Take your parachute and jump, you can’t stay here forever. When everyone else is gone, being all alone won’t seem that clever. Take your parachute and go, there’s gonna have to be some danger. Take your parachute and jump, you’re gonna have to take flight. Nee, zo vrolijk als het nummer Parachute van Something Happens hadden de paratroopers van de Tweede Wereldoorlog het niet. Nu is er met Medal of Honor: Airborne eindelijk een game om de heldendaden van deze soldaten weer te geven.
Non-lineair
De afgelopen jaren hebben we met Medal of Honor en Call of Duty meermalen de Tweede Wereldoorlog gezien vanuit de ogen van meerdere soldaten. Over het algemeen was je gewoonweg aanwezig in het gebied aan het begin van de missie. Slechts een enkele keer, zoals in de eerste missie van de Spearhead-uitbreiding voor Medal of Honor: Allied Assault, werd je vanuit een vliegtuig gedropt en dat terwijl in de Tweede Wereldoorlog paratroopers een hele belangrijke rol hebben gespeeld. Denk maar aan de missie van de 101st Airborne in de nacht die voorafging aan D-Day of de gebeurtenissen rond Operation Market Garden die uiteindelijk in de film ‘A Bridge Too Far’ zijn vastgelegd.
Met Medal of Honor: Airborne is het nu eindelijk mogelijk om als echte paratrooper mee te doen aan deze oorlog. En om het nog even een stukje realistischer te maken heeft Electronic Arts ook nog eens voor een non-lineaire aanpak gekozen. Dat zit zo: in elke missie die je speelt moet je meerdere doelen behalen. Deze zijn verspreid over het slagveld waarboven je gedropt word aan het begin van een missie. Je kunt in de lucht zelf sturen waar je heen wilt gaan en het dichtstbijzijnde missiedoel proberen te behalen, waarna je te voet de rest probeert te doen slagen. Word je onverhoopt tijdens je missie gedood, dan word je opnieuw gedropt boven het slagveld en is de omgeving teruggezet naar hoe deze erbij lag toen het laatste checkpoint werd gemaakt.
Het voordeel van deze aanpak is de toegenomen vrijheid in de game, wat ook een zeker realisme geeft. Nadelen heeft het echter ook. Lineaire games zijn veel makkelijker te regisseren voor de makers. Ze weten waar je als speler langs moet gaan om verder te komen en kunnen langs de route spannende dingen laten gebeuren in de volgorde die zij bepalen. Het verhaal kan zo netjes afgewikkeld worden. Dat gebeurt niet in Airborne. Er zit zelfs helemaal geen verhaal in deze game: je speelt een zestal missies en dat is het. Je krijgt daardoor veel minder het gevoel een bepaalde soldaat te spelen die allerlei belangrijke missies langsgaat zoals in voorgaande games, ook al wordt je naam gedurende de missies nog zo vaak geschreeuwd.
Kort maar krachtig
In plaats van een verhaalgedreven WOII-epos krijg je in Airborne een soort van ‘van daar naar daar’-game en niet veel speciaals er tussenin. Je speelt namelijk van missie naar missie en binnen de missies speel je weer van missiedoel naar missiedoel, waarbij je de volgorde zelf bepaalt. Daar tussenin speel je echter weer van spawn naar spawn, want dat is de methode die de ontwikkelaar heeft gebruikt om je niet te vlot door de missies heen te laten rennen. Nu was dat in vorige MOH’s ook wel zo, maar daar had je nog wat meer afwisseling. Daar staat gelukkig tegenover dat frustrerende steegjes vol nazi’s die je tien keer opnieuw moet spelen om te halen in Airborne niet voor komen. Je kunt nu immers een andere route kiezen.
De verdere actie in de game leidt ook af van het feit dat je (nog) steeds hetzelfde moet doen. Je vecht tegen soldaten die goed zijn in dekking zoeken en ook niet zomaar stil blijven zitten. Tevens gooien ze regelmatig met grote precisie een granaat jouw kant op, waardoor je zelf halsoverkop naar een andere plaats moet verkassen. Je mede-parachuterende strijdmakkers vechten ongeveer hetzelfde en dus ben je zelf weer degene die als enige een gebiedje kan innemen. Het vechten is daarmee niet nieuw te noemen. Je speelt in feite gewoon ‘weer’ een Medal of Honor, maar ditmaal mag je vanuit een vliegtuig beginnen en zelf een beetje je route langs de doelen zoeken.
