The Witcher

Vroeger zei de kwaliteit van de intro’s alles over de kwaliteit van de game. Als dit nog steeds geldt, dan is The Witcher inderdaad een van de de topgames van het najaar zoals Atari dat ons voorschotelt, want de minuten durende intro van deze game staat bol van de actie en ziet er behoorlijk gelikt uit. Maar hoeveel waarheid kun je tegenwoordig nog uit een trailer halen? In het geval van The Witcher bijzonder veel, zo blijkt.

Standaardverhaal?

The Witcher gaat over Geralt, die in een Middeleeuwse fantasywereld Witcher als baan heeft gekozen. Witchers zijn in deze wereld bestrijders van allerlei monsters, van demonen en vampiers tot drie meter hoge sprinkhanen. Anders dan de ridders die dit in andere verhalen doen, vragen zij geld voor hun diensten. Bovendien beschikken ze over magie en zijn ze tijdens hun training blootgesteld aan allerlei drankjes en kruiden, waardoor ze bovenmenselijke snelheid en kracht hebben. Dit maakt dat ze zelfs als monsterslachters niet bepaald geliefd zijn bij de bevolking.

Het groepje Witchers waar Geralt toe behoort is zelfs zo ongeliefd, dat de proloog van de game begint met een aanval van het lokale tuig geleid door wat belangrijker gespuis, een magiër en een moordenaar met de naam ‘The Professor’, op de basis waar Geralt en zijn soortgenoten vertoeven. Bovendien is Geralt zijn geheugen en ook bijna al zijn vaardigheden kwijt. Mede hierdoor slaagt een deel van de plannen van de aanvallers – het stelen van belangrijke chemicaliën – en verliest de Witchergroep ook leden. Een goed uitgangspunt voor een achtervolging op de aanvallers dus en dat is dan ook waar de game mee verder gaat.

Wat in de proloog een standaardverhaal lijkt – achtervolg de slechteriken die de basis aanvielen met een Witcher met geheugenverlies – wordt al snel ingewikkelder. In het eerste hoofdstuk kom je bijvoorbeeld terecht op het platteland rond een stad die dankzij de heersende pest niet direct toegankelijk is. Om toch binnen te kunnen komen moet je uiteraard wat klusjes uitvoeren om het vertrouwen van de bevolking te winnen en zodoende een toegangsbewijs te kunnen krijgen. Onafhankelijk van elkaar lijken deze klusjes en andere sidequests wat simpel, maar al snel blijkt dat ze soms heel ingenieus met elkaar verband houden, waardoor het verhaal de game gaat dragen. De karakters die je ontmoet zijn ook allemaal stuk voor stuk erg goed uitgewerkt, waardoor ze echt tot leven komen, waardoor de game nog meeslepender wordt en daardoor ook steeds moeilijker om neer te leggen.

Volwassen

Al snel wordt ook duidelijk dat alleen al door het verhaal de 17+-rating van The Witcher zeker te verdedigen is. De wereld van The Witcher is namelijk geen lieve wereld. Nu kan je dat ook van bijvoorbeeld The Lord of the Rings, grofweg hetzelfde genre, zeggen, maar geloof me: de boeken van Tolkien zijn in vergelijking nog behoorlijk braaf. Het zijn in The Witcher namelijk niet zozeer de monsters die het kwaad in de wereld voort brengen, maar heel vaak de bevolking zelf. Jaloezie, corruptie en daaruit voortvloeiende doden zijn haast schering en inslag. In het eerste hoofdstuk vind je bijvoorbeeld al snel het zielloze lichaam van een onteerde vrouw die geen andere uitweg dan zelfmoord zag. Of wat dacht je van een dwerg waar je bij toeval op stuit, die op het punt staat in elkaar geslagen te worden door een zooitje racisten?

