Fantastic 4: Rise of the Silver Surfer

In de bioscoop maken de Fantastic 4 al enige tijd furore met hun strijd tegen de gluiperige Silver Surfer en helaas wordt ook deze franchise voorzien van een gelijknamige game. Inderdaad “helaas”, want deze game heeft te lijden onder werkelijk alle nadelen van een filmgame.

Verhaal?

Voor iedereen die niet echt bekend is met de comics of films van de Fantastic 4 (wat absoluut geen reden voor schaamte is), zal ik even kort de situatie bespreken. Zoals je wellicht al wel verwacht bestaat deze groep superhelden uit vier personen, te weten Mister Fantastic, The Thing, Invisible Woman en The Human Torch. Ieder personage is voorzien van een speciale kracht, van het schieten van vuurballen tot alles met extreem lomp geweld kunnen vernietigen. Hoe ze aan die krachten komen? Dat was het onderwerp van de eerste film (en game). Een ritje door de ruimte ging destijds niet helemaal volgens plan en nadat de vier helden uit het ziekenhuis ontslagen zijn, blijkt de kwade Dr. Doom wat gekloot te hebben met hun DNA. Et voilá, de Fantastic Four zijn geboren.

Het verhaal van Fantastic 4: Rise of the Silver Surfer is heel losjes gebaseerd op de gelijknamige film, al is het woord ‘verhaal’ eigenlijk al overdreven. Tijdens het intro van de game zien we de vier helden richting een grot lopen. Ze vragen zich af waarom er allemaal rare weersomstandigheden zijn op de Aarde en het lijkt Mister Fantastic wel een goed idee om dat eens onder de grond te gaan onderzoeken. Ineens begint het te rommelen en zie daar: de Silver Surfer verschijnt ten tonele.

Sport

Tot zover ook meteen de enige beleving die je misschien zou kunnen relateren aan de film, want wat volgt is een game die eigenlijk op alle fronten de plank finaal mis slaat. Natuurlijk is dit geen vreemd verschijnsel voor een game die gebaseerd is op een film, maar deze nieuwe Fantastic 4-game heeft er volgens mij een sport van gemaakt om ook werkelijk alle slechte elementen in een game te verzamelen.

Fantastic 4: Rise of the Silver Surfer is niet geheel verrassend een pure beat-‘em-up. In elk level kan je met alle vier de personages spelen, waarbij je geheel vrij bent om te switchen. Zodoende heb je steeds de controle over één held en worden de overige drie door de CPU aangedreven. Net zoals in de film kent elk personage speciale krachten en deze kun je ook nog opwaarderen gedurende de game. Door veel vijanden te verslaan kan je een nieuwe move vrijspelen. En die vele vijanden zijn er absoluut…

Afwisseling

De levels zijn namelijk verschrikkelijk repetitief. Gezien vanuit een bovenaanzicht, zoals dat bijvoorbeeld ook in een game als Marvel: Ultimate Alliance zat, werk je jezelf van kamer naar kamer, keer op keer op keer op keer op keer… En zo kan ik nog wel even doorgaan, want er is werkelijk geen enkele afwisseling te vinden. Het is bijna humoristisch om steeds weer een ruimte in te gaan, de deur achter je te zien sluiten en vervolgens de zoveelste horde tegenstanders te zien opdraven waar je maar weer eens korte metten mee moet maken.

Dat je de verschillende moves van de vier helden kunt afwisselen wanneer je maar wilt doet helemaal niets af aan het feit dat de game gewoon erg geestdodend werkt. Heel af en toe moet je bewust een bepaald personage selecteren, als je bijvoorbeeld met lomp geweld door een muur of deur moet beuken of als je met psychische krachten een computer weer op gang moet helpen. Voor de rest maakt het niets uit met wie je loopt te button bashen, want je zult geen enkel verschil merken in de gameplay. Je kunt nog wel je best gaan doen om team-combo’s uit te voeren, maar daarvoor moet je wel erg sterk in je schoenen staan. Het oefenen van zo’n combo alleen al betekent dat je nog langer in dezelfde, saaie omgeving moet verblijven. Petje af voor iemand met zoveel doorzettingsvermogen.

Gekloond

Grafisch is de game geheel in lijn met de overige onderdelen: bijzonder zwak. De levels lijken allemaal op elkaar, vijanden zijn zonder enige inspiratie tot in den treure gekloond en het geheel wordt aan elkaar geplakt met enkele platte dialoogboxen. Daar komt nog eens het beroerde camerawerk overheen, want de camera beweegt zich zeer statisch en is niet aan te passen. Zo zul je regelmatig in een massaal groepsgevecht moeten zoeken waar je bent. Ook kan het voorkomen dat je gewoon in elkaar geramd wordt door iemand buiten beeld die je niet kunt zien en waar ook weinig aan te doen valt.

De superhelden zien er nog wel redelijk uit en ook hun acties worden toch wel aardig op het beeldscherm getoverd, maar dit valt vrijwel niet op tussen de overdaad aan saaiheid om je heen. Het lijkt er bijna op alsof je naar een game op een arcade-kast zit te kijken, maar dit is eigenlijk een belediging voor al het moois dat deze kasten ons al hebben gebracht.

Conclusie

Fantastic 4: Rise of the Silver Surfer is werkelijk de meest platte, ongeïnspireerde game van de laatste tijd. De link met de bioscoopfilm is heel minimaal en de levels zijn ook nog eens extreem repetitief, zowel qua uiterlijk als qua gameplay. Het schijnt dat je deze game ook als co-op kunt spelen, maar dat lijkt me eerder een garantie om je vriendenkring eens vlotjes uit te dunnen. Ben je een echte die-hard fan van de Fantastic 4, ben je bestand tegen de ongekende saaiheid van alle levels en stel je geen eisen aan graphics en verdere kwaliteit van een game? Dan nog raad ik je af om deze game te halen, want een alternatief als Marvel: Ultimate Alliance zorgt absoluut voor meer vermaak. Of wacht tenminste nog even tot deze Fantastic 4 in de budgetbak te vinden is.