WWE SmackDown vs. Raw 2008 (PSP)

Hoewel ik zelf een beoefenaar ben van een vechtsport, wist ik niet helemaal wat ik moest denken van WWE SmackDown vs. Raw 2008, een genre dat naar mijn mening is gebaseerd op een sport zonder regels of beschaafdheid. Een flink potje hersenloos rammen vind ik dan ook een accurate beschrijving. Onlangs werd de versie voor de Xbox 360 al door ons onder de loep genomen; ik liet mijn gewrichten kraken en ging met de versie voor de PlayStation Portable op de vuist.

Natte strings

Ik herinner me het nog goed, op de GamePlay 06 was ook SmackDown vertegenwoordigd door twee bezwete spierbonken die elkaar in gekleurde strings te lijf gingen. Je moet er maar van houden, en dat doe ik dus niet. Zo is het ook met de games van SmackDown. Het is een genre voor fans en niet erg toegankelijk voor newbie’s. Nu ben ik dat laatste, maar toch probeerde ik open-minded en volgens het boekje aan de game te beginnen. Het PSP schijfje ging Sony’s kleinste paradepaardje in en SmackDown werd opgestart. Na de gebruikelijke reclame ontvouwde het menu zich met een hels kabaal dat de menusoundtrack bleek te zijn. Nadat ik het geluidsniveau ternauwernood had aangepast drukte ik een willekeurige spelmode aan, koos een van de vele worstelaars en betrad de ring. Zoals het hoort bij deze vorm van vechten werden de vechtersbazen met veel bombarie aangekondigd, waarna ze klaar waren om de ring te betreden.

Dom, dom, dom

Het eerste wat me opviel waren de graphics. Op grafisch vlak scoort de game goede punten. De worstelaars worden goed weergegeven en sommigen vertonen duidelijke overeenkomsten met hun menselijk evenbeeld. Er lopen er echter ook een paar tussen die ik eerder met kaalgeschoren gorilla’s associeerde. Zulk soort gemengde gevoelens kreeg ik op meerdere plekken in de game. Ik noem bijvoorbeeld de mogelijkheid om een wedstrijd te ‘invaden’. Hierbij kun je een worstelaar een handje helpen door een van zijn tegenstanders persoonlijk knock-out te slaan. Het enige dat de worstelaar voor wie jij deze move maakt vervolgens hoeft te doen, is drie seconden op de arme man of vrouw te gaan liggen en klaar is Kees. Leuke feature, ware het niet dat de A.I. pas na een tijdje begrijpt wat er aan de hand is. Er moet eerst nog even rondgelopen te worden en hier en daar een mep worden uitgedeeld, voordat tot hem doordringt dat de winst al op de grond ligt te wachten. Zelfs een bedankje hoeft er niet af. Sowieso moet de game het niet van Animated Intelligence hebben, want het grootste gedeelte van de tijd wacht je tegenstander alleen maar af. Pas na tig slagen schiet je opponent een countermove te binnen. De wedstrijden worden hierdoor eentonig en bieden weinig uitdaging. De moeilijkheidsgraad opkrikken is nu je enige optie, maar verwacht niet te veel.

Maar we zijn er nog niet. WWE SmackDown vs. Raw 2008 bevat ook op de PlayStation Portable tal van modes, naar mijn mening te veel. Als beginner in de serie werd ik overspoeld met opties. De standaard mode draagt de titel Exhibition, wat vertaald kan worden in een potje simpel rammen en raggen. Ik was echter op zoek naar een campaignachtige mode en kwam na wat zoeken uit bij de 24/7 mode. Deze bevat een soort storyline, waar de scherpe kantjes vanaf zijn geslepen. Jij speelt een nietsbetekenende worstelaar, die Heavy Weight Champion wil worden. Door middel van een kalendersysteem kun je zelf de dagen indelen. Hoe beter je dit doet, hoe beter je bent voorbereid op de volgende match. Gedurende de campaign verbeteren de technieken van je worstelaar, vreemd genoeg ook op vlakken waar je geen gebruik van maakt.

Grote stappen, snel thuis

Alle negatieve elementen bij elkaar opgeteld lijkt het wel of THQ bij de PSP versie van SmackDown gedacht heeft: ‘Dit doen we wel even’. Als je denkt dat je na het uitspelen van de 24/7 mode toe bent aan online gevechten, forget it. Een online mode ontbreekt namelijk in de game, wat de replay waarde aanzienlijk verlaagt. Het is wel mogelijk ad hoc tegen iemand anders te spelen, maar na een paar keer heb je dat ook wel gezien. En dan zijn er nog de ellendige laadtijden. De mogelijkheid om bijvoorbeeld in de auto een snelle speelsessie te doen, staat bij mij hoog in het vaandel, maar THQ dacht hier blijkbaar anders over. Eer je aan een wedstrijd begonnen bent, ben je minstens vijf minuten verder. Door alle menu’s heen komen duurt al lang, maar is nog te doen; de laadtijden voor een match zijn daarentegen erg frustrerend. Als je dan eenmaal begonnen bent, loopt alles soepel, maar is engelengeduld nog steeds een vereiste. De matches duren namelijk erg lang en zijn zoals ik al eerder aangaf vrij eentonig.

Conclusie

Net als zijn grote broers is WWE SmackDown vs. Raw 2008 een game voor de fans. De game zit vol met tekortkomingen en is gewoon niet af. De negatieve kant overheerst helaas de positieve, mede door het ‘kwantiteit gaat boven kwaliteit’- gevoel dat de game uitstraalde. Je kunt de vele modes en opties zien als een positief element, maar ik ervoer het als teveel van het goede, of misschien, het slechte. In plaats van tientallen verschillende offline speelmogelijkheden had een online multiplayer de game wél goed gedaan. Daarnaast miste ik het commentaar van een meelevende presentator, want dat was de spelbeleving absoluut ten goede gekomen. Grafisch scoort SmackDown punten, want de beelden zijn zeker tijdens de cutscenes prima in orde. Al met al is WWE SmackDown vs. Raw 2008 een matige game gebleken.