Virtua Fighter 5

Virtua Fighter 5 verscheen begin dit jaar al voor de PlayStation 3. Na een half jaar in de rij te hebben gestaan is het nu dan eindelijk de beurt aan de Xbox 360-versie om losgelaten te worden op de markt. Wat hebben de ontwikkelaars het afgelopen half jaar uitgevroten?

Technisch niet haalbaar

Drieëntwintig maart, dat was de releasedate voor de PlayStation 3-versie van de game. Toen was al ruim drie maanden bekend dat het spel ook naar de Xbox 360 zou komen, maar pas in het najaar. Vermoedelijk heeft Sony een fooitje gegeven om Virtua Fighter 5 wat langer PlayStation 3-exclusief te houden. En in plaats van het spel in de ijskast te zetten, kreeg SEGA het geweldige idee om in dat half jaar maar een onlinemodus voor de Xbox 360 in elkaar te flansen. Dat werd tijdens de E3 in juli dan ook aangekondigd, hoewel de ontwikkelaars eerder nog hadden geroepen dat online Virtua Fighten niet mogelijk was, aangezien timing ontzettend belangrijk is in de game en je altijd wel een klein beetje vertraging hebt wanneer je over het internet spel. Gelul, want online speelt het spel heerlijk!

Hate it or love it

Virtua Fighter 5 is een game die je haat of waar je van houdt. Wanneer je een aardig potje kon vechten in bijvoorbeeld Tekken, Soul Calibur of Dead or Alive, moet je niet meteen denken dat dat je ook wel gaat lukken in deze game, want Virtua Fighter is ongetwijfeld de moeilijkste van alle vechtspellen. Ten minste, dat was in het vierde deel zo. Editie vijf heeft SEGA dan wel iets toegankelijker gemaakt, makkelijk is het geenszins. Virtua Fighter 5 biedt als geen andere game goede spelers de kans om buttonbashen genadeloos hard af te straffen. Want waar geluk of kennis van combo’s wel eens voldoende wil zijn om te winnen in andere fightinggames, krijg je in deze game snel de rekening gepresenteerd.

SEGA en AM2 hebben getracht een groter publiek aan te spreken met deze game, door de instapdrempel iets te verlagen. Dat wil echter niet zeggen dat het plafond ook omlaag is gekomen, want het is nog steeds mogelijk om haast onwerkelijk goed te worden in deze game. Net zoals bij de kweste FIFA en Pro Evolution Soccer is het mij een raadsel waarom op grote toernooien zoals de World Cyber Games men nog steeds tegen elkaar knokt in Dead or Alive 4. Virtua Fighter 5 is op het gebied van de benodigde reflexen, tactiek, timing en personagekennis zó veel uitgebreider. Wanneer in deze game twee topgamers tegen elkaar vechten is dat niet binnen een tiental seconden beslist. Het over en weer blokken, counteren en ontwijken kan wel een minuut lang doorgaan. Hierin lijkt de game dan ook veel op echt boksen, judo of een andere willekeurige vechtsport, met uitzondering van dat neppe worstelen in strings. In kracht zijn beide tegenstanders ongeveer even sterk, het is de slimheid die het verschil maakt. Durf je als eerste aan te vallen, met het risico dat de ander je doorheeft en je dekking doorbreekt? Een goede trap op stoot betekent immers ook dat je eventjes niks voor handen hebt om je te verweren tegen een aanval van je opponent. Dit element is overduidelijk aanwezig in Virtua Fighter 5 en is alleen maar als een compliment op te vatten.

Online

In dat half jaar heeft SEGA aan niks anders gewerkt dan de onlinemodus. Ik heb gezocht en gezocht. Geen extra personages (wel bevat de game ook de twee nieuwe uit de PlayStation 3-versie; El Blaze en Eileen), geen nieuwe arena’s, geen nieuwe modes, noppes. Het enige, kleine, flauwe verschil is dat de controller van deze versie wel trilt en die van de PlayStation 3-game niet, maar dat is een ander verhaal.

Gelukkig werkt online alles soepel. Je kunt ervoor kiezen om een tegenstander te zoeken, waarbij jij aan de linkerkant begint, of zelf een potje te starten en op je tegenstander te wachten, waarbij jij aan de vertrouwde rechterkant bevindt. Aan de hand van een statistiekje met gewonnen en verloren wedstrijden is te zien hoeveel ervaring andere gamers hebben en tot mijn verbazing bracht ik het er nog niet eens zo slecht vanaf. Jammer is dan weer wel dat deze online mode er naast de één tegen één (versus) mode er wat karig van af komt. Geen Tag Team, geen Battle Royale. Wellicht is dat nu nog technisch niet haalbaar maar over drie maanden ‘opeens’ weer wel.

Conclusie

Zoveel ports van de PlayStation 3 richting de Xbox 360 hebben we nog niet gezien, maar Virtua Fighter 5 is zeker geen slechte. De game is nog steeds vreselijk mooi, met zeventien sterke en stoer vormgegeven vechtersbazen en -bazinnen, prachtige grote arena’s en de beste animaties in een vechtspel tot nu toe. Tegen vrienden op de bank is de game nog steeds ongeëvenaard maar gelukkig is er voor solisten nu ook wat te doen in de vorm van de Xbox Live-mode. Feit blijft wel dat het verdere offline gebeuren, de Quest-mode, waarin je met je personage kan leren vechten en hem kan pimpen met allerlei nieuwe kleding en accessoires, wat kaal en repetitief blijft.

Ook lijkt de game online wat aan de lege kant. Binnen een half uur werd ik namelijk constant aan vier dezelfde mensen gekoppeld. Spelen dan echt zo weinig mensen deze game? Dat zou niet zo hoeven zijn, want de kwaliteit druipt er vanaf en dit is ongetwijfeld het beste fightingspel wat er nu op de markt is. Zie hier maar eens heel goed in te worden, dan ben je inmiddels de kerstvakantie wel voorbij. Ben jij dus a) een hardcore gamer, b) een vechtspelfanaat, c) een SEGA-fanboy of d) allemaal? Virtua Fighter 5 is verplichte kost.