Gamersnet.nl

Hellgate: London

Aan het begin van deze eeuw besloten de creatieve breinen achter Diablo zich los te maken van Blizzard om hun eigen studio op te richten. De eerste game die ze uitbrachten was Hellgate: London, een game waarin het grootschalig slachten van demonen en veelvuldige item drops centraal staan.

Hel op Aarde

In Hellgate: London is de wereld een hel geworden. Letterlijk. Demonen zijn jaren geleden door de poort naar de hel die zich opende in deze stad binnengedrongen. Afweren had geen zin en is ook niet gelukt, maar terug vechten doen de overlevenden zeker. Je speelt de eenvoudige naamloze figuur die zomaar opduikt in Londen en die uiteindelijk natuurlijk de wereld zal redden.

De mensen die nog over zijn in de wereld hebben de gruwelijkheden overleefd door ondergronds te wonen. In Londen is dat ook niet al te moeilijk: het metrostelsel bleek een prima plek om je te verschansen. De stations zijn daarbij nog steeds de verzamelplekken: daar vind je de mensen die je moet redden. Je redt ze door de opdrachten uit te voeren die ze je geven. Sommige komen van belangrijke figuren die daarmee het verhaal verder doen gaan, andere worden opgedragen door verder onbelangrijke NPC’s die je belonen voor je diensten. De opdrachten zijn vrij simpel: ga daar heen, dood die demon, leg dat daar neer of haal juist iets op.

Slachtfestijn

De gameplay is net zo simpel als de opdrachten en het verhaal: je kiest aan het begin van de game één van de zes klassen en slacht er vervolgens op los. Tegenstanders lopen simpel rondjes tot ze je zien en dan vallen ze je aan tot één van de twee dood gaat of jij het opgeeft. Tactiek komt slechts licht aan bod bij het kiezen van je wapens voor je de aanval begint, daarna is het gewoon slachten. Dit kan zowel in eerste als derde persoon, waarbij eerste persoonsperspectief aan te raden is voor de Marksmanklasse, die vertrouwt op vuurwapens en van de game zo ongeveer een FPS maakt. Daarnaast kun je nog voor Summoner, Engineer, Evoker, Blademaster en Guardian kiezen. De eerste twee gebruiken voornamelijk ondergeschikten voor de aanval – de één door magie, de ander door technologie -, de Evoker gebruikt allerlei magische aanvallen en de laatste twee doen het meest denken aan middeleeuwse ridders met een vleugje magische krachten en zijn dan ook de klassen waar je moet zijn om tegenstanders up close & personal in elkaar te hakken.

Hakken doe je niet alleen om verder te komen of omdat het stiekem toch heel leuk is om enorme hoeveelheden dom hellegespuis simpel af te slachten, maar ook omdat gevallen tegenstanders vaak items laten vallen. Heel veel items, variërend van health injectors tot uitgebreid gemodificeerde wapens. Ook spullen in de omgeving zijn vaak aan stukken te hakken, schieten of op te blazen en ook daar vind je allerlei items. Het slachtwerk en items scoren is ook nog eens slim verbonden: onderaan je HUD vind je drie icoontjes met een scoremeter die ieder een doel aangeven: haal een leveldoel, slacht vijanden van type x, deel schadetype y uit of ontvang het juist, etcetera. Krijg je de meters op nul, dan laat het laatst geslachte wezentje een schat aan items achter, vaak ook van hoge waarde.

Het afmaken van demonen heeft nog een bijeffect: experience. Bij voldoende experience behaal je een nieuw level en dan mag je wat punten over basisstats verdelen (hoeveelheid health, uithoudingsvermogen enz.) en je mag een extra punt toekennen aan een skill in de voor jouw gekozen klasse geldende skill tree. Veel skills staan los van elkaar, sommige zijn verbonden en in feite betere varianten van onderliggende skills. Zo kun je je karakter vormen naar de wijze waarop je wilt vechten, nog verder dan alleen het kiezen van een klasse je aan het begin al laat doen.

Diablo

Skill tree? Experience? Klinkt als een RPG of niet? Dat is Hellgate: London ook en specifiek is het een hack and slash-RPG. De link met Diablo is snel gelegd en daar komen de ontwikkelaars ook echt niet onderuit: zij geven op de website ook nog eens aan dat zij toen ze nog werkzaam waren bij Blizzard verantwoordelijk waren voor de successerie waarvan drommen fans nog op een vervolg wachten.

