Conflict: Denied Ops

De titel van Conflict: Denied Ops zal hoop ik niet al te letterlijk genomen gaan worden door veel gamers. Na deze flauwe woordspeling keren we weer met twee voeten terug op aarde en moet ik constateren dat er naast een aantal mindere kanten toch ook wel hele positieve zaken te roepen zijn over deze game.

It takes two

We zijn alweer toe aan de zoveelste Conflict-game en eerlijk gezegd was ik er inmiddels wel een beetje klaar mee. Waarom weet ik eigenlijk niet. Nummer vijf in de rij heeft als subtitel Denied Ops meegekregen, je weet wel, van die films waarin de hoofdpersoon voor honderd procent ontkend en genegeerd gaat worden als de door hem uitgevoerde operaties uitlekken. Lekker dan, geef mij ook zo’n baan! In een Conflict game malen de hoofdpersonen er in ieder geval niet om, hoewel het lijkt alsof er een leegloop bij de elite-eenheid heeft plaatsgevonden. Kennelijk is er ook bij de CIA nog geen nieuwe CAO afgesloten want twee van de traditionele vier vechtjassen hebben hun plunje ingeleverd en moeten we het doen met het duo Lang en Graves. Lang en Graves, je hoort het goed, het zou zo de naam van een deftig advocatenkantoor in New York kunnen zijn maar het blijken een type GI Joe en een soort vechtneger te zijn.

‘Waar zijn we nu weer beland?’ lijken de twee bij het opstarten van de game al uit te stralen. Als argeloze gamer denk je bij de eerste stappen in het eerste level dat je in de eerste de beste hip-hopscene terecht bent gekomen, maar al gauw kun je een zucht van opluchting slaken: ‘Ahhh yes, good old saving the world…’. Een Conflict-game is een Conflict-game en het moet dus wel verrassend zijn dat we na Conflict: Desert Storm een en twee, Conflict: Vietnam en Conflict: Global Terror een game voorgeschoteld krijgen waarbij je het met z’n tweetjes moet zien te rooien. Daar zit natuurlijk meteen een goeie co-op aan vast, maar daarover later meer.

Lang en Graves moeten hun tactische kunsten over de gehele wereld vertonen om een uiteindelijke vernietig… hallo… wakker blijven! Ok, ik hou op met het verhaal achter deze game wat zo dun is als een platgestampt nat vloetje. Het is dus ook totaal niet belangrijk wat nu de achterliggende reden is waarom de heren de hele aardkloot afhollen om de Amerikaanse regering te pleasen. Vergeet dat dus ook maar. Wat wel interessant is, is dat er zelfs bij het vijfde deel in de franchise eigenlijk geen echte verandering in de sfeer van de game is. Ik bedoel daarmee dat de vijanden zeer traditioneel, ja zelfs ouderwets te noemen zijn want tegenstanders met bijvoorbeeld een Russisch accent kennen we inmiddels wel, nog afgezien van het feit dat we inmiddels in hele andere tijden leven en de traditionele terrorist een baard en een jurk draagt en geen Wodka-dialect vanonder een bontmuts meer spreekt.

Toch ben ik gek op dit soort games, mits ze het niet te gek maken en niet te veel steken laten vallen. Ik ben persoonlijk bereid om heel veel minpunten in een game te vergeven op het moment dat ik lekker door kan rennen met goede wapens in een sfeervolle omgeving en het gevoel dat ik superieur ben. Vroeg in deze review kan ik je zeggen dat ik dat gevoel absoluut heb in deze game. Dit wil helaas niet zeggen dat er geen minpunten zijn, want de kritische gamer zal zeker wat te mekkeren hebben over van alles en nog wat. Het is dus van belang voor jezelf te beseffen hoe kritisch je bent en wat je nou echt belangrijk vindt in een game. Als je de lijst negatieve zaken van Conflict: Denied Ops op een rijtje zet dan kan de beslissing om hem niet te gaan halen wel eens heel snel genomen zijn. Wat mij betreft is dat niet terecht, maar ik ga jullie die missers uiteraard niet onthouden.

De kikker is paars

Liefhebbers van flauwe oneliners kunnen hun lol in ieder geval op, zo blijkt al vrij snel in de eerste missie. Met een Bassie en Adriaan-achtige code a la ‘de kikker is paars’ start het ‘conflict’ en meteen vliegen de neerstortende helikopters en de vijandelijke kogels je om je oren. Voor Lang en Graves is dit geen beletsel om tot uitspraken te komen als ‘Hey, I heard you shot JFK…’, waarna een droog ‘I was in Kindergarten then bro…’ volgt. En zo lachen we gedurende de rest van de game nog wel een paar keer met ze mee. En het moet gezegd worden: de oneliners zijn flauw, maar dan ook wel zo flauw dat ze weer leuk worden. Een beetje repetitief, maar toch leuk en niet storend.

