Uncharted: Drake’s Fortune

Hey! Mijn naam is Nathan Drake en ik ben vermoedelijk een afstammeling van de beruchte rover Sir Francis Drake. Hij heeft volgens de overlevering de schat van El Dorado gevonden en zeg nou zelf, daar mag ik als familie zijnde toch wel van profiteren? Ik ga snel op zoek!

Op zoek naar de kist

Mijn avontuur begint ergens op zee, vlakbij Panama, en ik ben op zoek naar de grafkist van Sir Francis Drake die daar ergens onder water moet liggen. Ik had zelf geen geld voor een boot en dus heb ik de journaliste Elena Fisher overgehaald om de boot van haar nieuwszender te mogen lenen. In ruil hiervoor wilde ze ook mee met mijn zoektocht en verder moet ik wat exclusieve interviews doorstaan. Ach ja, dat overleef ik ook wel weer en boy oh boy ze mag er zelf ook zeker wezen, dus ik ben nu al meer dan tevreden met mijn keuze.

Het duurt niet lang of we vinden de kist. Gespannen maak ik hem open, maar verrassend genoeg is de kist vrijwel helemaal leeg. Alleen een klein dagboekje ligt er nog in en ik begin te bladeren. Al snel ontdek ik dat de beste Sir Francis niet zomaar een rover was, nee, hij was met iets heel groots bezig. De schat van El Dorado, de “Lost City of Gold”. Helaas ontbreekt de laatste pagina van het dagboek, maar er staan wel genoeg aanwijzingen in om mijn zoektocht voort te kunnen zetten.

Plotseling worden we onder vuur genomen door een groep freelance piraten. We zijn blijkbaar niet de enige die op zoek zijn naar El Dorado. Elena en ik houden ons goed staande, maar net op het moment dat we het onderspit dreigen te delven komt daar onze grote redding: Victor Sullivan. Of noem hem maar gewoon Sully, dan voelt hij zich ook weer wat jonger. Elena en ik springen op Sully’s boot en we maken dat we wegkomen. Met het dagboek in ons bezit, op naar het geheim van Sir Francis Drake en de schat van El Dorado…

Dekking!

Meer inhoudelijke details van dit geweldige avontuur ga ik echt niet verklappen, want dat zou een hoop pret wegnemen. Toch zijn er wel wat dingen die me opvielen tijdens de zoektocht. Ik ben in elk geval erg blij dat ik van veel markten thuis ben, want ik werd behoorlijk op de proef gesteld. Zo gebeurde het regelmatig dat er stevig gevochten moest worden met andere kapers die op de loer lagen. Al snel had ik door dat het zoeken van dekking hier een sleutelrol bij speelde. Schuilen achter een muurtje of een pilaar werkt toch altijd het beste als je je vijanden onder vuur wilt nemen, zonder zelf een lopende schietschijf te zijn.

Dekking nemen ging me eigenlijk altijd wel goed af. Soepel als ik ben dook ik van de ene naar de andere plek om te schuilen en zonder problemen lukte het me om ook nog eens om een hoekje te leunen en gericht te schieten op de tegenstanders. Dit was in het begin wel even wennen voor me, maar al snel had ik het trucje onder de knie en kon ik mezelf goed verweren in diverse lastige situaties. Uiteindelijk werkte het na enige oefening gewoon subliem.

Blijkbaar wilde men per se voorkomen dat Elena, Sully en ik de schat van El Dorado zouden vinden, want het aantal vuurgevechten tijdens de zoektocht was enorm. Gelukkig kwam ik onderweg een uitgebreid arsenaal aan vuurwapens tegen. Handzame wapens als een Beretta of een Desert Eagle zijn in het begin heel praktisch, maar later had ik toch echt heel veel gemak van een ratelende AK-47 of zelfs een Dragunov snipergeweer. Niet iets waar ik me dagelijks mee inlaat, maar het schieten went bijzonder snel als je zelf bestookt wordt met kogels, dat kan ik je verzekeren!

