Drawn to Life

Originele games, daar zijn er nooit genoeg van, moeten de ontwikkelaars van Drawn to Life hebben gedacht. “Liever lui dan moe” moet ook ergens op de muren van 5th Cell pronken, want deze game laat zichzelf designen… door jou! Jawel, je kunt bijna je eigen game maken. Lees in de review of dat ook echt leuk is.

Innovativiteit

Innovativiteit was hét speerpunt bij de aankondiging van de Nintendo DS, inmiddels alweer meer dan drie jaar geleden. Het touchscreen en de stylus, daar zijn oneindig veel dingen mee mogelijk, zo vertelde Nintendo ons. Zelf ben ik tot nu toe nog niet volledig omver geblazen door de innovatieve games die er door de jaren heen op zijn verschenen. Hoe goed de handheld ook verkoopt, dat is voornamelijk te danken door het aanspreken van nieuwe markten doormiddel van de Brain Training-games. Een touchscreen is bij die game dan wel haast noodzakelijk, origineel wordt het steeds minder. Daarom zal de beschrijving van Drawn to Life veel gamers wellicht hoopvol in de oren klinken.

Teken het zelf!

Drawn to Life is een platformgame voor de Nintendo DS die zich onderscheidt van de rest op het gebeid van orginaliteit. Hoeveel games hebben we al niet gezien waarin een loodgieter, danwel blauwe egel, danwel ledemaatloos mannetje, danwel een lynx plus robotje, danwel een jongetje met een half otter-half wezel, danwel een draakje, danwel een buidelrat, danwel… Je begrijpt mijn punt. Dit probleem is opgelost in Drawn to Life door het feit dat je zelf je eigen hoofdpersonage mag ontwikkelen.

Drawn to Life speelt zich in een wereld af die wordt overheerst door boosaardige schaduwen. Het dorpje waarin het spel begint is zelfs al bijna helemaal overgenomen door deze donkere wolken. Het Raposa-volk dat de wereld bewoont moet gered worden, maar alle helden van weleer zijn inmiddels dood en vergeten. Maar gelukkig krijg jij, de Creator, de kans om een nieuwe held te scheppen. Deze mag je zelf tekenen met je stylus en alles is mogelijk, álles. Zolang het maar twee armen, twee benen en iets wat op een hoofd lijkt, heeft, kun jij het zelf ontwerpen. De game weet vervolgens waar de ledematen zitten en hoe die moeten bewegen tijdens het lopen of het springen. Zo voel je je eventjes de designer van je eigen game.

En het blijft niet bij alleen het hoofdpersonage. Heel veel objecten staan aan het begin van de game nog leeg en zijn naar jouw eigen inzicht te tekenen. Zo heeft je held na verloop van tijd een wapen nodig, en kun je ook daar je creativiteit op los laten. Ook zal de game je in het begin vragen hoe in jouw optiek de zon, de maan en de wolken eruit zien. Wanneer je later een platformlevel doorloopt en jouw eigen versie van een wolk ziet (of dat nou een echte wolk is, of twee tieten), geeft dat toch wel een goed gevoel.

Ergenis

Alles wat je voor de eerste keer doet, is in het begin leuk en zo ligt dat ook met Drawn to Life. Het eerste kwartier is zeker goed te noemen, maar daarna zakt de game onnoemelijk snel in. Zo zijn de platformlevels bijvoorbeeld om te huilen. Het leveldesign slaat bij vlagen nergens op, het hoofdpersonage beweegt onnatuurlijk en het speelt gewoon niet lekker. Aan een diversiteit tussen verschillende spelgedeeltes heeft men wel gedacht, zo zit er een welkome afwisseling tussen platformonderdelen, het tekenen van nieuwe dingen en een RPG-gedeelte in. Ik moet er echter wel bij zeggen dat ook dit role playing-gebeuren niet van hoog niveau is. Plat gezegd gaat het alleen maar over het praten met een aantal mensen en het zoeken van een stel voorwerpen, voordat je verder mag naar het volgende level. Zulke dingen zijn gewoon frustrerend en het staat het spelplezier dan ook in de weg.

Conclusie

Drawn to Life voelt een beetje aan als een Sinterklaassurprise. Het idee er achter is geweldig, maar de uitvoering is niet half zo goed als dat het bedoeld is. Het is erg leuk om je eigen personages en objecten te ontwerpen, waardoor Drawn to Life als je ‘eigen’ game aanvoelt. Des te pijnlijker is het dan dat je ‘eigen’ spelletje best matig is, waardoor dit wel eens heel slecht af kon lopen voor sadomasochistische mensen. Of misschien heeft de ontwikkelaar dit gewoon bedacht om zichzelf in te dekken. Want wat recenseer ik hier nu eigenlijk? Drawn to Life, of mijn eigen tekenkunsten? Ik moet zeggen dat beiden niet om over naar huis te schrijven zijn…