Eternal Sonata

De next-gen console van tegenwoordig wordt gedomineerd door de bloederige shooters en de brute arcade-games. Ondanks dat deze spellen vaak meer dan genoeg vermaak bieden, is het ook fijn om zo nu en dan eens terug te vallen op een iets rustigere en sfeervollere game. Eternal Sonata zou een game moeten zijn die de dagelijkse stress wegneemt en deze vervangt voor een lekkere ontspannende sfeer, zo gezegd zo gedaan.

Sfeer

Dat een RPG het vaak moet hebben van z’n verhaallijn is niets nieuws, maar dit wordt wel wat gekker als je je bedenkt dat Eternal Sonata een game is die draait om het leven en de dood van de Poolse componist Frederic Chopin. Eternal Sonata is een RPG die volledig in het teken staat van muziek en een droomwereld, want de game speelt zich namelijk niet zomaar ergens af, nee het speelt zich af in het hoofd van Frederic Chopin.

Frederic Chopin was namelijk nogal een dromerig type, vandaar ook dat de gehele game zich afspeelt in een droom van de op sterven liggende man. In deze fantasiewereld maak je kennis met verschillende personages, met in de hoofdrol Polka. Polka is een jong meisje dat toverkrachten bezit. Normaal gesproken is dit de droom van ieder tienermeisje, maar helaas zijn mensen met magische krachten vervloekt en zullen volgens de bevolking een vroege dood sterven. Polka besluit toch alles uit haar leven te halen en besluit de wijde wereld in te trekken. Op datzelfde moment besluit een ander tweetal tieners, Beat en Allegretto, ook de wijde wereld in te trekken. Na een korte tocht en een grote storm belanden de twee groepen bij elkaar en besluiten als één grote party verder te trekken. Naarmate je verder komt en op je pad steeds meer mensen tegenkomt wordt je party ook groter, waardoor de personage keuze ook steeds groter wordt. Hoe meer mensen, des te groter de vreugde, zullen we maar zeggen.

Met deze party neem je het op tegen het kwaad van Count Waltz, een slechte heerser die de bewoners van Forte om wilt toveren in hersenloze slaven. Het gaat slecht met de bevolking van Forte, mede omdat ze geen eten hebben en het weinige eten dat er wel beschikbaar is, veel te duur is. Het enige wat wel te betalen is voor de arme stakkers is een verslavend soort mineraalpoeder (iets dat bij ons door zou kunnen gaan voor crack). Een naar neveneffect van dit goedkope poeder is dat je er langzamerhand van veranderd in een hersenloze zombie, iets dat je met je party moet zien te voorkomen.

Uitdaging

Een RPG zou geen RPG zijn als er geen geweldig goed uitgewerkt RPG-element in de game zou zitten. Eternal Sonata is een game die zich vooral afspeelt in 2D-werelden met op je weg zo nu en dan een tegenstander. Het vechten met deze tegenstanders gaat eigenlijk zoals we gewend zijn van RPG’s, namelijk op een turn-based manier. In het begin werkt het allemaal vrij basic. Je staat met maximaal drie man tegenover een aantal tegenstanders. Ieder personage krijgt om en om een beurt en deze beurt bestaat uit 5 ‘speelsecondes’, dat wil zeggen, je hebt een balkje links in beeld dat in 5 seconden leegloopt. Je kunt zelf bepalen hoe je je tijd benut, je kunt ervoor kiezen om te lopen, een aanval te gebruiken of om bijvoorbeeld een medespeler te healen. In het begin werkt deze manier van vechten nog vrij basic, aan het begin van je beurt kan je eerst nadenken wat je doet en ook stopt de tijd als je stopt met je acties. Later in het spel komt hier verandering in, waardoor je tijd direct begin zodra je aan de beurt bent en de tijd tussen de acties door niet meer stopt. Lullig zou je zeggen, maar het zorgt er wel voor dat het turn-based idee een beetje vervaagt en je meer midden in de actie belandt.