Vlotjes manoeuvreren

Tijdens de zoektocht maakte ik nog veel meer mee dan alleen maar schietwerk, want de hele reis voelde als één groot avontuur aan. Ik kwam op vele mysterieuze locaties en ik moest ook zo nu en dan wat denkwerk verrichten om mijn reis te kunnen vervolgen. In het begin waren de puzzels nog vrij eenvoudig, maar zeker tegen het einde van mijn reis kwam ik ook wel in lastigere situaties terecht. Natuurlijk kon ik vertrouwen op het dagboek van Sir Francis, maar dat bleek niet altijd voldoende om duidelijk te maken wat precies de bedoeling was. Echt storend vond ik het niet – je moet immers wat over hebben voor een schat als El Dorado – maar iets betere aanwijzingen waren toch wel prettiger geweest om sommige puzzels iets sneller te doorgronden. En als ik het echt even niet meer wist, dan kon Elena of Sully me altijd wel van een korte hint voorzien. Net zo makkelijk als één druk op de knop…

Niet alleen de puzzels boden me zo nu en dan een uitdaging, want ook op de diverse locaties waar ik kwam was genoeg te beleven. Ik heb achter op een jeep gestaan, vurend op andere jeeps en motoren en ik heb samen met Elena een stevig tochtje op een jetski gemaakt. Dit is slechts een kleine greep uit de halsbrekende toeren die ik moest doorstaan. Daarnaast werd er veel van me gevraagd door de omgevingen waar ik me bevond. Klimmen, springen, slingeren… ik moest er allemaal aan geloven. En ik heb het Elena nog eens gevraagd, maar volgens haar zag het er heel mooi uit wat ik allemaal deed. Ze vond dat ik soepel bewoog en ik heb blijkbaar genoeg atletisch vermogen om me vlotjes langs diverse obstakels en gebouwen te manoeuvreren. Leuk was het ook om over boomstammen te lopen en m’n evenwicht te bewaren. Nou heb ik van nature al het talent om goed in evenwicht te blijven, maar naar verluidt kon een of andere Sixaxis-controller me daarbij helpen, wat blijkbaar verbazingwekkend goed werkte en ook nog eens een leuke afwisseling was.

Ervaring

Toch spreek ik uit eigen ervaring als ik zeg dat het niet altijd even goed te zien was waar ik heen kon springen. Dit was deels een probleem van mijn omgeving, maar ook kreeg ik het niet altijd even goed in beeld waar ik naar toe moest. Volgens onze ras-journaliste Elena had dit te maken met zogeheten ‘cameraproblemen’. Nou ja, zij zal het wel weten. Dit gebeurde gelukkig niet al te vaak, maar als het gebeurde… man, dat leverde toch wel meer dan een paar blauwe plekken op.

Nu ben ik wel aan het zeuren over de omgeving waar ik tijdens mijn zoektocht langs ben gekomen, maar eigenlijk valt dat in het niets bij de enorme schoonheid. De prachtige ondergaande zon, vele mooie jungle-gebieden, duistere kerken en beeldschone wateren. Het was allemaal echt een genot om eens naar te kijken en als ik in het water was gevallen had ik natuurlijk ook een heerlijk doorweekte outfit. Zelfs in fysiek mindere tijden was het nog mooi om te zien, terwijl de wereld om me heen steeds meer zwart-wit werd zodra ik vaker geraakt was.

Iets waar ik nog niet helemaal uit ben is over de duur van mijn zoektocht. Ik heb dit avontuur volgens mij in ongeveer acht à negen uur beleefd, terwijl mijn vijanden zich volgens mij vrij normaal inspanden om me tegen te werken. Het zal allemaal toch wel twee uurtjes langer gaan duren als ze het me echt moeilijk hadden gemaakt en daarnaast is het ook mogelijk om nog eens terug te gaan naar de diverse locaties om alle verborgen relikwieën te zoeken, waarmee ik nog wel even zoet ben. Elena had tot dusver niet veel van zulke avonturen meegemaakt en ze vond het dan ook wel prima zo. Onze doorgewinterde avonturier Sully was daarentegen iets kritischer en hij had naar eigen zeggen wel vaker een avontuur beleefd dat langer duurde. Het is maar net hoeveel avontuur je gewend bent, nietwaar?

Het einde

Hier komt mijn verslag ten einde van deze bijzondere, meeslepende zoektocht. Het voelde echt alsof ik in een film was beland en ook mijn eigen grappen en de humor van Sully hielden me vaak op de been. Dit avontuur had ik echt voor geen ‘goud’ willen missen, ondanks dat ik wel het idee had dat het niet altijd even optimaal verliep. Desondanks was alles gewoon zo mooi, zo intens… het is zeker iets om nog eens over te doen. Ik hoorde laatst dat de beelden van Elena gebruikt zijn, samen met werkelijk prachtige muziek, om iedereen dit avontuur nog eens te laten beleven. Absoluut doen, daar zal je geen spijt van krijgen.

Was getekend,

Nathan Drake