Viking: Battle for Asgard

Gamers zijn dol op geschiedenis. Of we nou terug gaan naar de Tweede Wereldoorlog, of een lauwerkrans op ons collectieve hoofd zetten en Caesar spelen. Vreemd genoeg is het brute volk der Vikingen tot nu toe nauwelijks aan bod gekomen in deze strijd voor onze speeltijd. Tijd voor Viking: Battle for Asgard om dat met de botte bijl recht te zetten…

Na een week woordjes stampen, huiswerk maken en door de kou naar school fietsen had ik het op vrijdagavond wel gehad. Ik moest avontuur! In rukte het plastic van het hoesje van Viking: Battle for Asgard en blies het stof van mijn botte bijl. Het schijfje verdween in mijn 360 en ik kocht een enkeltje Asgard. Toen ik alle lichten in mijn kamer uit had gedaan en in mijn leunstoel plaats had genomen begon het spektakel. Met een lang intro-filmpje om precies te zijn, waarin te zien is hoe Skarin, de held van dit verhaal, doorboord wordt door een zwaard. Net voor hij op het slagveld stikt in zijn eigen bloed spreekt de godin Freya plotseling tot hem en informeert hem dat hij door haar verkozen is om alle andere stervelingen te redden van het demonenleger van godin Hel. Om dat mogelijk te maken schenkt ze Skarin nieuw leven en transporteert hem in de laatste nederzetting van de Vikingen. Vanaf dat punt heb jij controle over de forse Skarin, die meteen aan de slag mag. De structuur van het spel is vergelijkbaar met World of Warcraft: je neemt quests aan, je doet wat je opgedragen wordt en je krijgt een fikse beloning. Je bent altijd volledig vrij om te gaan en staan waar je wil, wat de game een heel ander gevoel meegeeft dan andere, lineaire, slashers. Het verkennen van de wereld is een integraal deel van Viking. Je wordt er namelijk rijkelijk voor beloond: met goud, met nieuwe rekruten voor je leger enzovoort. Vooral die nieuwe rekruten heb je nodig, want het Viking leger moet jij weer opnieuw opbouwen door gevangenen te bevrijden.

De drie eilanden die je mag verkennen zijn niet bijster groot maar bieden net genoeg geheimen om je geïnteresseerd te houden in de wereld om je heen. Eenmaal gewend aan mijn zware leren laarzen durfde ik buiten het veilige kamp te komen. Meteen toen ik door de poort liep voelde ik al nattigheid, letterlijk. Want in elk gebied dat je nog niet bevrijd hebt van het duister regent het en blokkeren de wolken de zonnestralen. Het is misschien niet bijster subtiel, maar de overgang van een zonnig, bevrijd stuk land naar een vijandelijk gebied is een krachtig gegeven dat je als speler elke keer weer meegeeft dat je nu voorzichtig moet zijn. Dat dit gebied jouw hulp nodig heeft. Dat je vooral je wapens getrokken moet houden. Er is duidelijk veel nagedacht over de omgevingen en hoe ze lijden onder de onderdrukking van Hel’s leger. Of juist hoe ze opbloeien als je eenmaal jouw wraak hebt laten gelden. Het is elke keer weer mooi om te zien hoe de wolken wegtrekken nadat je de demonen hebt verdreven en bovendien een fijne beloning voor het harde werk.

Doormidden, eerst de armen of gewoon een onthoofding?

Terwijl ik het modderige pad volgde naar mijn eerste doel, dat aangegeven werd op een praktische radar rechts bovenin het scherm, kwam ik mijn eerste vijand tegen. Met de A-knop gaf ik een paar snelle klappen tot het X-tekentje boven zijn hoofd kwam te staan. Met een enkele druk op de X-knop vloog Skarin met grote vaart op het weerloze stuk vlees af en hakte hem, in slow-motion natuurlijk, door midden. Dat maakte de nodige ‘ooooh’s en ‘aaaah’s los bij mij, want zo gruwelijk zie je kills zelden. Het is wel jammer dat je na een paar uur iedere Finishing Move al kent, iets wat makkelijker anders had gekund. Het kostte mij luttele minuten om het belangrijkste patroon in het spel door te krijgen: de meeste effectieve manier om monsters te slachten is een paar snelle klappen met de A uitdelen en dan fataal toeslaan met de X. De ontwikkelaars hebben met het afstellen van de moeilijkheidsgraad een duidelijk keuze gemaakt: ze willen dat spelers zich machtig voelen. Met de basis aanvallen zijn normale vijanden meer lopende boksballen dan uitdagingen om langs te komen en dat moet je als speler kunnen waarderen.

