Bleach: The Blade of Fate

Als een tekenfilmserie goed bekeken wordt, dan is de kans groot dat men er een game op laat baseren. Als een Japanse anime in korte tijd wereldberoemd is geworden, dan is een daarop gebaseerde beat ‘m up game onvermijdelijk. Kan Bleach: The Blade of Fate mijn Bankai aan?

Vroeger, toen ik nóg kleiner was en een handvol profeten nog auto waste voor een stuiver, keek men vaak populaire manga’s als DragonBall Z en dergelijke. Series waarin een stel overgespierde blonde hunks elkaar naar hun grootje probeerde te blazen met allerlei coole krachten. Vet was dat altijd. Sinds kort is DragonBall Z weer helemaal passé en hebben series als Naruto en Bleach de aandacht van de wereld op zich gevestigd. Van Naruto volgde al eerder een stel games, maar van games over de Bleach-serie wist ik nog niets af. Tot aan begin vorige week, toen Bleach: The Blade of Fate op mijn deurmat viel.

Bankawatte?

Je noemt me een n00b op mangagebied of niet, maar tot voorkort wist ik nog niet veel over de Bleach-serie. Bij het maken van een beginnetje aan de storymode omhelsde ik dan ook de uitleg qua setting en een korte tutorial. Mij werd door een of andere kater verteld wat mijn doel was, waarna dezelfde kat me even later enkele vechtvaardigheden onderwees. Uiterst handig huisdier dus. Ik doe nog even snel een babbeltje met de rest van mijn crew om vervolgens met een kanon de lucht ingeschoten te worden. Ehr… juist, whatever… De fans van de serie zullen vast al een paar keer in juichen uit zijn gebarsten omdat ze enkele locaties of personages herkennen, maar tot nu toe doen het verhaal, noch het scala aan personages me niet veel.

In het spel zitten meerdere storymodes. Practisch gezien zit er voor elk personage een eigen verhaallijn in, die klaarblijkelijk wel goed is uitgewerkt, maar simpelweg telkens hetzelfde doet. In elke nieuwe storymode zul je met je nieuwe krachten om moeten gaan, je een eind vooruit moeten knokken om als laatste met je Bankai-krachten in één gevecht je grote vijand neer te halen. Het komt allemaal wat simplistisch en arcade-achtig over. Je doet immers telkens hetzelfde en echte vrijheid is ver te bekennen. De game draait puur en alleen om het in elkaar rossen van elke vijand die je tegenkomt, punt. Dit is misschien voor de één tijdloos vermaak, maar voor mij komt het wat knullig over.

Ook qua controls steekt de game wat inspiratieloos in elkaar. De A-, B-, X- en Y-knoppen op je DS zijn standaard moves die lichte schade aanrichten, ik kwam er hierbij wel echter snel achter dat barbaars buttonbashen vaak de sleutel is tot het winnen van een gevecht. De geavanceerdere moves kunnen weliswaar met moeilijke knoppencombinaties geactiveerd worden, maar ook door gewoon simpelweg door één knop op het touchscreen aan te raken. Het fijne hieraan is, dat als je wat tijd over hebt naast het buttonbashen in het heetst van de strijd, je gemakkelijk met je blote duim een knop aan kan tikken. Deze formule is misschien niet echt al te netjes, laat staan eerlijk, maar het werkt wel.

Game Over! Continue?

Gelukkig is de storymode niet het enige wat de game te bieden heeft. Sterker nog, de game barst namelijk van de verschillende gamemodes. Naast de storymode heb je bijvoorbeeld ook een trainingmode, arcademode, survivalmode, challengemode en een versusmode. Genoeg variatie, denkt men natuurlijk. Ik hoefde echter maar een minuut of twee aan elke gamemode te spenderen voordat ik doorhad dat het allemaal op hetzelfde neerkomt. Elke mode bestaat gewoon weer uit het bestrijden van meerdere vijanden. Hier zit natuurlijk wel een bepaalde opdracht, tijd of andere moeilijkheid aan vast, maar verder is vernieuwing een taboe qua spelmodi.

Wat wél erg leuk en tevens ook tijdrovend is, is de ‘Kan’: een munteenheid die je verdient na het uitspelen van een mode, het verbeteren van highscores of het voltooien van opdrachten. De Kan is er natuurlijk niet voor niets en daarom is de game verrijkt met een geinig winkeltje. Hierin kun je nieuwe stemmen voor je menu, gelikt artwork of andere kleuren kleding kopen. Het duurt niet lang voordat het vergaren van Kan een potentiële verslaving is, aangezien de winkel volstaat met prulletjes die fans gewoon moeten hebben. Zelfs de geluiden die je vijanden roepen, wanneer ze zijn geraakt of ze zich klaarmaken voor een Bankai-aanval zijn te koop. Want wie wil nou niet de stoere “Oehwaahg!” of de schattige “Aaaah!” op zijn DS? Ben je nou helemaal niet weg van al die souvenirtjes, dan kan je de Kan gebruiken als een hulpmiddel om die irritante ‘Game Over! Continue?’-schermen te passeren. Nee, het zal inderdaad niet lang duren voordat deze game geport wordt naar de dichstbijzijnde arcadehal.

Super Smash Brothers: Bankai

Het arcade- en buttonbashfestijn komt helemaal tot zijn recht wanneer je wat vrienden (indien in het bezit daarvan) optrommelt om gezamenlijk met meerdere strijders het gevecht aan te gaan. Dit is natuurlijk geen multiplayerfun op het Super Smash Brothers niveau, maar de tijd doden in de auto of trein gaat prima met Bleach. Een prima hulpmiddel voor het geweldloos oplossen van conflicten. Supermoves en Bankai vliegen in het rond en dit kan daarnaast komische taferelen opleveren. Dit kan zowel met meerdere kopieën van het spel als met eentje, hoewel dat eerste natuurlijk meer mogelijkheden biedt.

Conclusie

Bleach: The Blade of Fate is een prima game die het echt wel zal redden qua verkoopcijfers in Japan. Ik denk echter niet dat de game hier in Nederland zulke bijster goede verkoopcijfers haalt, de serie wordt hier immers niet uitgezonden en fans lopen ook niet over straat, verkleed als hun favoriete personage. Als het fan-zijn je niet boeit, maar je wel houdt van een flinke beat ‘m up die je overal en altijd met je mee kan dragen, dan zit je wel een tijdje goed met deze Bleach-game.