The House of the Dead: 2 & 3 Return

Mijn Zapper kan weer uit de kast worden getrokken! Zombies schieten is namelijk mijn grootste hobby, maar dan wel graag met een beetje stijl! SEGA verrast mij nu met een stel extra belegen games die ik gebundeld op een schijfje in mijn jong belegen Wii kan schuiven. Blijf ik daardoor een beetje geboeid?

Ik heb het al eerder gezegd: zombies schieten is meer aan mij besteed dan vissen naar baarzen in een bootje op een rustig kabbelend beekje. Bloed wil ik zien en het liefst zo veel mogelijk zonder al te veel na te hoeven denken. SEGA bedient mij op m’n wenken met een railshooter die mij ook nog eens gebruik laat maken van de Zapper. En laat die nou net al enige weken werkeloos onder in mijn gamekast liggen!

SEGA is bezig met een aantal games onder het stof vandaan te trekken. Ik noem alleen al Ghost Squad en vorige week nog SEGA Bass Fishing. The House of the Dead: 2 & 3 Return kan daar ook nog wel bij. Op zich heb ik daar helemaal geen probleem mee, maar dit is nu al de tweede game deze week die al eerder op een schijfje geperst is en die nu op een moderne console uitkomt. Nogmaals, het is geen ramp, zeker niet als het een goede overzetting is en het ook nog mijn afgestompte en verziekte gamebrein kan stimuleren om de game uit te spelen.

Dat laatste is in ieder geval gelukt en dat is best een prestatie. Niet omdat het een slechte game is, maar omdat dit soort spellen mij nooit echt heel lang blijft boeien. Na een paar uurtjes ben ik verzadigd van het bloed, schrik ik niet meer en ben ik dat rail-gedoe gewoon zat. Want een rail shooter ís het. Niet meer, maar zeker ook niet minder. Dit is echt zo’n game waarvan je van te voren al weet of het iets voor je is, maar op voorhand had ik al een mindere kant van deze game in de peiling en dat is de prijs. Voordat ik het schijfje uit het hoesje van mijn eigen exemplaar had gerukt, had ik de game al in de winkel zien liggen en daarop prijkte de prijs van dik veertig euro. Minder dan een normale Wii-game, maar een stuk meer dan wat onze Amerikaanse vrienden ervoor moeten betalen. Ik voel me dan toch in de maling genomen, want waarom ligt deze game niet voor een eurootje of dertig in de schappen?

Het is voor een hoesjes- en boekjesfetisjist als ik natuurlijk wel grappig dat ik mij kan verlekkeren aan deze game in mijn propvolle gamesrek. Maar eerlijk is eerlijk, SEGA had zich er ook sterk voor kunnen maken om een deal met Nintendo te sluiten en deze game, samen met al die andere ports, op de Virtual Console van de Wii aan te bieden. Natuurlijk hadden we er dan een stuk minder voor betaald. Ik doe echter geen verdere uitspraken over wat nu de drijfveer was om dit soort games op deze manier weer aan de man te brengen. En ik moet ook eigenlijk niet zeiken, want met de Zapper in de aanslag zombies afknallen is toch een van m’n grootste liefhebberijen.

De volgende teleurstelling is echter dat ik constateer dat de game zonder inspiratie en niet gehinderd door enige vorm van creativiteit overgezet is naar de Wii. Gewoon overgezet dus, één op één, met uitzondering van de besturing dan (want die is wel helemaal Wii), en een extra moeilijkheidsgraad. Aan de andere kant zullen Dreamcast- en Xbox-gamers die destijds veel plezier aan deze versies hebben gehad, nu wellicht een nostalgische vreugdesprong maken omdat ze op de Wii het nodige bloed kunnen laten vloeien. En SEGA is natuurlijk niet bepaald krenterig geweest door het Wii-schijfje met twee delen House of the Dead vol te stampen. Laten we daarom eens kijken of het allemaal wel lekker speelt…

Zap de Zombie

Voor beide games geldt dat ze volgens hetzelfde principe worden gespeeld. Je wordt met je shotgun neergezet in een nogal deprimerende omgeving, de lopende band wordt gestart en het is knallen geblazen, of liever gezegd: je kan beginnen met knoppenrammen. Het heeft voornamelijk wat weg van een soort spookhuis op een goedkope kermis waarbij je mijlenver van tevoren aan ziet komen dat er een verplicht schrikmoment aan zit te komen omdat je met je stoeltje een bepaalde kant op gedraaid wordt. De lol is er uiteraard niet minder om, maar een hartverzakking zoals bijvoorbeeld in Condemned 2 zit er niet in…

Qua schieten zelf heb je voornamelijk de keuze tussen een headshot en het perforeren van lillende zombielijven. Het herladen van je gun is altijd leuk om te doen met de Zapper, net als in Ghost Squad, maar ook noodzakelijk. Je wordt namelijk overlopen door zombies en soms wordt het zo’n chaos dat je niet meer weet waarop je aan het knallen bent. Dood gaan doe je gegarandeerd, is ook niet erg, maar steeds weer hetzelfde stuk spelen verveelt nogal na een tijdje.

Voor visuele hoogstandjes hoef je deze game niet te halen. De games zijn niet noemenswaardig opgepoetst, maar dat is ook eigenlijk niet zo’n ramp. Voor meerspelerfun is de tweespelermode aan te raden, maar die vervalt ook na verloop van tijd in herhaling en bijbehorende verveling. Het is overigens wel zo dat je nadat je de Zapper neergelegd hebt, je die toch na verloop van tijd weer oppakt, dus met de verslavingsfactor zit het wel goed.

Conclusie

House of the Dead 2 (Dreamcast) en House of the Dead 3 (Xbox), gebundeld in één game, dat moet toch wel een mooie aanbieding zijn? Helaas betaal je een flinke prijs voor het pakketje, maar als rechtgeaard zombieknaller voel je je waarschijnlijk niet bekocht. Hoewel het allemaal behoorlijk achterhaald is, blijft de gameplay fier overeind staan en heeft het genre nog niets van haar verslavende werking verloren. Hou je dus van railshooters, zombies en bloed, dan is het eindcijfer ‘jouw’ eindcijfer. Haal je op voorhand voor deze ingredienten je neus al op, dan kun je zomaar twee volle punten van de score aftrekken en tot de conclusie komen dat je je euro’s beter in je zak kunt houden…