The Simpsons

Eerder verblijdde het populairste gezin ter wereld al mijn TV, de dichtstbijzijnde bioscoop en nu duiken ze zelfs mijn PS2 in om de wereld van videogames op de hak te nemen. In The Simpsons Game is de kenmerkende humor aanwezig en alle personages uit de serie maken hun opwachting. Maar er ontbreekt één ding: een goede game achter alle grappen en grollen.

Theorie

Het idee achter The Simpsons Game is geniaal: het Simpson gezin ontdekt dat ze in een videogame zijn beland, gebruiken de handleiding van het spel om superkrachten te krijgen en als speler kom je in verschillende scenario’s terecht waarin draak wordt gestoken met de game-industrie. Ieder scenario heeft wat weg van bepaalde games of genres met overduidelijke ‘throwbacks’ als Medal of Homer en Neverquest. Terwijl de serie de hele wereld op de hak neemt, hebben de schrijvers zich met de game gericht op alles wat met games te maken heeft. En denk niet dat het bij humor als “Metal Gear Soiled” en “Enter the Cheatrix” blijft. Integendeel: naast de overduidelijke parodieën is uiterst intelligente humor en kritiek in de game verwerkt. Niet alleen in de geanimeerde tussenfilmpjes, maar ook de levels zitten vol verwijzingen en grappen. Je merkt het al: met het ‘Simpsons’ aspect in ‘The Simpsons Game’ zit het wel goed. Alle stemmen, personages en locaties zijn door de schrijvers van de serie geweldig vertaald naar bruikbare game-ideeën en het was EA’s taak om de “Game in “The Simpsons Game” te maken.

Voor elk scenario begin je in een lobby, zoals het huis van de Simpsons, waar niet veel valt te beleven behalve het vinden van de uitgang. Elk level heeft een korte inleiding in de vorm van een geanimeerd filmpje. Je wordt in het level gezet met twee familieleden die je kunt uitwisselen en een specifiek doel. Daarna is het een kwestie van doen. De zestien levels zijn slim bedacht en zeer gevarieerd, maar als je ze eenmaal speelt komen ze allemaal op hetzelfde neer: slaan, springen en puzzelen tot het doel bereikt is. De variatie in de gameplay stamt van de verschillende superkrachten waar de Simpsons over beschikken: Homer verandert in een grote bal, Marge heeft de kracht om mensen over te halen, Bart wordt Bartman en Lisa kan op bepaalde plekken een grote hand worden die zware objecten kan tillen. Ieder familielid heeft ook eigen objecten die hij of zij moet verzamelen. Het aantal bierdoppen, Krusty broodtrommels, Malibu Stacey bonnen en Try ’n Save bonnen is groot, dus elk level afspeuren zal je zeker een poos bezig houden. De extra’s die je krijgt voor het verzamelen zijn van kleine betekenis. Dit onderdeel is dus gereserveerd voor mensen die per se alles uit hun game willen halen.

Praktijk

“Er klopt iets niet.” Dat denk je nu waarschijnlijk als lezer. Een redelijk standaard platform spel voorzien van de geniale Simpons humor zou toch zeker voor een mooie game moeten zorgen? Maar je hebt vast al naar het cijferbalkje gekeken en geconstateerd dat ik toch niet zo blij ben met The Simpsons Game. Het probleem zit zeker niet in het concept zoals hierboven beschreven. Sterker nog: ik noem het aan het begin van deze review nog geniaal. Het probleem is hoe de makers van het spel deze geweldige ideeën hebben uitgevoerd. Allereerst de graphics: op het moment dat het eerste geanimeerde filmpje stopt en je in de harde wereld van de game zelf wordt gegooid schrik je even. Alle objecten zien er blokkerig uit, de framerate zakt regelmatig in en de animaties zijn stroef. Daarnaast heb je in de grote levels regelmatig last van frame-drops die het nog verwarrender maken dan het al is. Je wordt namelijk sowieso al verward door de besturing waar je tegen moet vechten en een camera die de ene keer snel draait, de andere keer langzaam maar altijd blijft hangen achter objecten. Vooral in de kleinere levels is het soms onmogelijk om een bepaalde kant op te kijken. Als deze problemen je het leven niet zuur maken en je tijd hebt om naar de game te kijken zal je ontdekken dat de game ook bijzonder weinig boeiende activiteiten biedt. Het platformen is saai en frustrerend, het vechten is niet complexer dan het rammen op een enkele knop en de puzzels zijn duidelijk niet bedoeld voor gamers van niveau. Dat betekent niet dat ik niet vaak ‘puzzled’ heb gekeken, maar dat was meestal omdat ik eindeloos rond rende om dan te ontdekken dat de oplossing iets kinderlijk simpels was. Iets dat niet goed aangegeven werd door het spel zelf.

Dan zijn er de superkrachten die ieder personage uniek maken. Die zijn zeker interessant en leuk uitgewerkt. Je moet ze gebruiken voor het grootste deel van de puzzels in het spel en daarom is het jammer dat de makers niet verder hebben gedacht dan hun neus lang is. De Homer ball blijft het hele spel lang vooral bruikbaar om grote dingen om te stoten, Bart gebruikt zijn cape om omhoog geblazen te worden door stoom, Lisa’s almachtige hand wordt alleen gebruikt voor legpuzzels en de gave van Marge om te overtuigen wordt enkel gebruikt om op Pikmin-achtige wijze bewoners van Springfield dingen te laten slopen. Niets speciaals dus, maar wel een sterker aspect van het spel.

Het spel is, afgezien van het korte tutorial level, volledig speelbaar in co-op. Logisch ook: iedere speler bestuurt één personage terwijl je in single-player tussen ze wisselt. De makers lijken niet de keuze te hebben gemaakt om het spel te optimaliseren voor single- of juist multiplayer. Als je in je eentje speelt irriteer je je constant aan de intelligentie van je maatje en hangt er constant een lelijk ‘Drop In’ logo aan de rechterkant van het beeldscherm, maar als je met zijn tweeën speelt heeft ieder de helft van de tijd niets te doen. Dat komt omdat veel opdrachten zo gemaakt zijn dat een enkele speler het ook kan halen door te wisselen en dus geen simultane actie van twee spelers vereist is.

Audio is het sterkste aspect van The Simpsons. De muziek is onopvallend, maar als je er op let verrassend goed. Er komen duidelijke ‘themes’ van de welbekende Simpsons muziek in terug, maar elk level heeft een eigen muziekje erachter. Het hele level lang hetzelfde, dat wel, maar dat maakt niet uit als de muziek van deze kwaliteit is. De grootste pluim die ik in The Simpsons Game’s reet kan steken was te verwachten: de voice-acting is geweldig. Even goed als in de serie en dat zegt wat.

Conclusie
Er is veel te vinden in The Simpsons Game voor de doorgewinterde Simpsons fan, maar je zal hard moeten werken om het spel door te komen. Het spelen van het spel is saai en frustrerend. Daarom raad ik mensen aan om voor de pure Simpson ervaring te gaan en gewoon een DVD-box te kopen, want dan hoef je jezelf niet te vervelen om te kunnen genieten van het Simpson gezin.