The Legend of Zelda: Phantom Hourglass is Nintendo’s eerste échte compleet nieuwe Zelda voor een handheld. Ga maar na, A Link to the Past op de Gameboy Advance was een remake van de Super Nintendo-klassieker, en ook Oracle of Ages/Seasons en Link’s Awakening waren niet helemaal nieuw. Niet dat Phantom Hourglass zomaar uit de lucht gegrepen is, want het spel is een direct vervolg op The Wind Waker voor de Gamecube, wat alweer uit 2003 stamt. Nintendo heeft dus een consolegame laten opvolgen door een handheldgame. Gaat dat wel goed?
The Wind Waker
Het feit dat The Legend of Zelda: Phantom Hourglass een voortzetting van The Wind Waker is, heeft een aantal logische dingen tot gevolg. Het verhaal gaat verder waar The Wind Waker ophield en Link, Tetra en haar piratenbemanning dobberen rond op hun piratenschip, The King of Red Lions, op zoek naar nieuw land in de waterrijke wereld. Ze stuitten echter op dichte mist en midden in de nevel botsen ze haast op een verlaten spookschip. Tetra gaat op verkenning uit maar raakt in de problemen. Wanneer Link haar wil redden valt hij in het water en raakt bewusteloos. Later spoelt hij aan op een strand, waar een fee hem wekt. Samen met deze fee en een andere piraat, Linebeck, gaat Link zijn piratenvriendinnetje Tetra redden.
Ook spelen we niet meer met Link in zijn puberjaren uit Twilight Princess, maar hebben we weer een kleuter voor ons, compleet met groen slaapmutsje dat zo lang is dat hij er makkelijk zijn bips mee af zou kunnen vegen. Terug zijn ook die grote ogen en het hele cell-shaded stijltje. Persoonlijk vond ik dit een vele malen leukere setting dan die realistische opvatting die Twilight Princess en Ocarina of Time hanteerden en op een handheld komt het nóg meer tot zijn recht. Het was namelijk geen doen geweest Phantom Hourglass realistische graphics mee te geven. De DS is een DS en geen PSP. Gelukkig maar, want anders hadden we nooit die fantastische touch screen besturing gehad.
Touch screen
The Legend of Zelda: Phantom Hourglass wordt namelijk volledig bestuurd door middel van de stylus. Lopen, vechten, je boomerang werpen, bommen gooien, alles moet in gang worden gezet met je stylus. Technisch gezien bestuur je in de game Link helemaal niet, maar een wit, zwevend feetje genaamd Navi. Door de stylus te slepen verplaats je haar door de spelwereld en Link loopt er achteraan alsof ze honing aan haar reet heeft. Dit werkt erg lekker en vele malen preciezer dan met een d-pad had gekund. In het begin is het waarschijnlijk even wennen, maar wat is dat niet?
Wanneer je eenmaal een zwaard hebt bemachtigd (door zijn slippertje op zee is Link al zijn spullen kwijt), kan je dat gemakkelijk gebruiken om mee te slaan door met de stylus snel een streep te trekken door bijvoorbeeld een vijand of een krat. Link slaat dat vervolgens aan gort en ook hier geldt weer dat het na wat gewenning uitermate vlekkeloos verloopt. Later zul je tot wel vier vijanden tegelijk in één klap kunnen verslaan, door een lange streep te trekken of bijvoorbeeld een rondje, waardoor Link wild om zich heen slaat.
Leuk is ook de manier waarop je je boomerang kunt gooien. Je trekt een lijn over het scherm heen en de boomerang werkt die lijn vervolgens keurig af. Hierdoor is het erg makkelijk om bijvoorbeeld een serie schakelaars te activeren, door een lijn door alle vier heen te trekken, mits in de goede volgorde. Link’s grappling hook werkt via hetzelfde principe, gooi hem ergens heen en Link zal zich er aan op kunnen trekken of er als een volmaakt koorddanser overheen kunnen lopen. Bommen gooien wordt nu een eitje. Waar je vroeger in The Wind Waker wel een bom of drie nodig had om het gewenste doel te raken, lukt dat in Phantom Hourglass veel makkelijker. Je selecteert een bom, trekt een boogje en dat is alles wat je hoeft te doen. Hierdoor wordt het bommen gooien op vijanden ook een stuk effectiever, aangezien je niet helemaal meer stil hoeft te gaan staan, een paar seconden te richten en vervolgens de bom weggooien, het kan in Phantom Hourglass allemaal terwijl je aan het rennen bent en in één soepele beweging.
