Shin Megami Tensei: Persona 3

Wij Nederlanders houden van normaal. Anders ben je raar, ongewoon, afwijkend of een vreemde eend in de bijt. Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg, toch? Niet dus, want Persona bewijst dat bijzonder zijn soms heel goed uit kan pakken…

Laten ik even voorop stellen dat toen ik met Persona begon, ik met dezelfde argusogen waar jij de review nu waarschijnlijk mee leest, de PlayStation 2 aanzette. Toen ik Persona in mijn PlayStation 2 schoof was ik eigenlijk al klaar om dit spel in de zeik te zetten. En dat ligt niet eens aan mij: het spelhoesje is bedrukt met allerlei androgyne anime figuren en Japanse symboliek die gewoon perfect zijn om als nuchtere Hollander de draak mee te steken. Maar Persona verraste me al snel. Voor mijn ogen ontvouwde zich niet een queeste om de wereld te redden, of om een prinses uit de klauwen van een slechterik te wrikken, maar het verhaal van een jongen die wisselt van middelbare school. In het eerste uur van het spel had ik nog geen monster gezien, maar al wel een vraag van de leraar goed beantwoord en vriendjes gemaakt in de klas. Toch is niet alles wat het lijkt op Gekkoukan High School, want vreemde visioenen teisteren de hoofdpersoon en jouw eerste vrienden blijken deel te zijn van een geheime organisatie die monsters in het holst van de nacht bestrijdt. In een aanval op het gebouw waar je slaapt word je aangevallen door een monster en is de enige manier dat je jezelf kan redden door een pistoolvormig apparaat tegen je slaap te zetten en de trekker over te halen. Dan roep je namelijk een deel van je persoonlijkheid op die voor je kan vechten, jouw hoogsteigen Persona. Je begrijpt misschien wel dat ik ondertussen met open mond en grote ogen voor de TV zat, geïntrigeerd door dit excentrieke rollenspel.

Overdag een scholier, ’s nachts een held

Ondanks de dreiging van het kwaad gaat het leven van de Japanse scholier door. Want ook als monsters de wereld bedreigen moeten er relaties onderhouden worden, wiskunde worden geleerd en kendo-training worden gevolgd. Alleen ’s nachts heb je de keuze om met jouw team te vechten met demonen in een kerker genaamd de Tartarus. De Tartarus is net een flatgebouw met talloze verdiepingen, waarvan je de top moet bereiken. Belangrijk in Persona is dat het ‘normale’ leven en het avontuurlijke leven ’s nachts alles behalve los van elkaar staan. Jouw wapens zijn namelijk Persona’s, facetten van jouw persoonlijkheid die je traint door overdag vriendschappen te bouwen met mensen. Door een vriendschap te bouwen krijg je namelijk meer punten voor de bijbehorende Social Link, waardoor je Persona in gevechten beter tot zijn recht komt. Elke vriendschap heeft een eigen Social Link en elke Social Link heeft effect op een bepaalde soort Persona.

Persona’s zijn eigenlijk net duistere Pokemon, die gewonnen, gefuseerd en opgeroepen kunnen worden. Het spel moedigt je aan, net als in Pokemon, je te richten op een paar Persona’s en hun bijbehorende Social Links. Het is niet zo dat je één perfecte persona kan maken: het gevechtssysteem draait om het vechten met verschillende elementen, waar je allemaal meester van moet zijn. Je hebt in principe een zwaard waar je schade mee kan aanrichten, wil je je hoofd langer dan een half uurtje houden dan moet je toch gaan denken aan combo’s. Die maak je door het element waar de vijand slecht tegen kan op hem te gebruiken. Niet alleen veroorzaakt dat extra schade, ook vloer je de tegenstander en krijg je een beurt helemaal gratis! In die gratis beurt kan je weer het juiste element gebruiken om andere vijanden weerloos op de vloer te krijgen. Als je slim speelt krijg je met gemak alle vijanden op de grond, met als beloning de mogelijkheid om de verzwakte vijand aan te pakken met een All-Out Attack.

