Army of Two

Alle orbs halen in Crackdown is een eitje als je een maat bij je hebt. De Theron Guards uit Gears of War zijn net makke schaapjes als je een vriend hebt om mee samen te spelen en Halo 3 was niet hetzelfde geweest zonder vierspeler co-op. Coöperatief spelen is tegenwoordig onmisbaar, maar nog nooit was een ontwikkelaar bereid zoveel in te zetten op de kracht van co-op als EA met haar Army of Two. Of dit leger van twee genoeg in huis heeft om jouw zakcentjes te verdienen ontdek je hier…

Toen de hoofdpersonages van Army of Two na de eerste missie hun maskers afnamen verwachtte ik eigenlijk de gezichten Marcus en Dom uit Gears of War te zien. Toen ik op de zoveelste moslimfundamentalist afstapte voor een melee aanval verwachtte ik eigenlijk dat mijn personage een grote kettingzaag uit zijn achterzak zou halen en flink schreeuwend de terrorist door midden zou zagen. Toen ik Army of Two opstartte had ik de hoop dat ik de volgende Gears of War in mijn 360 had gestopt. Dat is logisch, want EA heeft goed afgekeken bij Epic en dat hebben ze ook geen seconde geprobeerd te verbergen. En waarom zouden ze ook? Alles wat is overgenomen uit Gears past perfect. Ook in AoT is het zaak om dekking zoeken, te flanken en te blind te vuren. De camera staat precies zoals in Gears en bijna alle controles zijn direct overgenomen. Maar het bekende verhaal krijgt een twist: dit keer speel je niet meer twee zelfstandige soldaten die op hun eigen houtje opereren, je speelt in een team. Voor het eerst ligt jouw lot in handen van degene aan de andere kant van de internetverbinding en heb jij hun lot in handen.

Alleen samen overleef je

Er zelf op uit trekken wordt in AoT beloond met een enkeltje begraafplaats, zelfs voor de meest getalenteerde spelers. Dat komt voornamelijk door de Aggro-meter. Dit is een meter die altijd in het scherm aanwezig is en je laat weten wie de aandacht van de vijand heeft. Iemand die veel in het rond schiet gaat al snel rood gloeien, terwijl de stille partner in het spel doorzichtig wordt om te symboliseren dat niemand op hem let. Hoewel een metertje op het scherm geforceerd over kan komen, dwingt het simpele Aggro-systeem je om actief samen te werken. Als de één Aggro aantrekt betekent dat dat hij alle aandacht trekt, maar ook dat hij zijn hoofd nauwelijks kan uitsteken omdat die er direct wordt afgeschoten. Dan is het aan de partner om een nieuwe positie te vinden en vanaf dat punt flink te gaan maaien. Aggro is wel een beetje overdreven uitgewerkt: als je een paar keer in de lucht schiet in het heetst van de strijd richt iedereen zich plots op jou, in plaats van op de ander die net een paar seconden stil is. Zo draaien de rollen soms per ongeluk om en dat kan voor paniek en verwarring zorgen. En soms leiden tot een voortijdig einde voor onze Amerikaanse huurlingen.

Er is nog één ander punt waarin AoT in excelleert: doodgaan. Als één speler valt gaat er een balkje lopen. Voordat het balkje leeg is moet zijn partner hem vastpakken en zo snel mogelijk genezen. Maar dat gaat niet zo makkelijk: daar is een standaard animatie voor nodig die een paar seconden duurt! Dus bestaat de mogelijkheid om iemand achter je aan te slepen. De spanning loopt hoog op als je ziet dat een maat middenin een vuurlinie ter aarde is gestort. De gewonde soldaat kan nog wel schieten, dus er ontstaat automatisch een geweldig stukje teamwork. De gewonde soldaat schiet wild in het rond zodat zijn maat hem kan bereiken. Die pakt hem beet en sleept hem mee, terwijl de gewonde aankomende vijanden blijft afweren. Als er eenmaal achter een muurtje dekking is gezocht volgt er altijd een diepe zucht van voldoening en opluchting. Andere sterren van het spel zijn de mogelijkheid om wapens te ruilen en elkaar een boks, of juist een klap voor het hoofd te geven. Geweldige stukjes game-design die spelers echt laat voelen als een leger van twee.

