Sword of the Stars is zo’n game die overal gemiddelde cijfers scoort om vervolgens na een korte verkooptijd in de budgetbakken te belanden. Iedereen vermoedt dat de game wel leuk is, maar niemand die ‘m durft te kopen omdat het geld liever aan Call of Duty of Fifa wordt besteed… Er is zojuist een uitbreiding verschenen op SotS, met de hoop de franchise beter op de kaart te zetten. Is dat gelukt?
Herfst en winter
Als jullie deze tekst lezen, zitten we al weer bij te komen van de vakantie. De scholen zijn weer begonnen, de bouwvak is voorbij en de zwembroeken, bikini’s en de zonnebrandcrème kunnen weer de kast in. Het wordt weer eerder donker, de temperatuur neemt af en je moeder zal niet zo snel zeuren dat je naar buiten moet omdat het mooi weer is. Het eerder donker worden ’s avonds betekent automatisch dat de consoles en pc’s overuren gaan draaien: er valt buiten immers niets te beleven.
Eindelijk kun je weer, in plaats van even snel een potje Fifa of PES, jezelf opsluiten op je kamer en van die games gaan spelen waar je dagen, zo niet weken, zoet mee bent. Games als Morrowind, World of Warcraft en Rollercoaster Tycoon. Naast deze drie grootmachten is er een ontelbaar aantal games dat deze status ook verdient maar het simpelweg niet krijgt omdat niemand het aandurft om een nieuwe verslaving te starten. Sword of the Stars behoort ook tot deze klasse games: retenverslavend, maar o zo moeilijk. Wie het origineel heeft gespeeld weet waar ik het over heb, de tergende ‘trial&error’ manier van gamen. De omvang van de levels in Sword of the Stars is te vergelijken met die uit Rollercoaster Tycoon: voor een beetje level zal je toch al gauw een middag achter je pc-tje moeten zitten.
It’s all about the tactics
Een middag zitten zonder dat je het door hebt: je wordt opgezogen in de game, zoals je dat kent uit GTA en Max Payne. Je vergeet alles om je heen en je bent slechts gefixeerd op een enkel doel: die game uitspelen. Echter, in Sword of the Stars is het geen afknallen geblazen maar is er sprake van een uiterst gebalanceerd strategiespel met een tactisch sausje. De bedoeling in Sword of the Stars (van de makers van Homeworld: Cataclysm) is het heelal te domineren. Dit gaat echter niet via het ‘ruimteschipje opblazen, heelal gered’-principe zoals je dat kent uit tekenfilms, nee, hier komt veel meer bij kijken. De speler (je hebt keus uit vier races) start met een thuisplaneet, die automatisch voor ‘inkomsten’ zorgt. Inkomsten in de zin van resources, waarmee je (ruimte)schepen kunt bouwen en upgraden. Met die schepen ga je vervolgens op pad door het heelal, op zoek naar kleinere planeetjes. Deze kun je jezelf eigen maken in de vorm van een kolonie. Deze kolonie zal ook weer zorgen voor nieuwe inkomsten, waarmee je jouw leger weer uit kunt breiden en je de bewoners van je thuisplaneet kan voeden. Je ras zal zich verspreiden over al je kolonies waarmee je een stukje dichter bij ‘world domination’ bent gekomen. Door deze speelwijze iedere keer weer te herhalen (hoe je het precies doet is aan jou) kom je steeds verder en wordt het allemaal een stuk uitgebreider.
Zuul
Niet alleen uitgebreider in de zin van meer resources en meer planeten maar ook op tactisch vlak komt er meer kijken. Hoe verdedig je jouw kolonies tegen vijanden? Het is immers niet alleen maar veroveren, het is ook veroverd worden. En dàt maakt Sword of the Stars een zodanig bijzonder goede game. De constante strijd tussen jou en het onbekende, het elkaar de loef af steken: iedere keer weer. En iedere keer is er weer een dergelijk onverwachte tegenaanval, waar jouw rijk flink onder lijdt. De matige tactici onder ons zullen het na een paar uurtjes voor gezien houden, de sterksten zullen over blijven en met elkaar de strijd aangaan. Dit is een game waar de beste wint, een game als Total Annihilation. Al ben ik bang dat bij slechts een klein aantal van jullie dit een belletje zal doen rinkelen.
Lighthouse is tevreden met het eindproduct, de verkoop verliep magertjes. Zoals al verwacht werd: niemand ‘durft’ de game aan, want “Ze is waarschijnlijk te moeilijk” en “Doe mij maar Call of Duty, daar hoef ik niet zoveel bij na te denken”. Een uitbreidingsset wordt vaak vanwege twee redenen gemaakt: òf het is om meer gamers over te halen de game tòch te kopen, of de uitbreiding wordt uitgebracht om de fans te verwennen. Bij Sword of the Stars: Born of Blood is het duidelijk het tweede geval. De game is niet makkelijker en dus toegankelijker gemaakt, het is alleen nog méér, nog moeilijker en vooral nog leuker. De vier rassen krijgen er een broertje bij: de Zuul. Zoals het SotS beaamt, is ook deze ‘ soort’ uniek. Een eigen interface, een eigen manier van handelen en een eigen manier van vooruitgang en ontdekking. Ieder ras speelt erg anders: de één verplaatst zich langzaam, de ander ontdekt traag nieuwe technologie en de derde is slecht in scheepsgevechten. Zo heeft iedere groep haar eigen voor- en nadelen, wat de strijd aantrekkelijk maakt.
Naast een nieuw ras en veel plezier kun je van de uitbreidingsset nog meer verwachten. Zo zijn er vijf nieuwe heelaltypes, twee nieuwe scenario’s en het economische handelsbeleid is geavanceerder geworden, waardoor je gerichter te werk kan gaan. Tel daarbij nog vijfentwintig nieuwe technologieën bij op en je hebt een dijk van een uitbreiding. Naast deze erg goede gameplay is er nog een ander, niet onbelangrijk, puntje. En om eerlijk te zijn valt SotS op dat vlak toch wel een beetje door de mand: het audiovisuele aspect. Het geluid is matig, er wordt slechts een matige sfeer gezet. Je hoort het kloppen van je hart (in je keel, dat wel), het zweet dat over je rug druppelt (ik ga toch niet van mijn broertje verliezen?!) en de kreten uit een andere kamer waarin zich een vriend of broertje bevindt die het beter denkt te kunnen dan jij. Zoals je al vermoedt: dit spel leent zich uitstekend uit voor een LAN-match. Laat ik over de graphics verder maar niet praten: de screenshots spreken boekdelen.
Iedere winter weer?
Al met al is dit een zeer geslaagde uitbreiding. Uiteindelijk belandt Sword of the Stars toch in de kast, om haar vervolgens op een koude winterdag er weer uit te halen. Dankzij deze uitbreidingsset is Sword of the Stars weer back in town, bij de die-hards tenminste. Helaas zullen er veel gamers zijn die deze game laten voor wat het is, omdat vermoed wordt ‘dat het toch niet leuk zal zijn’. Dat is jammer, want een game als deze verdient veel meer. In het begin vond ik er ook geen bal aan, maar naarmate je verder speelt begin je het leuk te vinden. Je begint er van te houden, je wordt er verliefd op. Uiteindelijk ben je een paar weken of maanden verder voor je de game weer opbergt. Om hem de volgende herfst er weer uit te halen. Omdat het stiekem toch best leuk was je kleine broertje in te maken.