Is Hellgate: London dat vervolg? Ik zal je eerlijk gezegd het juiste antwoord niet kunnen geven. Ik heb geen van de Diablos ooit gespeeld. Ik heb wel toegekeken hoe een ware fan van de game enige malen zat te spelen en hoe hij monster na monster afmaakte met magie en zwaarden. Items doken rijkelijk op. Hellgate: London is vrijwel hetzelfde: je rent rond, valt iedere tegenstander aan en hoopt op goede spullen. Het scorespelletje zoals hiervoor al genoemd is dan wel weer nieuw, maar niets meer dan een kleine afleiding. Het zijn de items, ook wel loot genoemd, en de simpele opdrachtjes die de game leuk houden, want dieper is de gameplay gewoon niet en een verhaal is al helemaal afwezig; daar hoef je het in ieder geval niet voor te doen. Buiten het spel vraag ik me wel eens af waarom ik door zou gaan, maar eenmaal erin is het moeilijk stoppen: alles kan kapot of dood en bijna alles beloont me daarvoor met items. Hmm, dat kan ik beter anders formuleren, voordat de game een verheerlijking van geweld lijkt…

Diepte

Wat doe je dan met al die items? Je kunt ze verkopen bij de handelslui die op ieder station staan, als je ze natuurlijk niet al gebruikt. Een beter wapen is nu eenmaal een beter wapen. Het wapen dat je overhoudt kun je dus verkopen, maar je kunt het ook opdelen in basiscomponenten. Die componenten kun je op de stations in speciale machines samenvoegen met je huidige wapen om deze krachtiger te maken. Een beetje geld erbij en je kunt er ook zomaar speciale eigenschappen aan toevoegen. Wapens kunnen ook met speciale munitie en relics worden gecombineerd, om ze nog effectiever tegen bepaalde monstertypen te maken of je stats een paar extra punten te geven. In fantasy-RPG’s heet dit alles enchanten, in Hellgate: London is het wat meer naar onze tijd gemaakt.

Qua graphics ziet Hellgate: London er aardig uit. Het detail blijft wel duidelijk achter bij hedendaagse 3D-games, maar is effectief genoeg om je niet te veel af te leiden. De sfeer is overal prima: je waant je echt in een door de hel geplaagde wereld. Londen is op sommige plaatsen best goed nagemaakt. Er is echter een nare eigenschap in het ontwerp geslopen: er zit heel veel copy-pastewerk in de game. Natuurlijk begrijp ik dat de meeste metrotunnels er ongeveer hetzelfde uitzien, maar in deze game gaat dat iets te ver. Sommige kamers kom je met dezelfde hoekjes en aankleding meermalen in dezelfde metrobuis tegen. Er zijn buiten slechts drie stijlen kapotte gebouwen, allemaal met dezelfde trappen en gaten in de muur. Misschien een neveneffect van de hel op Aarde? Eerder een neveneffect van de engine: bepaalde ruimtes worden automatisch gegenereerd en het aantal bouwblokken is beperkt. Monsters van een bepaalde klasse zien er ook allemaal hetzelfde uit, maar gezien het genre (hack and slash RPG) is dat minder erg. Het maakt het zoeken van doelen ook eenvoudiger.

Het geluid is net als de graphics aardig, maar niet baanbrekend. Monsters gorgelen en grauwen zoals het hoort, wapens klinken naar verwachting. NPC’s spreken slechts een generiek inleidend zinnetje, hun echte gesprek dien je te lezen. Muziek springt wel eens aan bij spannende gevechten, al lijkt zij vaak pas aan te springen als het gevecht al bijna voorbij is.

Multiplayer

Ben je liever niet alleen tijdens het spelen, dan kun je met Hellgate: London online gaan en samen met een groepje omgevingen van monsters en loot ontdoen. De verschillende spelersklassen kunnen hier zoals in MMORPG’s gecombineerd worden tot een goede tactische eenheid, ware het niet dat iedere klasse ook voor single player goed speelbaar is. Tactische teamplay is hierdoor niet zo heel erg van belang.

Multiplayer is in principe gratis, maar er kan ook een klein bedrag per maand neergelegd worden om een hogere moeilijkheidsgraad te kunnen spelen en exclusieve content te kunnen meemaken: monsters en items die ‘normale’ gamers niet tegen zullen komen. Ook is PvP pas na betaling mogelijk. Het zullen vooral hardcore spelers zijn die dit zien zitten.

Conclusie

Qua presentatie is Hellgate: London wat matig: Oblivion was hem met z’n verhaal, graphics en geluid ongeveer anderhalf jaar gelden al een eind voor, net als de mogelijkheden qua gameplay. Maar wie die vergelijking aanhaalt, die snapt niets van Hellgate: London. Deze game draait om het eindeloos slachten van monsters en het verzamelen van items, zowel alleen als in een groep online. Het is de magie van constante beloning voor je daden in de vorm van spulletjes die steeds weer voor je voeten neervallen die je tijdens het spelen steeds weer gevangen houdt. Diepte hoef je hier niet te zoeken, snel oppervlakkig vermaak vind je zeker.