Assassin’s Creed: Director’s Cut Edition

De PC moet het tegenwoordig steeds vaker doen zonder de nieuwste topgames, maar Ubisoft is een van de weinige ontwikkelaars die haar toppers meestal vanaf het begin ook ontwikkelt voor de PC, waarvoor mijn hulde. Dit was ook het geval bij Assassin’s Creed, maar helaas werd deze PC-versie uitgesteld. Nu, bijna een half jaar later, is Assassin’s Creed: Director’s Cut Edition eindelijk uitgekomen; mosterd na de maaltijd of toch een goede ervaring?

Mega flashback

In feite is het grootste gedeelte van Assassin’s Creed één grote flashback. De game begint eerst even met Altaïr, maar switcht dan terug naar een paar honderd jaar later dan vandaag, waar je Desmond Miles onder je commando krijgt. Deze jongeman is een van de allerlaatste nazaten van Altaïr, en een bepaalde groep hecht hier bijzonder veel waarde aan. Desmond Miles wordt ontvoerd en ondergebracht in een laboratorium, waar hij plaats moet nemen in een Animus. Dat klinkt interessant en is het ook, want deze machine brengt herinneringen van onze voorvaderen tot leven. De herinneringen zijn namelijk opgeslagen in ons DNA. Op deze manier zijn de acties van Altaïr dus volledig terug te halen en wordt zijn leven ontrafeld.

Altaïr’s leven speelt zich af in het huidige Israël, tijdens de derde kruistocht, in 1191. De katholieken strijden met de Saracenen om het Heilige Land in handen te krijgen. Altaïr is een Assassijn, een sjieke benaming voor sluipmoordenaar. Door egoïsme en arrogantie moet hij weer van vooraf aan beginnen met zijn carrière in de Broederschap der Assassijnen, wat natuurlijk een perfect klusje is voor ons gamers. Altaïr krijgt een kans om zijn status terug te krijgen, maar alleen als hij een aantal kopstukken van de kruistocht met succes omlegt. Om dit te doen heeft hij naast werpmessen en twee zwaarden letterlijk een verborgen mes achter de hand, en wel achter zijn linker ringvinger. Schuilgaande onder een lange witte mantel is hij onzichtbaar voor het ongetrainde oog. Altaïr’s doelen opereren in drie verschillende grote steden, te weten Damascus, Acre en Jeruzalem. De steden zijn waarheidsgetrouw nagemaakt en stromen over van sfeer en levendigheid. Vrijwel elk gebouw is te beklimmen en Ubisoft verdient zonder meer respect voor de omgevingen waarin Assassin’s Creed zich afspeelt.

Gruwelijke acties

Je omgeving is je grootste vriend in Assassin’s Creed. Als je nieuw bent in een stad, kun je doormiddel van zogeheten View Points de omgeving leren kennen. Op die manier worden je objectives zichtbaar. Maar ook als je in de problemen zit, is het essentieel om je omgeving te kennen en te weten waar je aan je achtervolgers kunt ontsnappen. Hooibergen, banken en groepjes geleerden kun je gebruiken om definitief af te zijn van je tegenstanders. Kers op de roomtaart is natuurlijk de Leap of Faith, waarbij je vanaf een gebouw met een duik in een hooiberg belandt. Als extra hulpmiddel kun je dorpelingen redden van lastige soldaten. De geredde persoon zal er vervolgens voor zorgen dat er ofwel een groepje geleerden komt te staan, ofwel een groepje Vigilantes. De Vigilantes zullen soldaten tegenhouden als ze achter je aan zitten, wat erg handig is.

Eigenlijk ben ik verkeerdom begonnen, want voordat je achtervolgd wordt, zul je eerst iets moeten doen waarvoor de bewakers je achterna gaan. En dan hebben we het over gruwelijk vette acties. Lenig als Altaïr is, kun je je over de daken van Damascus, Acre of Jeruzalem bewegen met vergaande elegantie en snelheid, maar wel dodelijke elegantie en snelheid. Met Altaïr’s verborgen mes kun je vliegende kills maken, die je gewoon een keer gevoeld moet hebben. Gepaard met een kort wisselende camerastand en een schrikgeluid zoals dat in horrorfilms voorkomt, zijn dat een van de vetste acties in de game. Maak je een goede kill, een stealth assassination dus, dan merkt geen mens het en kun je rustig verder lopen. Is dat niet het geval, dan is er stront aan de knikker en moet je vechten of rennen, en dan komt mijn vorige alinea aan bod.

