Gebrek aan originaliteit kan de ontwikkelaar van Turning Point: Fall of Liberty niet verweten worden. Het script voor deze game had ik het liefst zelf verzonnen, maar een ander was me helaas voor… Is het creatieve brein van Spark Unlimited helemaal los gegaan in deze game? Lees het in de review.
Origineel
Hoe origineel wil je het hebben… een tot in den treure uitgekauwd, uitgekotst, geherkauwd en vervolgens toch doorgeslikt concept als nazi-Duitsland in games. Toch heeft ontwikkelaar Spark Unlimited het aangedurfd om dit belegen thema van de plank te rukken…. om tegelijkertijd een briljante zet te doen! Nazi Duitsland bezet New York City en ik wilde dat ik het zelf verzonnen had. Wat een geweldige combinatie. Simpel, maar vol met mogelijkheden, scenario’s, plots en prachtige beelden. Dat laatste hebben ze bij Spark Unlimited in ieder geval wel goed begrepen want in de aanloop naar de release van de game zagen we al beelden van The White House met marcherende Duitse soldaten in een decor met de bekende rode vlaggen met hakenkruizen. De eerste keer dat ik dat zag was ik er van overtuigd dat men hier een potentiele kaskraker in handen had. Niets bleek echter minder waar te zijn, want Spark Unlimited heeft deze kans niet met beide handen aangegrepen. Kortom: het idee was geniaal, de uitvoering wat minder.
- ”We shall go on to the end, we shall fight in France, we shall fight on the seas and oceans, we shall fight with growing confidence and growing strength in the air, we shall defend our Island, whatever the cost may be, we shall fight on the beaches, we shall fight on the landing grounds, we shall fight in the fields and in the streets, we shall fight in the hills; we shall never surrender.” Winston Churchill, 1940, House of Common
Maar een invasie komt er: acht jaar na het einde van de Tweede Wereldoorlog, in 1953 om precies te zijn, lanceert Hitler een aanval op Manhattan, New York City, in een uiterste poging om Noord Amerika in te lijven. De gevolgen zijn helder en tot op dit punt grijpt de game je dan ook bij de keel. Het is namelijk zeer aannemelijk dat Hitler zijn expansiedrift zou botvieren op de rest van de wereld als de geschiedenis anders liep dan dat we in werkelijkheid weten. In de game is Churchill dus niet meer, en Nazi-Duitsland wordt losgelaten op The Big Apple.
- ”…and even if, which I do not for a moment believe, this Island or a large part of it were subjugated and starving, then our Empire beyond the seas, armed and guarded by the British Fleet, would carry on the struggle, until, in God’s good time, the New World, with all its power and might, steps forth to the rescue and the liberation of the old.” Winston Churchill, 1940, House of Common
En dat is het moment waarop deze game door de vloer zakt. Het idee, het verhaal en het intro zijn onwaarschijnlijk goed verzonnen, maar op het moment dat je met de controller de besturing van Dan overneemt lijkt het wel of de inspiratie en de zin van Spark Unlimited om van deze game iets heel moois te maken op was en verval je van de ene irritatie in de andere. Het gekke is dat je het eerst niet wilt geloven dat de besturing niet klopt. Dit kan toch niet! Dat zo’n goed plan voor een game zo om zeep geholpen wordt. Je zet dus gewoon door en het kan goed zijn dat je zelfs naar het einde van de game doorploetert omdat die ook niet al te lang is. Met een gemiddelde snelheid van gamen duurt de New Yorkse bezetting namelijk maar zo’n zes uur en dat zou op zich prima zijn als we overweldigd werden door emoties, Dan lekker bestuurd kon worden en we na het voorbijrollen van de credits een voldaan gevoel hadden. En dat had ik wel wat het verhaal en in mindere mate de setting betreft, maar qua gameplay dus absoluut niet.
Besturing
Helaas houdt het met het verhaal na het intrigerende intro voor een groot gedeelte op. Zo nu en dan krijg je nog wel wat flashy berichtgeving en nieuwsberichten te zien maar echt betrokken raak je niet meer bij de hele toestand die New York treft. Dat komt onder andere doordat er niet meer op historische (game)feiten wordt gefocused maar meer op game-objectives. En dat is voor een game met zo’n ‘emotionele’ lading de nekslag. ‘Ongeloofwaardig’ is misschien te veel gezegd, maar echt overkomen doet het niet meer. Dit wordt niet geholpen door de zeer matige besturing. In een WO-II game willen we fictieve nazi’s afschieten en dat moet dan wel een beetje soepel gaan. Helaas is de game voorzien van een richtsysteem met drie standen, die echter niet kunnen voorkomen dat het richten op zijn zachtst gezegd nogal vervelend gaat. Het is gewoon lastig om doelen goed te raken en dat komt niet in de laatste plaats doordat de game regelmatig schakelt tussen eerste- en derde persoonsbeeld. Hierdoor kom je nooit lekker in je spel en valt het des te meer op dat de game ontzettend lineair is.
Turning Point: Fall of Liberty is dus een game waar ik liever niet te veel woorden aan spendeer. Ik vind het echt zonde dat ik over vrijwel geen enkel spelonderdeel alleen maar positief kan zijn. Ik moet je dus ook wel vertellen dat de graphics niet om over naar huis te schrijven zijn. Textures zijn matig van kwaliteit, karakters bewegen houterig en heel soms schokte het beeld zelfs. Onbegrijpelijk bij graphics van dit niveau. Ik ga nog even door: de kunstmatige intelligentie is niet op orde, maar je kunt dit ook positief opvatten. Domme Duiters omver helpen is namelijk geen straf. Het is alleen niet leuk als tegenstanders suf om zich heen staan te kijken alsof ze niet bang zijn voor onze ‘National Guard’ Dan Carson. De multiplayer heb ik, ik kom er eerlijk voor uit, nauwelijks aangeraakt, maar weet in ieder geval dat het er in zit.
- ”Our hands may be active, but our consciences are at rest.” Winston Churchill, War Speech, 1939
Conclusie
Hoe origineel een game ook is, als de uitvoering naatje is en het zelfs de aandacht op de verhaallijn weet af te leiden (daar kan zelfs die kernbom niets aan veranderen), dan hebben we het niet meer over een goede game. Turning Point: Fall of Liberty had het in mijn ogen allemaal in zich, maar het is big-time verkloot door een afgeraffelde besturing in te bouwen en graphics met bijbehorende soundtrack af te leveren die deze gamedroom snel om zeep helpen. Turning Point: Fall of Liberty kan ik met moeite nog naar een bescheiden vijfje als eindscore tillen, maar de acht voor originaliteit verandert daar niets aan. Toch weet ik zeker dat er gamers zijn die zeer gevoelig zijn voor het idee New York/Nazi Duitsland en dat die heel veel voor lief nemen en zich door niemand en geen review tegen laten houden om Duitsers ab te knallen in Manhattan. Tegen hen zou ik willen zeggen: laat je vooral niet tegenhouden, maar wees er van bewust dat dit een van je weinige positieve gevoelens over deze game zal zijn. De game dankt haar eindscore uiteindelijk aan de originaliteit, van het verhaal welteverstaan, en niet aan de gameplayelementen. En het ergste vind ik nog dat het idee nu geboren is en bij een eventuele herkansing van dit thema dus niet meer bijzonder kan zijn. Zonde, zonde en nog eens zonde.