Ace Combat 6: Fires of Liberation

Het is een typische jongensdroom: met de snelheid van het geluid door de wolken heen vliegen. Het liefst met een stel raketten erbij. De makers van Ace Combat proberen die droom nu voor de zesde keer te verwezenlijken, dit keer op de Xbox 360. Hier lees je of je dromen virtuele werkelijkheid zijn geworden.

De makers van Ace Combat hebben besloten om de sprong naar de nieuwe generatie hardware niet te benutten voor vernieuwing, maar de verbeterde processorkracht aan te wenden voor verfijning die op de PS2 niet mogelijk was. Het is ook logisch: Ace Combat heeft zeker zijn fans, maar de serie is nooit verder gekomen dan die fansbase. Dit keer probeert Namco die muur te doorbreken met een nieuwe engine en een meer op het Westen georiënteerde presentatie. Dit lijkt ze te lukken, want Ace Combat is toegankelijker, mooier en uitgebreider dan ooit te voren.

The sky is the limit

Het concept is onveranderd: vooraf een filmpje, uitleg wat er te doen staat, de missie zelf en als dessert nog een filmpje. Je vliegt nog altijd in verschillende straaljagers en de missies komen allemaal neer op het bombarderen van specifieke doelwitten. Je beschikt altijd over een ineffectief machinegeweer en twee SP wapens. Deze wapens kunnen opraken, maar zijn onmisbaar. Van doelzoekende raketten tot bommen die zich in de lucht opsplitsen in duizenden stukjes: Ace Combat heeft het allemaal. Je gebruikt vooral de HUD om vijanden neer te halen: je kiest een doelwit, richt daarop om te ‘locken’ en dan is het zaak om goed getimed te schieten. Er zijn in totaal vijftien missies die je per stuk een half uur tot drie kwartier bezig zullen houden.

De makers hebben dit keer erg veel nadruk gelegd op het verhaal met extra lange ‘cutscenes’ die de oorlog, waar het spel om draait, vanuit verschillende perspectieven verkent. Het spel begint bijvoorbeeld met een moeder die haar dochtertje op de bus naar school zet, nét voordat de oorlog uitbreekt. Verder komen er verbitterde tegenstanders, charmante sergeanten en andere Japanse stereotypen aan bod. De graphics in de cutscenes zijn prima te verteren, maar de voice-acting en lipsync laten te wensen over. De filmpjes zijn prima geregisseerd, maar op het moment dat personages hun mond open trekken schaam je jezelf bijna dat je ernaar kijkt. Het is zonde dat de extra aandacht die de verhaallijn heeft gekregen niet veel bijdraagt aan het geheel omdat de verscheidene personages die je ontmoet in de filmpjes weinig te maken hebben met het hart van de game: de actie. Vijanden blijven anonieme stipjes op de radar. Alleen door de HUD weet je op wie te schieten en alleen door de stemmen van kameraden die uit de speakers schallen weet je weer waarom.

Disconnect, reboot

Het is logisch dat het team dit keer zoveel moeite heeft gestopt in het achtergrondverhaal, want een groot probleem van dit kleine sub-genre is de ‘disconnect’ die plaats vindt als je op vijanden schiet. Als je in Halo een Brute in de ogen kijkt, weet je waar je mee te maken hebt. In principe weet je dat in Ace Combat ook, maar toch voel je weinig emotie als je met een welgemikte raket een andere straaljager uit de lucht schiet. Niet alleen zijn ze allemaal hetzelfde, ook lijken ze zich allemaal op dezelfde manier te gedragen. Om de Halo vergelijking door te trekken: iedere Brute is hetzelfde, maar de één biedt jou als speler misschien een andere ervaring dan de ander. Door het je extra lastig te maken, bijvoorbeeld, waardoor de vreugde alleen maar groter is als je hem eenmaal doorboord hebt met lood. In Ace Combat kan dit niet omdat iedere aanval ‘anoniem’ is. Opeens verschijnt er een logo in beeld met ‘Caution!’ om je te waarschuwen dat je achtervolgd wordt. Dan wordt het logo opeens rood om je te waarschuwen dat er een missile op je gelocked is en dan is het een kwestie van ontwijken. Je weet nooit waar de aanval vandaan komt. Dat maakt het spelen van Ace Combat 6 een klinische ervaring: stipjes op de radar afschieten, ontwijken als er een logo in beeld verschijnt en weer door.

