maakt van de Wii en zijn controllers. Virtueel voetbal was nog nooit zo leuk. Dat neemt niet weg dat het spel een beetje kaal is. Het aantal modes is klein, je kunt je team alleen op een oppervlakkige manier managen en zelfs de menu’s voelen leeg. Allemaal dingen die tijd kosten om uit te breiden en op te lossen. Misschien is hiermee dan ook een voorzet gegeven voor een voetbalspel van geweldige kwaliteit.