BlackSite

BlackSite is een game waar ik erg naar uit keek. Dat kwam niet alleen doordat dit genre mij nogal ligt maar ook omdat de titel eerst ‘Area 51’ bevatte en dan is mijn aandacht onmiddellijk gewekt. Lees verder om te weten te komen of BlackSite mij positief wist te verrassen.

Actie

Als je mij eerlijk vraagt wat nou m’n favoriete games zijn dan moet ik toch zeggen dat ik het liefst zo hard mogelijk rondren in een shooter zonder verhaal. Voorwaarts dus, zonder lastige plots en al helemaal niet met moralistisch gezever vooraf. BlackSite openbaarde zich in de aanloop naar de release als een no-nonsens shooter dus mijn interesse was al gauw gewekt om deze game aan een nader onderzoek te onderwerpen. De demo op de Xbox 360 beviel mij ook al goed dus niets lag er nog in de weg om weer eens te gaan genieten van een knalfestijn zonder al te veel poespas. Naarmate de datum van de release echter naderde bleek dat de subtitel Area 51 slechts was voorbehouden aan Amerikaanse gamers en dat wij het met een simpel ‘BlackSite’ moesten doen. Geen probleem natuurlijk maar wie schetste mijn verbazing toen bleek dat de game over een stelletje Amerikaanse soldaten ging dat op zoek was naar massavernietigingswapens in Irak. Weg simpel verhaal!

Overigens moet BlackSite wel van hele goede huize komen wil het de concurrentie een beetje aan kunnen met de rest van al die vette shooters die dit najaar uitkomen of er inmiddels al zijn. Daarom is het misschien wel goed dat het een verhaal met een (heel klein) beetje diepgang heeft gekregen. Onze Amerikaanse boys zijn in Irak op zoek naar mass-destruction weapons en vinden die uiteraard, net als in real life, ook in de game niet. Dit is misschien maar goed ook want dan zou BlackSite wellicht een diepere politieke betekenis hebben gekregen en daar zitten we in de gameswereld niet echt op te wachten. Wat de soldaten wel vinden zijn allerlei rare en vreemde monsters die veel weg hebben van aliens of genetisch gemanipuleerde mensachtigen. Daar houdt het in Irak dan ook even op, maar enkele jaren later duiken deze wezens ook op in de Verenigde Staten en word jij met je team ingezet om het geheim van deze griezels te ontrafelen, maar vooral om ze een kopje kleiner te maken.

De creeps die je tegen gaat komen in deze verder gewone first person shooter zijn, naar later blijkt, te wijten aan de Amerikanen zelf. De titel van deze game is dan ook niet voor niets BlackSite. De zogenaamde Black Projects bestaan uit het ontwikkelen van militaire vliegtuigen en laat Area 51, ook wel Dreamland of The Groom Lake Test Site genaamd, nou net the place to be zijn als je interesse hebt voor testgebieden voor bijvoorbeeld de beruchte U-2 vliegtuigen. De basis is in het verleden door UFO-aanhangers ook vaak genoemd als de locatie waar de Amerikaanse overheid buitenaardse intelligente wezens verborgen zou houden, maar bewijs is daar nooit voor gevonden. Je snapt dat een game als BlackSite, hoewel het dus een ordinaire shooter is, daarom toch de aandacht trekt en wellicht ook wel verwachtingen schept.

In het eerste level van de game word je dus samen met je team, dat bestaat uit nog twee soldaten en een lekkere legerchick genaamd Noa Weis, in een ‘three years ago’-setting teruggeworpen naar Irak. Aldaar tref je in een lugubere omgeving diep onder de grond geen wapens maar monsters aan en dat is natuurlijk letterlijk en figuurlijk een flinke tegenvaller. Helaas moet soldaat Summers deze actie ook met de dood bekopen en deze wordt dan ook onder het motto ‘niet meer te redden’ alleen in een ruimte met wat monsters achtergelaten. Dit tot grote verontwaardiging van jouw teamgenoten. Later, terug in de US of A, loop je de Field Operative Noa Weis, weer tegen het begeerlijke lijf, ditmaal in een wat andere setting en nadat jij overleg hebt gepleegd met “Kernel” Green, en je teamgenoten de tijd doden met het doen van push-ups, krijg jij geheimen te horen over de beruchte geheime site in Nevada en aansluitend de opdracht op de boel eens grondig te onderzoeken.

En daar sta je dan als soldaat Pierce, met het predikaat ‘Amerika’s laatste hoop’ als een drukkende last op je schouders met twee vechtmachines aan je zijde, klaar om in een Humvee te springen en te beginnen aan een flinke tocht door de woestijn. Het eerstvolgende level is een afwisselende tocht met dit legervoertuig. Meteen kom je al de eerste monsterachtige wezens tegen en het eerste wat in mij opkwam toen ik ze met mijn mitrailleur aan bonken had geschoten was dat ze wel heel erg op The Flood leken. Net zo makkelijk om te leggen en ze spatten op precies dezelfde manier uit elkaar. Hooguit zijn het er wat minder maar aan de andere kant niet minder irritant, zeker niet als je op de ‘normale’ moeilijkheidsgraad speelt, die voor de verandering ‘Hard’ heet…

‘Delta Squad… thank God…’