Geralt zelf is ook geen lieverdje. Hij vraagt zonder blikken of blozen een som geld voordat hij een monster moet afmaken en anders flikkeren zijn opdrachtgevers maar op. Een flinke slok alcohol achter de kiezen helpt in bepaalde gevallen erg goed bij het vechten; niet bepaald een boodschap die iedereen in deze tijden aan de jeugd wil voorleggen. En vrouwen? Vrouwen zijn er om te versieren. Een paar zoete woordjes hier een een cadeautje daar en ze gaan plat voor je. Letterlijk. De daad zelf mag je dan nog net niet zien, als extra beloning krijg je nog wel een pin-upprent met daarop het schaarsgeklede danwel geheel naakte lichaam van de dame in kwestie als een soort verzamelkaartje. De keuzes waar Geralt af en toe voor gezet wordt zijn ook behoorlijk volwassen. Goed of slecht bestaat in The Witcher niet echt. Je kiest wat je op dat moment het beste lijkt en neemt het resultaat maar voor lief, ook als dat betekent dat een deel van de bevolking zonder pardon wordt afgemaakt.

Deze erg volwassen uitstraling – het Engelse woord adult is hier beter op z’n plek – is ook een sterk pluspunt van The Witcher. Het is weer eens wat anders dan die andere fantasygames waarin je de gedoodverfde held dient te spelen of anders gelijk weer een superslechterik bent waarmee niemand contact wil. De wereld van The Witcher voelt daardoor weer echter aan, wat ook weer verklaart waarom de game een eind boven de middelmaat uitsteekt.

Vooruit komen

Qua genre zit The Witcher tussen een adventure en een RPG in. Hoewel je levelt en experience verdeelt over allerlei skills, ben je niet vrij in de keuze van je karakter zoals in een echte RPG. Je bent gewoon de Witcher Geralt, een vechterstype. Je lost quests op door veel te praten met een groot aantal karakters en zoekt regelmatig naar items om verder te komen. Vechten doe je op de momenten dat dat nu eenmaal zo uitkomt; vaak zoeken de problemen jou op en moet je dus je zwaard trekken.

Ondanks andere wapens die je kunt dragen, zul je voornamelijk je zwaard gebruiken. Of beter: je zwaarden. Een normale voor mensen en beesten en een zilveren voor de monsters en spookachtigen. Deze zwaarden geven je namelijk diverse extra mogelijkheden. Zo kun je kiezen welke vechtstijl je gebruikt: sterk voor gepantserde tegenstanders, snel voor lichtvoetige en een speciale groepstijl als ze met meer tegelijk met je willen dollen. Je kunt op ieder moment tijdens het vechten van stijl wisselen en dat is ook erg belangrijk: de verkeerde stijl kan heel snel levenspunten kosten. Dit geeft een extra diepte aan het vechtsysteem, omdat je meer over tactiek moet nadenken dan bij pure hack-and-slash-games.

De zwaarden geven ook toegang tot combo’s. Je valt tegenstanders aan door ze aan te klikken. Tijdens de slagenwisseling die dan volgt verandert de cursor op een bepaald moment kort in een speciale vorm. Klik je dan een tegenstander aan, dan gaat de aanval verder en zo kun je combo’s maken, waarbij Geralt sierlijk doch bruut de tegenstander bijna geen kans geeft om terug te slaan. Het ontwijken van aanvallen gaat deels automatisch aan de hand van skills als parry, maar je kunt ook zelf een ontwijkende beweging maken. Dat gaat uiteraard ten kosten van een eventuele combo.

Magie en wetenschap

Naast normale wapens heeft Geralt ook de beschikking over magie, vijf verschillende spreuken om precies te zijn. Deze spreuken kunnen tijdens gevechten gebruikt worden, of op de omgeving om verder te komen. Zo is er de Aard-spreuk, waarmee je in de game als eerste in aanraking komt. Deze geeft je de mogelijkheid om telekinetische klappen uit te delen. Handig om muren het laatste zetje tot instorten te geven of om tegenstanders tegen de vlakte te helpen. Niet veel later ontdek je Igni, waarmee je delen van de omgeving in brand kunt steken en ook tegenstanders letterlijk in vuur en vlam kunt zetten. Iedere spreuk kent meerdere niveau’s en effecten, die je unlockt door experience te verdelen.