Het belangrijkste gameplayelement in deze game is het feit dat je met twee personages speelt. Ook in de singleplayer bestuur je Lang en Graves waarbij je met een simpele druk op de ‘O’-knop van personage wisselt. Soms is dit noodzakelijk omdat een van de twee bepaalde acties moet uitvoeren zoals het plaatsen van explosieven of het downloaden van cruciale informatie. Ze hebben ook verschillende wapens dus als je een snipergun of een wapen met wat meer vuurkracht nodig hebt kan het nodig zijn om te wisselen. Heel vervelend is dan dat het beeld in een soort achterwaarts versnelde terugspoel mode verandert en jij als het ware verplaatst wordt naar het lichaam van je maat. Zeker met heel veel gangetjes is dit een misselijkmakend gezicht en ook nog eens totaal overbodig. Het drukt je ook met je neus op het feit dat je teamgenoot je niet altijd even netjes blijft volgen. Het is mogelijk om elkaar ‘team’orders te geven maar vaak vergeet je dat en blijft de ander ergens in een hoekje staan sukkelen. Daar kom je dan pas achter op het moment dat je schakelt naar je maat en blijkt dat je een stuk gebied moet inhalen om weer bij te trekken.

Toch is het belangrijk om onderling goed samen te werken met je collega. Je leven zou namelijk wel eens erg afhankelijk van hem kunnen zijn. Word je neergeschoten dan is het de bedoeling dat je door middel van het indrukken (en houden) van de linkertrigger hem beweegt om je te komen genezen. Het duurt alleen soms verdomd lang voordat die sufferd je gaat helpen. Je zou zeggen dat hij in dat geval aan het nadenken is of de boel wel veilig genoeg is om je te hulp te schieten maar niets is minder waar. Het duurt soms wel een minuut voordat je zijn adem in je nek hoort hijgen en jouw redding nabij is. Het is alleen een beetje jammer dat het dan soms gebeurt dat degene die je een healthboost komt geven met open ogen in een hinderlaag trapt en alleen maar oog voor jou heeft, hoe nobel dat ook mag lijken. Het is vervelend en frustrerend dat je eerst een tijdje ligt te creperen en als er dan hulptroepen verschijnen, deze zonder pardon worden afgeknalt met als resultaat alsnog ‘Mission Failed’.

Positief is zeker dat medipacks overboord zijn gegooid door Pivotal Games en dat er ook aan munitie en savepunten geen gebrek is. Helaas heb je dit ook wel nodig want de AI van je kunstmatige medespeler is maar matig te noemen, hoewel ook de vijanden uit hetzelfde hout lijken gesneden. Het zal de stress van de situatie wel zijn, maar van getrainde soldaten zou je toch slimmere acties mogen verwachten. Onvergeeflijk zijn echter de situaties waarbij je naast een vijand staat die achter een mitrailleur zijn best staat te doen en jij op je gemak kunt aanleggen en hem overhoop kunt schieten zonder dat hij daar ook maar iets van gemerkt heeft. Op het gebied van dekking en alertheid was er dus best nog wat te doen geweest in deze game.

Marijke

De omgevingen zijn qua missies behoorlijk afwisselend. Ontplofbare vaten en jerrycans zijn altijd zeer welkom maar zijn in deze game wat oververtegenwoordigd. Veel gamers, waaronder ik zelf, zijn hier zeer van gecharmeerd, zeker als het vette onploffingen zijn, maar als het te overdreven aanwijzingen geeft waar wat vijanden op te blazen zijn, kan het wel eens vervelen. In deze game is het eigenlijk altijd wel een genot om wat vaatjes te laten ontploffen, maar iets minder had ook gemogen. Maar hey… je hoeft ze niet te beschieten natuurlijk. De omgevingen pretenderen zeer vernietigbaar te zijn en dat is ook zo, maar ik heb de indruk dat het allemaal wel zeer scripted, dus niet wilekeurig is. De ene keer kan je een volledig stenen gebouw kapot schieten, terwijl je een straatje verder nog geen houten plankje van de muur kan schieten.

Het bewegen door de levels heen gaat verder best soepel. Het is jammer dat de zoom van de snipergun een tikkie langzaam gaat, waardoor kostbare seconden verloren gaan. Verder is de tank maar matig en niet-realistisch bestuurbaar. Ditzelfde geldt voor de mannen zelf: die lopen, draaien en bukken als de beste maar onder het motto ‘beter traag geklommen dan snel gesprongen’ als een oude van dagen muurtjes opklimmen en kleine hindernissen nemen zonder ook maar een sprong te nemen.

Grafisch gezien scoort de game niet hoog. De graphics lijken allemaal een beetje uit de laatste periode van de Xbox te komen en dat is dus helemaal niet slecht, maar niet te vergelijken met hedendaagse toppers. Hoogtepunten zijn de ontploffingen en het (overigens niet-realistisch) instorten van gebouwen. De gezichten van de personages staan zo strak en zijn dermate rimpelloos dat Marijke Helwegen er jaloers op zou zijn en sommige vijanden lopen zo houterig dat ze niet zouden misstaan in de eerste de beste Sims-game.

Conclusie

Toch, al met al heb ik me best vermaakt met deze game. Het is geen topper, de graphics zijn niet top notch en de hoofdrolspelers zullen waarschijnlijk nooit een universitaire graad kunstmatige intelligentie behalen, maar de game kan je over het algemeen toch flink wat plezier bezorgen. Niet in de laatste plaats komt dit door de interessante co-op mode waarbij je minder afhankelijk bent van de intelligentie van de computer. In splitscreen werkt dit toch allemaal wat beter en is er een bepaalde tijdslimiet voor het elkaar kunnen genezen. Kun je je over alle andere minpunten heen zetten en ben je een co-op liefhebber dan is deze game absoluut het proberen waard. Helaas voor Conflict: Denied Ops zijn er zoveel betere games te koop, maar als tussendoortje fungeert deze game prima.