Dromen zijn bedrog

Hoewel het zeker wennen is als je de chaotische actie van menig first person shooter gewend bent, zal je snel merken dat de rustige en gecoördineerde ervaring ook zijn voordelen biedt. Als ik een tijdje niet had gespeeld en weer plaats nam in de virtuele cockpit voelde het fijn om terug te zijn. Het spelen van Ace Combat 6 is nooit saai maar ook nooit chaotisch. Het slagveld van bovenaf bekijken is een heel ander perspectief van oorlog dan we gewend zijn en dat is een welkome verandering. Team Aces slaagt er zeker in om de ervaring van het vliegen goed neer te zetten. Rustig door de wolken suizen terwijl je de gigantische gebieden onder je aanschouwt is een geweldige ervaring. Maar de ervaring valt ook snel uit elkaar: zo is bijvoorbeeld de werking van de G-krachten is nooit voelbaar. Vooral in ‘dogfights,’ waar loop-de-loops en kurkentrekkers niet zeldzaam zijn, voelt het gebrek aan de druk die je alle kanten op wil trekken echt als een gemis. Zelfs in de graphics wordt er nooit aandacht besteed aan de zwaartekracht die aan het brok vliegende metaal trekt.

Fun, anyone?

Het gebrek aan realisme in de gameplay is vreemd gezien de realistische insteek van de presentatie. Er zijn veel wapens en vliegtuigen nagemaakt, die je in de loop van de game mag kiezen. Ieder heeft zijn sterke en zwakke kanten, maar niet alleen op papier. Bommenwerpers voelen bijvoorbeeld zwaarder aan, terwijl typische ‘fighters’ licht en wendbaar zijn. De omgevingen waar missies zich afspelen zijn gevarieerd en realistisch vormgegeven. Ze voelen nooit leeg en er is altijd wat om te bewonderen. Te bewonderen van een afstandje dan, want hoe dichterbij je komt hoe beter je ziet dat het wazige Google Earth-achtige afbeeldingen zijn die op een ondergrondje zijn geplakt. Alle huisjes die vanuit de hoogte nog zo mooi waren blijken platte plaatjes. Met de gigantische landschappen die de engine je voorschotelt is het niet vreemd dat details op grondeenheden en in het landschap ontbreken, maar elke keer als je ermee geconfronteerd wordt haalt dat je volledig uit de ervaring. Ace Combat neemt zichzelf heel serieus, maar als je dat ook doet word je vaak onaangenaam verrast.Of het nou is door de onrealistische gameplay, of door de inconsistente graphics: Ace Combat past de realiteit aan, zodat het spel leuk blijft en technisch haalbaar.

Er is ook nog een multiplayer mode, maar die voelt een beetje ‘tagged on’. Alsof het pas na het ontwikkelen van de singleplayer bij de ontwikkelaars daagde dat een multiplayer mode niet verkeerd zou zijn. Alles wat je zou verwachten is er, maar zeker niet meer. Je kan met je vrienden een slagveld inspringen en daar elkaar afschieten. Jammer genoeg is de gameplay duidelijk afgestemd op de single-player dus komt multiplayer niet goed uit de verf. Dan kan je beter je heil zoeken bij de co-op missies, waarin je scenario’s die zo in de singleplayer hadden gekund met een vriend of vriendin door mag spelen.

Conclusie

Zolang je Ace Combat met een zak zout neemt zal het je aangenaam verrassen. Je zal nooit verrast opkijken, het is immers bekend materiaal, maar het pakket is compleet en sterk uitgewerkt. Verplichte kost voor fans, maar ook hét instapmoment voor nieuwelingen.