Toen kwam voor mij de teleurstelling. Want de enkele toevoegingen die hierboven genoemd staan zijn de enige nieuwe dynamische gameplay elementen die te vinden zijn. De enige andere nieuwe vormen van teamwork zijn gescripte scenes die vaak plaatsvinden aan het begin of einde van een level. Het meest gebruikte stukje cinematische actie is iets dat Back to Back wordt genoemd: als spelers onverwachts worden overvallen begint er automatisch een kleine actiescene waarin de spelers met de ruggen tegen elkaar gaan staan en in slow-motion als een halve gare in het rond schieten. Misschien leuk voor het testosterongehalte van de gemiddelde puber, maar na twee keer voelt het al als verplichte kost die niets voor jou of je teamgenoot oplevert. Iets interessanter zijn de stukken waarbij één speler aan een parachute hangt en de ander schiet. Maar ook deze scenes voelen voorgekookt aan en voegen niets toe aan het spel. Hetzelfde geld voor samen in één voertuig zitten en voor ‘co-op snipe’, een move waarbij je op hetzelfde moment twee doelen moet raken.

Lonely

Army of Two is zonder zijn co-op een matige game. De AI in single-player is best redelijk, maar haalt het nooit bij een echt mens. Split-screen is ook moeilijk te doen, omdat het beeld dusdanig vervormd wordt dat het spel niet meer lekker speelt. De besturing laat je soms nog wel eens in de steek. Het speelt verre weg niet zo lekker als veel concurrerende games en soms raakte ik dusdanig in de knoop met de controls dat het me de kop kostte. Technisch is de game niet indrukwekkend. De graphics zijn voldoende, maar ook niet meer dan dat. De game heeft een intrigerende art-style die vooral terug komt in menu’s, maar explosies maken geen indruk, levels zijn cliché en de omgevingen zijn kaal. Vreemd genoeg zijn de laadtijden flink, voor relatief kleine omgevingen nota bene. Op geluidstechnisch vlak doet AoT het beduidend beter met ijzersterke voice-acting die de oppervlakkige personages tot leven wekt. Objectives zijn wel altijd goed te vinden dankzij een effectief GPS systeem dat je altijd de weg wijst. Het halen van doelen levert grote hoeveelheden dollars op die je kan uitgeven bij wapenhandelaren waar je niet alleen nieuwe wapens aan kan schaffen, maar oude ook naar smaak kan aanpassen. Allemaal toevoegingen die Army of Two boven de middelmaat doen uitsteken.

Ook is er extra moeite gedaan voor het verhaal: de stereotype Amerikaanse soldaten die je speelt zijn Salem en Rios, flinke jongens die al weg gaan bij het Amerikaanse leger om bij een PMC (Private Militairy Company) te gaan werken. Al snel gebeuren er natuurlijk ongure dingen die leiden tot de uiteindelijke conclusie dat PMC’s de ondergang van de wereld zullen veroorzaken als we ze niet stoppen. Een leuke moraal, maar niet iets dat past in de adrenaline en testosteron orgie die de rest van de game is. Het verhaal, hoe oppervlakkig en cliché ook, wordt goed verteld en interesseerde me wezenlijk. Daarom vind ik het zonde dat het in zes vlugge missies door de strot geduwd wordt. De korte levensduur wordt niet verlengd door de multiplayer, die namelijk zeer onder de trage matchmaking en de vele lag lijdt. Dat verpest de potentiële lol die je zou kunnen hebben gehad met de creatieve game modes die twee doorgewinterde duo’s tegenover elkaar zetten.

Conclusie

De coöperatieve shooter zou nog best wel eens kunnen uitgroeien tot een genre. En dan mag EA trots zijn dat Army of Two de eerste game was waarbij spelers samen moeten werken om te overleven. En het eerste spel was waarbij je je verbonden voelt met de speler aan de andere kant van de internetkabel. Maar, zoals de wet van de remmende voorsprong dicteert, is het niet de uitvinder die perfectioneert, maar degene daarna die het concept volledig weet uit te buiten. Ik hoop dat diegene snel langs komt, want Army of Two smaakt vooral naar meer.