Het aantal moves dat je tot je beschikking hebt kan je gelukkig uitbreiden, maar vreemd genoeg voegen die extra moves weinig toe. Een geslaagde toevoeging is het gebruik van magie. Als je genoeg hoofden afgehakt hebt kan je een magische aanval activeren die je helpt met het verder verzamelen van schedels. Tot het eind blijven de simpele stoten en slagen het meest effectief, waardoor het gevechtssysteem bij lange na het niveau niet haalt van concurrenten God of War en Devil May Cry. Een verrassende en welkome pauze in de adrenaline-rush van Viking zijn de stukjes waarin je stilletjes door het gras sluipt en vijanden afmaakt. Hierbij kan je ook gebruik maken van handige werpbijlen en verderop in het spel molotov’s om vijanden op een kleine afstand te pakken. Als je bij een vijandig kamp komt heb je altijd de keuze: als je gillend naar binnen wil stormen mag dat, al is het wel effectiever om de boogschutters aan de zijkanten eerst in stilte te bewerken. Door de ongedwongenheid van de stealth en de vrijheid om het van verschillende kanten aan te pakken geeft rondsluipen veel voldoening. Heel soms wordt stealth wél afgedwongen, wat dan leidt tot de meest frustrerende stukjes in het spel.

Identiteitscrisis

Mijn eerste speelsessie eindigde met een grote klapper. Als je genoeg mannen hebt verzameld en de nodige opdrachten hebt voltooid kan je vanaf de kaart een aanval op een vijandelijke nederzetting starten. Deze gevechten, hoe schaars ze ook zijn, vormen het hoogtepunt van Viking. Of tenminste: dat is de bedoeling van de ontwikkelaar. Grafisch zijn de gevechten zeker hoogstaand, met honderden Vikingen die met zijn allen de stellingen van de tegenstander aanvallen terwijl het pijlen regent. Op het gebied van gameplay zijn de gevechten minder doordacht: waar ooit belooft werd dat je jouw leger zou kunnen leiden, is daar niets van terecht gekomen. De bedoeling is om jou gewoon een tandwiel te laten zijn in de oorlogsmachine, maar daarmee haalt Creative Assembly het gevoel dat je belangrijk bent weg. Maar belangrijk ben je zeker, want om onbekende reden kan alleen jij de kwaadaardige Shaman’s verslaan. Zo blijf je als speler zitten met een raar gevoel. Je makkers besteden geen aandacht aan je, je lijkt geen directe invloed te hebben op gevechten, maar het gevecht eindigt pas als jij een bepaalde gozer afgemaakt hebt.

De tweede keer dat ik me nestelde in mijn luie stoel ging ik weer benieuwd op avontuur. Wat voor nieuws zou het tweede eiland mij als onverschrokken avonturier bieden? Het antwoord werd al snel duidelijk: bijzonder weinig. Het tweede en derde eiland zijn gewoon een grotere, uitgebreidere versie van het eerste eiland. Dezelfde opbouw, dezelfde vijanden, maar misschien wel het pijnlijkst is dat ook de vormgeving hetzelfde is. Creative Assembly heeft met veel aandacht een bepaald beeld gemaakt en recyclet dat steeds. Het is een krachtig beeld dat in het begin veel indruk maakt, maar de donkergroene bossen en bewolkte lucht gaan op den duur vervelen. Het vechten op zich is gelukkig van dermate kwaliteit dat het niet gaat irriteren dat je steeds dezelfde vijanden in dezelfde omgevingen bevecht. En dat is belangrijk, want verder naast knokken zal je weinig doen in Midgard. De beloofde variatie is er niet van gekomen. Net als de verhaallijn, die juist neergezet wordt als een uitgebreid saga. Toen ik de ontwikkelaar interviewde, zei hij dat het verhaal de belangrijkste drijfveer moet zijn voor de speler. Het tegenovergestelde is waar gebleken: er zit nauwelijks progressie in de verhaallijn en alle andere personages in het spel zijn oninteressant te noemen. Zelfs de hoofdpersoon komt over als een hersenloze, boze Viking. Eén van de zoveel steekjes die Creative Assembly met Viking heeft laten vallen, ben ik bang.

Conclusie

Met haar brute kills en unieke vibe is Viking: Battle for Asgard geweldig voer voor mensen die lekker vermaakt willen worden met afgehakte ledematen en soepele gameplay. Het publiek dat Creative Assembly normaal aanspreekt, de fans van diepe, realistische games, zullen echter minder gelukkig zijn. Er is namelijk niets gekomen van het spannende plot, de grote variatie in gameplay en het tactische denkwerk dat ons ooit beloofd werd. Ikzelf ben blij dat ik mijn bijl uit het stof getrokken heb voor Viking, omdat ik me als bloeddorstige scholier lekker kon laten wegzinken in de wereld van Vikingen, vliegende ingewanden en vuurspuwende draken.