Beowulf

Beowulf is de game van de gelijknamige film, die zelf weer op een eeuwenoud verhaal gebaseerd is. Dan weet je toch eigenlijk alweer genoeg, of niet?

Zeesla(n)g

Beowulf begint ergens op een strand, waar je getrakteerd wordt op een tutorial in de vorm van een race tegen ene Brecca. Zonder intro, zonder voorverhaal, zonder echte tutorial zelfs eigenlijk, want je rent achter Brecca aan en vraagt je hier en daar af hoe je in godsnaam verder komt. Heb je eenmaal die ene wand gevonden die je wel kunt beklimmen – en de toets waarmee je dat in werking zet – dan moet je samen met Brecca wat uit de kluiten gewassen krabben dood timmeren. Dit gaat simpel: met de linker muistoets sla je normaal, met de rechter muistoets sla je extra hard, waarbij iedere rake klap ook nog eens een beetje levensenergie geeft. Vervolgens duiken Beowulf en Brecca de zee in.

Ineens sta je op een rots een paar enorme zeeslangen in elkaar te slaan. Als gamer weet je dat dit een bossgevecht is, maar het hoe en waarom is onduidelijk. Dit komt namelijk niet voor in het originele verhaal van Beowulf, maar dat maakt niet uit. Wat wel uitmaakt, is dat het bevechten van de slangen er erg spectaculair uitziet, maar tegelijkertijd ook erg onduidelijk is. Ik moet van de game namelijk mijn ‘rage modus’ gebruiken en ik heb geen idee wat dat is. De bijbehorende toets moet ik zelfs in de optieschermen zoeken. Eenmaal gevonden kan ik in de rage modus gaan, waarbij Beowulf eerst roept dat hij de meest geweldige krijger ooit is en het scherm rood kleurt. Best gaaf om te zien en horen en ook doeltreffend: met een harde klap dondert de eerste zeeslang ondersteboven op de rots. En dan niets. Oh, ik moet hem grijpen! Eens uitzoeken hoe dat moet, maar dat kan pas als de zeeslang opnieuw tegen de vlakte heb geslagen, want het beestje blijft niet eeuwig liggen. Ik druk de ‘grapple (grijp)’-toets in en ineens staat er een kruis met vier pijltjes op het scherm. Een pijltje trilt en er staat ‘struggle’ bij. Ik druk vlot meermalen deze richtingstoets op het toetsenbord in en warempel: Beowulf gaat worstelen met de slang. Ineens verdwijnt ‘struggle’ en gaat een andere pijl gloeien. Wat nu? Te laat! De slang duikt weer de zee in en het verhaal begint opnieuw: ontwijken, neertimmeren, grijpen en worstelen. Ik moet na het worstelen de juiste pijltoets indrukken, wat nog best moeilijk is als je fanatiek aan het worstelen bent. Uiteindelijk worstel en pijldruk ik mijzelf naar de overwinning. Juist ja….

De boot in

En ineens sta ik op een boot. Echt zomaar. Ineens. Om veilig aan de overkant – Denemarken – te komen, moet ik rotsen ontwijken. Om rotsen te ontwijken moet ik de roeiers van de boot opzwepen en om de roeiers op te zwepen, zodat ik de rotsen kan ontwijken en Denemarken veilig kan bereiken, moet ik een ritmespelletje spelen. Er komt daarvoor een cirkel in beeld en over de rand van de cirkel bewegen korte en lange balkjes. Deze balkjes passeren een doelcirkel op de rand en op het moment dat ze die passeren, moet jij de juiste toets op het toetsenbord gedurende de juiste tijd indrukken. Een ritmegame dus, zoals Samba de Amigo of Guitar Hero. Erg fijn hoor, precies wat ik wil vinden in een actiegame. Sarcastisch bedoeld natuurlijk.

Dankzij het ritmespelletje, wat me redelijk gaat irriteren vanwege de precieze timing waar ik gewoon geen zin in heb, halen de helden toch de kust van Denemarken en worden zij belaagd door krabben en boeven. Hier kan ik mijn irritatie van de boottocht op botvieren! Button bashend ram ik alles wat zich tegen mij keert tot pulp. Heerlijk vind ik dat. Lekker rammen en alle slechte dingen laten ontploffen in stukjes. Eindelijk iets goeds gevonden in deze game.