Het is niet alleen zo dat de indeling van de beurten verandert naarmate je vordert, maar ook verandert er het één en ander in de gameplay. Zoals in iedere goede RPG verzamel je namelijk experience points, verzamel er genoeg en je personage gaat een level up. Dit levelen zorgt ervoor dat je natuurlijk nieuwe aanvallen unlocked, maar ook vergroot het je effectiviteit tegen tegenstanders en verbeterd het je stats. Klinkt vrij makkelijk, maar het probleem is dat alleen de personages die in je battle-party zitten deze XP points krijgen. Naarmate het spel vordert zul je dus keuzes moeten gaan maken, ga ik ervoor om 3 man heel sterk te maken en de rest de boel te laten, of ga ik m’n best doen om iedereen te leveluppen? Het zijn dit soort keuzes die je tegenkomt in de game die de uitdaging vergroten en ervoor zorgen dat je echt je kop moet gaan gebruiken wil je verder komen in de game.

Om het allemaal nog mooier te maken, worden ook de mogelijkheden tijdens de duels groter. Zo speelt het licht een duidelijke rol in Eternal Sonata. Wanneer je namelijk met je personage in het licht staat heeft deze andere aanvalsmogelijkheden dan wanneer deze in het donker staat. Helaas geldt dit ook voor je tegenstanders en zo kan een pompoen die in het licht er schattig en klein uitziet in de schaduw veranderen in een gigantisch monster met bijbehorende gigantische superkrachten. Buiten het kiezen welke aanval je gebruikt, moet je dus ook nog eens rekening houden met op welke plek je van plan bent het gevecht te voeren, want deze onbelangrijk lijkende keuze kan het verschil uitmaken tussen winst of verlies.

Mierzoet

Dan zijn er nog de graphics en de muziek, twee dingen die misschien wel de grootste rol spelen in Eternal Sonata. Zoals gezegd speelt de game zich af in het hoofd van een stervende muzikant. Het is daarom ook niet zo gek dat de wereld eruitziet als een sprookjesland. Of het nou de 2D-werelden zijn waar je doorheen loopt, de 3D-gevechten of kijkt naar de uitwerking van de personages, alles straalt kleur, vrolijkheid en sfeer uit. De rode jurkjes, de stijlvolle kleding en wapens van de personages, de omgevingen en de in overvloed aanwezige in-game filmpjes, het is allemaal mier maar dan ook echt mierzoet en geven je een lekker relaxt gevoel.

Maar als je dacht dat je dan alles gehad had, heb je nog de muziek, misschien wel het allerbelangrijkste van de hele game. De game zit namelijk tjok maar dan ook tjokvol met de meest mooie klassieke stukken muziek. Een lekker rustig vrolijk deuntje voor tijdens het ontdekken van het landschap, een dreigend deuntje wanneer je gevaar nadert en een wat sneller ritme wanneer je aan het duelleren bent, alles zit erin. Iets dat aan de ene kant goed is voor de sfeer van de game, maar na een tijdje krijg je toch wel last van een overkill aan klassieke muziek.

Conclusie

Na alle shooters, fighters en andere snelle spellen was het weer eens tijd voor wat anders, namelijk voor Eternal Sonata. Een goed uitgewerkte storyline, een luchtige en kleurrijke sprookjeswereld en een dijk van een gameplay zorgen ervoor dat Eternal Sonata dé game bij uitstek is om eens lekker af te wisselen tussen het dagelijks geweld. De feel-good sfeer, de mooie felle kleuren en de prachtige muziek zorgen keer op keer er weer voor dat je helemaal in de game wordt gezogen en het liefst zo lang mogelijk in de sprookjeswereld wilt doorbrengen. Eternal Sonata is gewoon de meest relaxte RPG die tot nu toe op de Xbox 360 is verschenen en presteert op ieder vlak meer dan voldoende.