Medal of Honor: Heroes 2

Shooters kennen nog geen fortuinlijk verleden op de Wii. Red Steel viel tegen, Far Cry was om te kotsen en Medal of Honor: Vanguard deed ook weinig goeds. Typisch dat EA dan een nieuw deel in de serie van laatstgenoemde game naar de Wii brengt. Zie hier: een shooter met ontzettende contrasten.

We mogen weer

Jawel, dames en heren, het is weer zover: de man met grote mond, scheiding in zijn haar en beroemdste snor aller tijden is niet lief geweest. Dit understatement even daargelaten, vormen opnieuw de Duitsers de bedreiging in Medal of Honor: Heroes 2. Één van de meest uitgemolken genres op het gebied van gaming is nog niet genoeg uitgeperst volgens EA, want ook in deze game, die ook op de PSP uit is gekomen, pomp je verscheidene Heinrichs weer vol met lood. Ditmaal echter met één groot verschil: heerlijke Wii-controls!

MOHAA, part two

Wie verwacht met een Medal of Honor-game iets nieuws in huis te halen, komt keer op keer weer van een koude kermis thuis. De MoH-formule is al sinds de topper Allied Assault onveranderd gebleven en ook dit keer waan je je constant in een veel te lang durende déjà vu.
De stranden van Normandië, de vele bunkers, gangetjes, riolenstelsels, ‘wargrounds’; allemaal zijn ze weer in hun traditionele, lineaire manier aanwezig. Want opnieuw zul je een voor jou uitgestippeld pad volgen, zonder enige mogelijkheid maar ook een centimeter van dat toch al smalle pad af te wijken. Natuurlijk loop je dan al dan niet vergezeld van teamgenoten in verscheidene hinderlagen, blaas je vijandige bunkers op etcetera… niets nieuws onder de zon dus.

ARGH!

… niets nieuws qua spelconcept, tenminste. Ik kan me namelijk niet herinneren dat voormalige delen van Medal of Honor zó ontzettend slecht waren qua kunstmatige intelligentie. Geen enkele Franz of Gunther haalt het in zijn hoofd fatsoenlijk dekking te zoeken wanneer je op ze schiet. Integendeel: sommige Duitse heren zijn dusdanig scripted dat ze een vastgestelde plaats hebben om dekking te zoeken. Deze vastbesloten oosterburen laten niets in hun weg staan om zich naar die plaats te begeven, dikwijls een plaats waar jij enkele centimeters vanaf zit. Vervolgens keren ze zich naar de muur toe, om nog even lekker te gaan hurken, waarna ze na een lekkere pot koffie besluiten om toch maar eens te gaan kijken waar de vijand zich verschanst. Intussen heb jij natuurlijk al vijf magazijnen door zijn lichaam heen gejaagd, als je dat tenminste lukt. Bij enkele wapens werkt de ‘scope’ namelijk niet zoals het zou horen, de M1 Garand bijvoorbeeld. Een semi-sniper, zoals ik hem zelf graag gebruik. Helaas niet altijd in MoHH2, want maar al te vaak heb je een Duitser vol in het vizier en zijn drie magazijnen nog niet genoeg om hem naar gene zijden te helpen. En dan heb ik het nog niet gehad over je achterlijke teamgenoten, de steevast respawnende vijanden, missies die je in je eentje tegen honderden eenheden aan Fritz, Helmut en Siegfried moet doorstaan… moet ik nog doorgaan? Bottomline is: we zijn de prehistorie op het gebied van AI al lang voorbij. Aan Medal of Honor: Heroes 2 is dit niet af te zien. Bah. En dan durven je mede Amerikanen nog doodleuk “Leave some for us!” te roepen bij iedere Rudi die je afslacht… nee jongens, aan jullie valt niets over te laten.

Tot zover de klaagzang

Pfoeh, dat lucht op. De AI is zo verschrikkelijk dat het je zal verbazen hoe gigantisch het contrast is met de onderdelen die wél goed zijn. Puntje één: de besturing. Werkelijk goddelijk stuur je je Thompson, Bazooka of welk wapengeschut dan ook door de smalle gangetjes en steegjes van nazi Duitsland. Metroid Prime 3 deed dit goed, Medal of Honor: Heroes 2 zo mogelijk nog beter. Het mikken en schieten is heerlijk natuurgetrouw en accuraat, waarbij de motion sensing nog verder wordt uitgebuit. Reloaden bijvoorbeeld gebeurt met een snelle opwaartse beweging van de Wii Remote. Een pump-action shotgun herlaad je na ieder schot met de nunchuk, om uiteindelijk met de Wii Remote een nieuw magazijn in te pluggen. Snipen doe je door eerst door het vizier te kijken met A en vervolgens, met een draai of voorwaartse beweging van de Wii Remote, in te zoomen. Een locht geval als een bazooka neem je ook daadwerkelijk op je schouder door de Wii Remote achterwaarts op je schouder te leggen. Een granaat gooien… afijn, het idee is duidelijk. Dit alles wordt nog eens vergezeld door herlaad- en schietgeluiden uit het speakertje in de Wiimote en de beleving is compleet. Jammer alleen dat je het tegen een gigantisch leger vol kippen zonder kop opneemt…

Eindelijk online!
En jawel, Medal of Honor: Heroes 2 is de eerste shooter op de Wii die zich online waagt. En hoe! Met 31 andere mensen kun je je in goed ontworpen levels met elkaar meten. Groot pluspunt is dat EA dit zelf uitwerkt en niet overlaat aan het enigszins omslachtige friend codes systeem van Nintendo zelf. Het allergrootste pluspunt is dat Adolf zijn idiote vriendjes heeft thuisgelaten en je dit keer tegen vlees en bloed speelt. Wat een verademing. Een groot scala aan online mogelijkheden biedt MoHH2 niet, want alleen de standaard modi Deathmatch, Team Deathmatch en Capture the Flag zijn aanwezig. Een gemis is dit echter niet, wat wellicht wel wordt goed gemaakt door de intense beleving dankzij de goede controls. Kleine kanttekening hierbij zijn de spawnpoints, die vaak ongelukkig zijn voor jou en je medespeler. Maar al te vaak verschijn je ter strijde met een tegenspeler in je rug. Schade, schade. Het doet echter niets af aan de totale ervaring en de hele andere game die MoHH2 online is.

Conclusie

Het verdict is daarom heel simpel: ben je online met je Wii, ga dan als de sodemieter Medal of Honor: Heroes 2 halen. Speel even de campaign om te zien wat in deze review bedoeld wordt, kijk de aardige arcade modus even door en vervolgens linea recta door naar de multiplayer. Het feit dat ik de ietwat gebrekkige graphics niet heb genoemd zegt wat over de controls, die dit kleine minpuntje helemaal doen vergeten. Wat je moet doen als je níet de beschikking hebt over de online modus? Deze game lekker laten liggen. Tenzij je de moeilijkheidsgraad graag op allermakkelijkst hebt, waardoor je fluitend door de game loopt. Alsnog met slechte AI, maar met minder frustratie. Dan is het enigszins te pruimen én kun je toch even die controls proeven. Vervolgens ga je sparen voor een draadloze router of een USB connector. Afgesproken?