Phantom Hourglass
Naast deze vernieuwing is The Legend of Zelda: Phantom Hourglass gewoon een Zelda zoals we van de serie gewend zijn. Verwacht met Link door vele, grote gebieden te trekken, dungeons te doorkruisen en eindbazen te verslaan om je Phantom Hourglass te vullen. De subtitel van de game slaat namelijk op een zandloper die je bij je hebt, verrassend genoeg de Phantom Hourglass geheten. Hiermee kun je het Hourglass Castle betreden, een immens grote dungeon op het eerste eiland. Wanneer je door dit kasteel heen loopt zal je zandloper leeglopen en de tijd die je er in te besteden hebt is dus begrensd. Hierom heeft Nintendo veilige zones ingebouwd waar je even op uit kunt rusten en wat ook goede plekken zijn om vijanden te verslaan, zonder dat het kostbare tijd kost. Spelenderwijs zul je een trits eindbazen op je pad treffen. Wanneer je deze verslaat vul je je Hourglass weer bij en zodoende heb je meer tijd te besteden in het kasteel, en openen er nieuwe deuren voor je. Zo doorloop je steeds een ander deel van het kasteel om de laatste eindbaas, Bellum, te verslaan.
Top notch
The Legend of Zelda: Phantom Hourglass is zonder twijfel de aller-, aller-, allermooiste Nintendo DS-game tot nu toe. Het spel is vormgegeven in een soort semi-3D, maar ik ben vooral te spreken over de grafische stijl en het kleurgebruik. Het design is werkelijk fenomenaal en perst alles uit de Nintendo DS. Het verbaasde me dan ook niks toen ik zag dat een volwaardig art-team achter de vormgeving van deze game heeft gezeten. Dit is een erg goed punt, aangezien de keren dat dit voor een handheld-exclusive uit de kast getrokken wordt, op één hand te tellen zijn.
Daarnaast dragen de klassieke Zelda-deuntjes bij aan een ijzersterke spelbeleving. Wanneer je vrolijke, iddylische en lieflijke werelden doorkruist, tokkelt er een rustig achtergrondmuziekje mee. In kerkers is dit echter een heel ander verhaal en daar word je dan ook letterlijk het spel in gezogen. Een hele prestatie, aangezien Zelda geen voice-acting bevat. Op het gebied van audiovisualiteit heeft Phantom Hourglass dus één grote gelijkenis ten opzichte van Twilight Princess; namelijk dat het op een technisch minder platform verschijnt, maar toch top notch graphics levert. Net zoals de Wii is de Nintendo DS namelijk niet zo krachtig als de concurrerende spelsystem(en), maar een goed design weegt zwaarder dan wat extra polygonen, als daar niks mee gedaan wordt.
Conclusie
The Legend of Zelda: Phantom Hourglass is een geweldig spel geworden met een kleine opmerking. Het Hourglass-concept is leuk gevonden, maar het verhaal en de uitwerking daarvan vind ik vrij afgezaagd. Dit soort avonturen hebben we al vele malen beleefd en zeker in een gamereeks als Zelda. Juist van dit spel had ik dan een beetje vernieuwing verwacht, wat het mij helaas niet kon bieden. Dit puntje van kritiek gaat alleen op als je dikwijls achter action-adventures te vinden bent en diversiteit aan gameplay hoog in het vaantje hebt staan, zoals ik. Het is niet dat Phantom Hourglass als een herhalingsoefening voelt, want de game is leuk en de innovatieve besturing hóúdt het spel dat ook de twintig à vijfentwintig uur die je er mee bezig bent.
De pluspunten wegen veel zwaarder in het eindoordeel mee dan de minpunten. Phantom Hourglass is zonder twijfel de beste handheldgame die er op dit moment te krijgen is. Het spel ziet er mooi uit, maakt van alle DS-games die er zijn verschenen het beste gebruik van de stylus en heeft een lang singleplayeravontuur dat staat als een huis. Overigens zit er ook een kleine multiplayermode in verwerkt en het is leuk dat deze er in zit, maar veel meerwaarde heeft het niet. Mocht je tot die twintig Nederlanders behoren die nog géén Nintendo DS heeft, dan ga je het apparaat aanschaffen en wel nu. Phantom Hourglass is gewoon verplichte kost.