Japanse Techno

Persona is even eigenzinnig in haar presentatie als in haar gameplay. Felle kleuren en strakke lijnen karakteriseren de moderne stijl waar Persona gebruik van maakt. De menu’s zijn compact, stijlvol en zeer functioneel. Hoewel de stijl van het spel zelf tamelijk absurd is, stralen de school en andere moderne gebouwen ook realisme uit. Het lijkt echt gegrepen uit het leven van de gemiddelde Japanse scholier. De Tartarus is daarentegen een opeenstapeling van de raarste dingen die je maar kan verzinnen. Maar ook daar hebben de monsters iets realistisch, wat het des te enger maakt. Persona’s unieke stijl mag geslaagd zijn, het technische aspect van het spel is niet zo spectaculair. Je kan het Japans conservatisme noemen: hoe makers van RPG’s daar hangen aan statische omgevingen, stroeve animaties en voorgebakken filmpjes om het verhaal te vertellen. Zonde, maar wel te vergeven.

Iets wat sneller het bloed onder je nagels vandaan haalt zijn de vele laadtijden. Als je een trap op loopt, een deur open doet, zelfs als je een scheet laat lijkt het daarvoor een paar seconden te moeten laden. De laadschermen verschijnen maar enkele seconden, dus van lang wachten is geen sprake, maar verschijnen zo vaak dat ze de snelheid zeker uit het spel halen. Om die pijn te verzachten is er tijdens de laadschermen de meesterlijke soundtrack. Ik heb alleen maar goede woorden over voor de half-verstaanbare rap, Japanse techno en jazz die alle momenten in Persona perfect aanvullen. Misschien niet de meest voor de hand liggende muziekstijlen voor een JRPG, maar wel zorgvuldig gemixed tot een stel heerlijke deuntjes die je zeker bij zullen blijven. Het zal vast de eerste keer zijn dat je half met een beat mee zit te dansen op weg naar een episch eindbaasgevecht, maar Persona is er des te memorabeler door.

De verhaallijn van Persona is aan het begin van het spel misschien een tikje overweldigend, maar eenmaal gewend aan de directe wijze waarop het verhaal wordt verteld, word je er zeker door geboeid. In tegenstelling tot veel andere RPG’s zijn alle personages die je tegenkomt in Persona wel interessant genoeg om op te blijven letten wat ze zeggen. Ze krijgen ook meer persoonlijkheid door de geweldige voice-aciting in het spel. Een groot deel van de tekst is ook ingesproken door getalenteerde stemacteurs, die zich duidelijk in hebben geleefd toen de duizenden zinnen van hun tong rolden.

De simpele belevenissen die je dagelijks in Persona zal hebben zijn misschien soap-materiaal, maar ze houden je zeker het hele spel lang bezig. Daarbij trekt het je ook veel meer naar binnen dan de gemiddelde aflevering van Onderweg naar Morgen, omdat het spel je een overdaad aan simpele keuzes geeft. Elke keuze die je maakt heeft een direct effect, waardoor je meeleeft met de ups en downs van de hoofdpersoon en de mensen om hem heen. Hoewel Persona in principe een strikt lineaire ervaring is, voelt het uiteindelijk wel als jouw ervaring, terwijl je stiekem weet dat die keuzes geen effect hebben gehad op de uitkomst van het verhaal.

Conclusie

Veel mensen zullen Persona met zijn aparte stijl en opbouw veel te vreemd vinden. Ze zullen de schappen met Persona passeren zonder het spel een eerlijke kans te geven. Want wat de boer niet kent vreet hij niet, toch? Ik vind het spel niet raar, ik vind het verfrissend, uniek en speciaal. Speciaal genoeg om de bekende RPG riedel weer nieuw en onbekend aan te laten voelen. Wij Nederlanders houden wel van normaal, maar we hebben ook een spreekwoord voor gevallen als Persona: verandering van spijs doet eten.