Extra’s

Dat de PC-versie van Assassin’s Creed later is uitgekomen is natuurlijk jammer, maar het heeft ook z’n voordelen. Zo bevat de Director’s Cut Edition vier nieuwe uitdagingen: archer’s assassination, escort challenge, rooftop race challenge en de merchant stand destruction challenge. De eerste spreekt voor zich: voor een ander lid van de Assassijnen Broederschap moet je een aantal boogschutters omleggen op de daken, zonder gezien te worden. In ruil voor deze gulle daden, geeft hij je informatie over jouw assassination target. Een escort challenge houdt in dat je opnieuw één van je Broeders moet helpen, dit keer door hem te begeleiden naar een bepaalde plek. Voor een rooftop race challenge moet je binnen een bepaalde tijd naar een andere plek zien te komen, waar je van informatie zal worden voorzien. De laatste, de merchant stand destruction, is misschien wat ver gezocht. Je moet namelijk een aantal kraampjes vernielen, omdat de eigenaren verkeerde producten aanbieden. Nu is het op zich prima dat je daar een einde aan moet maken, maar om dit door een meestermoordernaar te laten doen? Desondanks bieden de vier nieuwe uitdagingen wat afwisseling op het zakkenrollen en ondervragen van mensen, en zijn ze absoluut een goede toevoeging.

Wat nog meer verbeterd is in de PC-versie, is de AI van guards. Als je net een moord begaan hebt, kun je maar beter even wegblijven van de plaats van delict. Wat echter nog steeds een beetje onrealistisch overkomt, is het feit dat soldaten per één aanvallen. Zelfs al ben je door tien soldaten omringd, dan nog zal er maar één bewaker per keer aanvallen, wat voor Altaïr natuurlijk een eitje is. Eigenlijk zijn de gevechten van Assassin’s Creed een aaneenschakeling van tweegevechten, maar gelukkig voelt dit niet altijd zo. Als je weer eens een groep guards omgelegd hebt alsof dat hetzelfde is als eten en drinken, dan voelt dat goed. Grafisch is de game ongeveer gelijk gebleven met de consoleversies, wat absoluut geen schande is. Een redelijk krachtige PC is wel vereist om de game soepel te laten lopen, maar dan heb je ook wat. Als speler word je getrakteerd op grafische hoogstandjes: de omgevingen zijn uitgewerkt tot in de details en de straten van Jeruzalem kwamen nog nooit zo mooi uit de verf. Bevind je je echter op een View Point, dan wil het nog wel eens voorkomen dat stukken stad hier en daar verdwenen zijn. Ook vond ik het nogal ergerlijk dat geluid en beeld niet altijd overeenkomen. Vooral bij de belangrijke dialogen is dit een probleem. Hierdoor duren gesprekken soms langer dan nodig is. Laten we hopen dat dit na de aankomende patch verholpen is.

Xbox 360 controller

Voor mij ligt nu een zojuist gebruikte Xbox 360 controller voor de PC. Inderdaad, ik speel Assassin’s Creed op de PC met een Xbox 360 controller. Simpelweg omdat dit veel natuurlijker speelt. Dit neemt niet weg dat Ubisoft erin geslaagd is de besturing ook in deze versie goed neer te zetten. Door de bekende toetsen W, A, S en D bestuur je Altaïr, en met je muis vecht je en wissel je tussen low en high profile. Met spatie kun je Altaïr vervolgens laten sprinten of bij muren laten oplopen. Uiteraard zijn de counteraanvallen net zo lekker als op de consoleversies. Zodra je ziet dat een vijand aanvalt, kun je Altaïr laten reageren met een muisklik. Hierop verspringt de camera wederom naar een andere positie, waardoor zijn strakke moves nog beter in beeld komen. Al met al werken de controls prima en met enige oefening stuur je de Assassijn met ongekende soepelheid over de daken, maar toch. Assassin’s Creed is en blijft voor mij een game die makkelijker en lekkerder speelt met een gamepad.

Conclusie

Ubisoft is erin geslaagd Assassin’s Creed ook op de PC succesvol neer te zetten. Ik blijf nog steeds geïntrigeerd door het verhaal van de game en alleen al het personage Altaïr roept bij mij de drang op om de game te spelen. Grafisch staat Assassin’s Creed ook in deze versie zijn mannetje, hoewel dit door de systeemeisen niet voor iedereen weggelegd zal zijn. Dit vind ik echter geen geldig tegenargument: als je op de PC wil gamen, dan moet je maar zorgen dat je een goede bak hebt staan, want anders had je een console moeten kopen. De verschillende nieuwe challenges zijn een positieve toevoeging voor de game en brengen leuke actie met zich mee. Grafisch doet Assassin’s Creed: Director’s Cut Edition zeker niet onder voor zijn consolebroertjes, hoewel er nog een aantal puntjes verbeterd moeten worden, zoals de geluid/beeld synchronisatie. Damascus, Acre en Jeruzalem worden prachtig weergegeven en Altaïr’s vaardigheden zijn een lust voor het oog. Kortom, Assassin’s Creed: Director’s Cut Edition is een hele vette game, waar ik me erg goed mee vermaak.