Buiten het vechten om zijn er wel nog andere dingen te doen. Per missie zijn er bijvoorbeeld vijf plaatsen waar je jezelf kun laten landen voor extra punten. Die plekken variëren van ‘boven op het dak van de toren’ tot ‘dwars door een steegje een deurgat in’. Daarnaast zijn er de headshotbonussen. Voor iedere headshot die je maakt met een bepaald wapen krijg je wat punten en als je genoeg punten hebt, dan krijg je bonussen voor dat wapen, zoals grotere magazijnen of een scope. Om de game voor de volle 100% uit te spelen moet je dus meer moeite doen dan schieten en missiedoelen innemen.
De bonussen en goede actie van Airborne doet de wat mindere afwisseling en het zo goed als afwezige verhaal al gauw vergeten, maar er is helaas toch een gevolg van het non-lineaire karakter van de game die wel schade veroorzaakt: de game is erg kort. Om alles te kunnen bereiken vanuit de lucht, moet namelijk het hele level ineens ingeladen worden. Een missie bestaat dus uit één level en die zijn qua oppervlak nu eenmaal beperkt. Om een vergelijking te geven: de demo van de game beslaat ongeveer een derde tot de helft van iedere missie in Airborne. De game is daardoor door geoefende spelers binnen vijf uur uit te spelen en dat is toch behoorlijk aan de korte kant. Na die vijf uur kun je dan nog de landingsplaatsen en wapenbonussen proberen te halen, al heb je waarschijnlijk het overgrote deel ervan al in de eerste run gehaald.
Multiplayerdrama
Medal of Honor-games en Call of Duties hebben echter nooit om hun lange campaigns bekend gestaan: het grootste gedeelte van de spelduur kwam voor rekening van de mutliplayercomponent. Ik betwijfel of dat bij Airborne ook zo zal zijn.
De multiplayer van Airborne deed me direct terugdenken aan Medal of Honor: Pacific Assault. Niet vanwege de spelsoorten of actie, maar vanwege de problemen die ik alweer had met het aanmelden. Dat lukte ook deze keer weer pas na veel pijn en moeite. Dat kwam allereerst omdat mijn gebruikersnaam alweer bezet was, maar weer niet bekend was toen ik het wachtwoord wilde opvragen. Elke poging een redelijk fatsoenlijke naam te vinden mislukte – ook al kon ik er de gegevens niet van opvragen – en dus besloot ik me uiteindelijk gewonnen te geven en het systeem een naam te laten kiezen. Ik heet nu iets van Ypplay789 of zo. Deze problemen zullen op de consoles wel veel minder zijn en misschien dat een GameSpy of iets dergelijks wel helpt, maar ik heb geen zin om daarmee te moeten klieren: ik wil net als in andere games gewoon kunnen spelen zonder poespas.
En zelfs na inloggen zijn de problemen nog niet weg: de serverbrowser laat geen pingtijden zien en dus is het zelf kiezen van een match geen gemakkelijke opgave. Ik had althans last van enorme vertragingen en andere netwerksnelheidgerelateerde plezierbedervers. Er is wel een matchmakingoptie, waarmee direct een geschikte server wordt gezocht. De gevonden matches liepen daarin wat sneller, maar nog steeds te traag om er echt van te kunnen genieten. Erg lang heb ik het dan ook niet uitgehouden in Airbornemultiplayerland en ik ben niet echt van plan om gauw terug te keren en dat is jammer.
Conclusie
Dé feature van Medal of Honor: Airborne is de mogelijkheid om zelf te kiezen waar je iedere missie begint en hoe je de volgende doelen behaalt. Dit geeft een vrijheid in een WOII-shooter die we nog niet eerder zagen, maar haalt ook het verhaal weg uit de game, wat we juist gewend waren. Goede actie, een bonusstructuur en een technisch verder goed afgewerkte game maken dit wel weer goed, maar kunnen op hun beurt weer niet verbergen dat de game op het parachutespringen en zelf de volgorde bepalen gewoon meer als voorheen is. Dat is zeker niet slecht, tenzij je echt een compleet nieuwe ervaring verwacht. Verder is Medal of Honor: Airborne kort. Heel erg kort. De brakke implementatie van multiplayer is dan al helemaal een domper.
Eindconclusie: nu het in september relatief rustig is met big budget shooters is Medal of Honor: Airborne best goede kost. In een drukkere maand zoals aankomende november zou de game echter volledig zijn ondergesneeuwd.