Goed en slecht

Vanwaar deze walkthrough in plaats van een reguliere inleiding voor een review? Omdat ik zojuist de game volledig heb beschreven. De rest van de game is een copy-paste van de verschillende genoemde elementen. Je button basht jezelf door een aantal lineaire levels, wordt hier en daar afgeleid door het ritmespelletje en worstelt eindbazen af. Wat nog overblijft bestaat uit wat cutscenes, waarvan enkele zelfs zo interactief zijn dat je op ‘volgende’ moet drukken om verder te gaan.

Eigenlijk is er nog wat meer diepte bedacht voor Beowulf, maar dat komt er niet lekker uit. De ragemodus waarmee ik de zeeslangen moest verslaan, kun je namelijk vaker gebruiken. Als je genoeg levensenergie hebt, kun je zelfs op ieder moment rage oproepen en alles wat beweegt, inclusief je ‘thanes’ (je minileger dat uit zichzelf meevecht) doodmeppen. Als je bijna doodgaat, komt rage ook direct beschikbaar, als laatste redmiddel. Kijk uit waar je slaat, want als al je thanes dood zijn, is het game over. En als je in blinde woede staat te rammen – Beowulf is wat dat betreft een super game om je dagelijkse woede en irritatie van je af te slaan – dan zie je het verschil niet zo goed meer tussen jouw medestrijders en de vechtersbazen van de vijand.

Lijnrecht tegenover rage staat bezieling: door genoeg levensenergie op te sparen, wat je krijgt door met harde slagen tegenstanders te doden, kun je je thanes aansporen middels een druk op een toets en zullen ze effectiever vechten. Het idee is natuurlijk, dat je rage niet moet gebruiken want dat is woede en haat en goed je best doen met gewoon vechten en eerlijk zijn en zo is natuurlijk beter. In de praktijk verprutst de camera het op een gegeven moment echter, waardoor ‘eerlijk’ vechten erg moeilijk wordt, de irritatie en frustratie het overnemen en je achter het beeldscherm al in blinde haat bent ontstoken voordat Beowulf de kans krijgt hetzelfde te doen. En dan is de game ineens helemaal niet leuk of ontspannend agressief meer.

Goede muziek, foute controller

Qua techniek heb je met Beowulf met een consoleport te maken; de game komt dan ook zo’n beetje op alle platformen uit. Hierbij valt het geluid erg positief op: de ritmische muziek maakt het button bashen nog even leuk en de stemmen lijken voor het grootste gedeelte uit de film afkomstig en zijn (daarom) erg goed. Vooral Beowulf’s geschreeuwde monoloog over hoe geweldig en bruut hij wel niet is vlak voordat de rage helemaal inzet blijft iedere keer weer gaaf.

De graphics zijn dan alweer een stuk minder. Niveautje Wii zeg maar. Niet lullig bedoeld voor Nintendo’s spelmachine, maar we weten allemaal dat de overige consoles en de PC tot veel meer in staat zijn. Opvallend is hoe gemakkelijk de game het concept copy-paste toepast: tegenstanders en thanes van bepaalde klassen zien er 100% hetzelfde uit. Knullig.

De besturing is een verhaal apart: de ontwikkelaar heeft goed haar best gedaan controllerbesturing te vertalen naar muis en toetsenbord. Niet alle knoppencombinaties zijn daardoor even gemakkelijk, maar het werkt. Wat niet werkt, is een willekeurige controller samen met je toetsenbord aangesloten hebben, want dan werkt je toetsenbord niet meer. Zelfs toetsenbordcontrollers zoals de Belkin Nostromo N52 SpeedPad zorgen ervoor dat je niet verder kunt, terwijl ‘Press Space to start’ je staat uit te dagen en die spatiebalk ondertussen al bezweken is onder het vele geram erop.

Conclusie

Conclusie? Beowulf is een game gebaseerd op een film in alle clichés. Het had leuk kunnen zijn, maar het blijkt een samengeraapte boel van net niet voldoende uitgewerkte concepten. Lekker button bashen kan mij altijd wel bekoren, maar onwelwillende camera’s en ritmegames zuigen dan het plezier weer weg. Jammer.