Een andere vaardigheid van Geralt is Alchemie. Alchemie is niets anders dan het mixen van gevonden ingrediënten tot drankjes, oliën en explosieven, maar hoe hoger de moeilijkheidsgraad, hoe belangrijker het is. Met de drankjes verbeter je bijvoorbeeld je gezondheid en vul je je uithoudingsvermogen aan, maar er zijn er ook die je beter laten vechten door tijdelijk enkele van je stats te verhogen. Nadeel is wel dat deze drankjes over het algemeen giftig zijn en teveel gif een ‘game over’ tot gevolg heeft. Met oliën kun je je wapens bedekken, om bepaalde tegenstanders beter aan te kunnen. Met de explosieven kun je tegenstanders verblinden, afschrikken of simpelweg opblazen.

Kies je standpunt

Bijzonder aan The Witcher is dat de game vanuit drie verschillende camerastandpunten gespeeld kan worden. De eerste twee geven een isometrisch standpunt, waarbij je afhankelijk van de gekozen stijl van hoog of juist van dichtbij schuin van boven naar de omgeving kijkt. Dit is erg handig in gevechten waarbij meerdere tegenstanders betrokken zijn. Bewegen gaat hierin voornamelijk met muisklikken op de te bezoeken locatie, waarbij Geralt ook nog eens over een goede path-finding blijkt te beschikken. Desgewenst kun je ook het toetsenbord gebruiken om voort te bewegen.

Bij het laatste standpunt is bewegen via het toetsenbord verplicht, want dan volg je Geralt schuin van achteren in een third-person view. Dit geeft het mooiste overzicht op de omgeving en geeft je vooral een goed beeld op de tegenstanders voor je. De mogelijkheid om je eigen camerastandpunt te kunnen kiezen geeft een extra gevoel van vrijheid en maakt de game voor een breder publiek aantrekkelijk.

Tot in de puntjes

Wat The Witcher ook bijzonder aantrekkelijk maakt is de uitstekende afwerking van zo’n beetje alles waaruit de game bestaat. De game mag het dan grafisch wel afleggen tegen bijvoorbeeld Unreal Tech 3.0-games, toch valt er grafisch genoeg te beleven. De omgevingen zijn namelijk zeer rijk gevuld met allerlei objecten en kleine details aan gebouwen, waardoor de wereld echt tot leven komt. Water heeft een bijzonder mooie weerspiegeling van de lucht, die zelf ook mooi wordt weergegeven met weerseffecten en een dag-nachtcyclus, die tevens voor een aantal quests van belang is.

Op de achtergrond speelt telkens een passende tune gemaakt met instrumenten die goed bij de periode passen, maar de echte prijzen qua geluid gaan naar de voice-acting. Deze is uitstekend voor iedereen die je spreekt, waardoor gesprekken nooit irritant zijn, ondanks hun lengte af en toe. Tevens is deze consequent doorgevoerd, waar je in andere games vaak een mix van te lezen en gesproken tekst krijgt voorgeschoteld. Dit alles voegt weer toe aan hoe levendig de wereld van The Witcher aanvoelt, waardoor er een bijzondere sfeer aan de game hangt die niet snel loslaat.

Conclusie

Alle onderdelen van The Witcher ademen kwaliteit: van het gelaagde verhaal tot de sfeervol aangeklede omgevingen en de uitstekende voice-acting. De gameplay is voor een breed publiek toegankelijk en toch diep genoeg om genre-die-hards vermaak te bieden. Kortom: The Witcher is verplichte kost voor liefhebbers van het genre en een prima startpunt voor beginners.