De vijanden maken het je verder ook niet echt heel erg moeilijk door de game heen. Over het algemeen zijn ze erg georganiseerd in de zin dat ze vaak in groepjes op je af komen en dan ook nog uit dezelfde richting. Je zou natuurlijk kunnen zeggen dat dat juist lekker is omdat je ze dan mooi gelijktijdig om kunt leggen en dat dat een prettig gevoel geeft (en dat is ook zo!) maar op den duur wordt het toch wel erg gemakkelijk. Sowieso maken je tegenstanders, het zijn namelijk niet alleen maar aliens, het je niet echt moeilijk. Je hebt namelijk af en toe niet alleen maar domme teamgenoten, want ik kwam regelmatig toch echt het domste jongetje van de militaire academie-klas tegen die wanhopig in de richting van mijn teammaten bleef vuren terwijl ik hem toch echt aan het flanken was en inmiddels al tot op drie meter genaderd was zonder in dekking te gaan of te knielen. Het woord flanken komt overigens toch niet vaak voor in het woordenboek van de tegenstander, vandaar dat ze misschien onaangenaam verrast zijn als jij het wel doet. Teamgenoten hebben gelukkig iets beter opgelet tijdens de lessen tactiek, maar laten soms ook wel een steekje vallen. Aan de andere kant: geen enkel leger en geen enkele soldaat is perfect dus who cares…

In BlackSite kun je gebruik maken van je teamgenoten maar het is niet echt noodzakelijk. Natuurlijk is het wel lekker om deuren te laten breachen of je teamgenoten als eerste ergens naar binnen te laten gaan maar het is net zo eenvoudig om zelfs de deurklinken te bedienen. Alles voor de snelheid zeg maar. De teamorders die je geeft door te wijzen en de rechterbumper ingedrukt te houden zijn dus niet meer dan een leuke toevoeging. Ik gaf m’n team toch regelmatig maar wat opdrachten (je kunt ze ook op tactische plaatsen positie in laten nemen maar over het algemeen kiezen ze zelf de beste positie en doen daar hun ding), want het zou zomaar kunnnen dat het moraal van de mannen inkakt en daar zitten we niet op te wachten. Met andere woorden: gaat het allemaal goed en leg je vijanden bij bosjes om en kost dat ook eens weinig moeite zonder dat je zelf al te veel incasseert, dan stijgt het squad-moraal. Het zal duidelijk zijn dat deze moraal bij flinke tegenstand (lees: slecht gamen) snel minder zal worden en dan reageren je teamgenoten minder alert en zijn ze minder trefzeker en banger. Gelukkig houden ze zelf de sfeer goed door constant tegen elkaar te blijven beppen en dat stoort eigenlijk nooit. Sterker nog, het is gewoon leuk om de stoere praat tussen je teamgenoten te volgen.

Intussen knal je je lekker vlotjes door de levels heen met een wapenarsenaal wat niet heel erg groot is. De standaard mitrailleur schiet eigenlijk nog het lekkerste en dat komt onder andere omdat er niet al te veel terugslag op zit waardoor je goed kunt blijven richten en je goed de kogelbaan kunt blijven volgen zodat je een goed trefpunt uit kunt kiezen. Ook de snipergun werkt naar behoren en dat komt omdat het voorzien is van een goed werkende en zeer realitische zoom. Een minpuntje qua realisme is echter dat er na een heftig shootout her en der wapens blijven zweven van gedode tegenstanders, soms wel tot op een paar meter hoogte. Daarbij ben ik toch weer een paar onzichbare muren tegengekomen en dat maakt het er niet realistischer op, terwijl de game dat op veel momenten toch wel is. Ook wil ik in een next-gen shooter gewoon niet vast komen te zitten tussen een paar takken en stenen, maar dat was helaas wel het geval. En nu wel toch bezig zijn met minpunten opnoemen: de laadtijd nadat je bent doodgegaan is iets te lang naar mijn zin, zeker als je in heftige actie zit want dan wil je gewoon weer snel verder en niet via twee trage laadschermen.

Blacksite ziet er grafisch gewoon prima uit. De sfeer zit er in ieder geval prima in en dat komt mede door de verschillende monsters zoals de ‘Efteling-look-a-like’ draken die her en der uit de grond oprijzen. Je raakt in BlackSite nooit de weg kwijt want waar een uitweg is moet je ook naar toe en anders hol je gewoon achter je teamgenoten aan want die hebben een feilloos richtinggevoel. De route ligt er dus wel een beetje dik bovenop want liggen er ergens planken over een hek of ligt een omheining scheef, gagarandeerd dat je daar dan ook heen moet…

Conclusie

Ondanks dat het lijkt alsof de lijst negatieve kanten aan deze game groot is, heb ik mij toch zeer vermaakt met deze game. Een waarom zouden we ook een kritische noot willen kraken over dit product? Natuurlijk, er zijn heel wat zaken niet goed afgemaakt in deze game, maar wat overeind blijft is dat je heel veel plezier aan BlackSite kunt beleven. En dit is dan ook waar de game voor gemaakt is. BlackSite pretendeert helemaal geen vreselijk uitgebreide of ingewikkelde game te zijn. Het spel doet gewoon wat het moet doen, ook al is het soms wat saai. De vraag is dus of BlackSite de volle mep waard is. Die vraag is lastig te beantwoorden want ik als fan van deze games zou hem gewoon kunnen kopen. Aan de andere kant is er zoveel mooiers en beters te krijgen dus ik zou mij kunnen voorstellen dat je even op een prijsverlaging wacht. Koop je hem toch nu, wees er dan van bewust dat je een leuke, maar standaard game aanschaft. Voor de gewone multiplayer hoef je het sowieso niet te doen want die wordt online weinig bezocht. Gelukkig is BlackSite wel een game die je veel knalplezier biedt. Ik beloon dit plezier dan ook met een ruime voldoende.