Xyanide: Resurrection

Steeds meer games zoeken het veel hoger op, maar het gebeurt zelden dat er voor een verrassende, ouderwetse aanpak gekozen wordt. Playlogic heeft met Xyanide: Resurrection deze gok wel genomen en hoe dat afloopt, lees je in deze review…

Volledigheid

Het is al wel langer bekend dat gevechten in de ruimte niet meer exclusief voor Star Wars en Star Trek zijn. De laatste jaren lijkt de hype van intergallactische oorlogen zelfs alleen maar groter te worden en zodoende begon ik dan ook met een bijzonder kritische blik aan Xyanide: Resurrection. Ik ben totaal niet bekend met de wereld van Xyanide en aangezien er al eerder een Xyanide-game uitgebracht was, dook ik voor de volledigheid even in de geschiedenis van deze game.

In 2006 verscheen Xyanide voor de Xbox en eigenlijk heeft deze game de Europese speler nooit bereikt. De good-old Xbox was hier blijkbaar al volledig afgeschreven, waardoor alleen Amerika met Xyanide aan de slag kon gaan. Toch bleef dit de mensen van Playlogic niet helemaal lekker zitten en zodoende is de wereld van Xyanide in een nieuw jasje gestoken, namelijk als Xyanide: Resurrection. Deze moet zowel de PSP als de PS2-gamer gaan bekoren en laat nou net de laatstgenoemde versie hier op de deurmat zijn gevallen.

Ontwijken

In Xyanide: Resurrection mag je aan het werk als de beul Drake. Je hebt de nobele taak om de slechte heks Aguira naar de plaats te brengen waar haar executie plaats zal vinden. Natuurlijk verloopt dit niet helemaal lekker, want dat zou ook wel te makkelijk zijn. Aguira weet te ontsnappen en nu moet je dus zorgen dat je jouw fouten zo snel mogelijk herstelt. Veel meer biedt het verhaal niet en veel meer verhaallijn hoef je van de game ook niet te verwachten.

Waar het uiteindelijk op neerkomt is dat je met je ruimteschip een beetje blijft dobberen op kleurvolle locaties in de ruimte, waarbij je eigenlijk alleen maar naar links/rechts en omhoog/omlaag kunt. Wat rest zijn hordes tegenstanders die maar blijven komen om zich als een gewillig slachtoffer aan het front te melden. Je bent dus eigenlijk continu bezig om flink in het rond te schieten, eventueel nog eens een meteoriet te ontwijken en aan het wachten op de grande finale van een level: de eindbaas!

Fysieke uitdaging

Zo retro als Xyanide: Resurrection eigenlijk is, was een confrontatie met diverse eindbazen ook wel te verwachten. Veel nieuws levert dit eigenlijk niet op, want net als het schieten op kleine, vijandige ruimteschepen die aan een bossfight vooraf gaan, zal je de tijdens de gevechten met een eindbaas oeverloos aan het ontwijken en schieten blijven. De schietknop kan je helaas niet ingedrukt te houden om een blijvend salvo uit je fusion guns af te vuren en de echt krachtige wapens, zoals raketten, heb je vaak zeer beperkt op voorraad. Hierdoor is het echt een fysieke uitdaging om de game door te spelen, want zoveel button bashen kan toch nooit goed zijn voor een mens.

Zo wordt het op den duur (lees: bijzonder snel) erg vervelend om door te spelen. De gameplay kent geen enkele diepgang of afwisseling en echt coole gadgets kent je ruimteschip ook weer niet, waardoor je nooit echt een gezellig moment in de ruimte zult beleven. Tijdens de gevechten is het noodzakelijk dat je Xyanide verzamelt, het bijzondere goedje waar deze game zijn naam aan heeft te danken. Dit kan je gebruiken om onder andere je ruimteschip langer in leven te houden. Best een nuttige functie, maar als je minutenlang aan het rammen bent op je gamepad om eindelijk die eindbaas en alle tegenstanders eens te verslaan, dan denk je toch eerder aan je arme spieren dan aan de rondvliegende pakjes met Xyanide.

De verwachting

Het ligt eveneens geheel in de lijn der verwachting bij een dergelijke ‘klassieke’ game dat je van het geluid en de grafische kracht niet al teveel hoeft te verwachten. Dit klopt voor Xyanide: Resurrection dan ook zeker. Zelfs op een PSOne was dit verre van aantrekkelijk geweest en de geluiden van je afweergeschut en ontploffingen zijn ook niet bepaald hoogstaand te noemen. Is er toch nog iets waarmee de game aan mijn verwachtingen heeft voldaan…

Tot dusver ben ik niet heel erg lovend over Xyanide: Resurrection geweest, maar ik weet ook zeker dat er enkele die-hard freaks zijn die echt graag nog eens ouderwets aan het knallen gaan. En ouderwets is het zeker, geheel voorzien van achter-aanzicht zodat je uit werkelijk alle hoeken van je scherm bestookt kunt worden door vijanden. Als je nog een beetje blij kunt worden van zulke klassie actie, dan is het misschien mogelijk om de pijn wat langer te verbijten en het gevecht aan te gaan.

Conclusie

Xyanide: Resurrection is een game die niet voor velen weggelegd zal zijn. De gameplay is simpel, bijzonder ééntonig en eigenlijk al snel vrij saai. De fanatieke old-skool fan zal nog wel even een leuke tijd met deze game kunnen beleven, maar eerlijk gezegd zet ik ook hier mijn vraagtekens bij. Het genre ruimte-shooters heeft zoveel meer, en vooral ook beters, te bieden, dat de keuze toch altijd wel in het voordeel zal zijn van welke andere game dan ook. Misschien dat ze deze game nog eens als test gaan gebruiken om te controleren of je echt bestand bent tegen RSI, maar verder zou ik je deze game zelfs afraden als je ‘em ergens gratis zou kunnen afhalen.