Na de vele tientallen Tweede Wereldoorlogs-, toekomst- en weet ik het-shooters is het nu weer eens tijd voor wat orgineels, namelijk cowboytje spelen. Kruip in de huid van Billy Candle of Reverend Ray en laat je revolvers spreken. Is Call of Juarez de Call of Duty van de westerngames geworden?
Billy Candle
Call of Juarez is een westernshooter die je bespeelt vanuit twee verschillende perspectieven. Één daarvan is het oogpunt van Billy Candle, een boerenzoon. Een paar jaar terug is hij bij zijn ouderlijk huis weggegaan om het verloren goud van Juarez te gaan zoeken. Deze goudstapel is door de Azteken aan de Spaanse veldheer Cortez betaald om hun gevangen leider, Montezuma, te bevrijden, en nu aast Billy hier dus op. Zijn zoektocht is echter zonder succes en hij keert terug naar zijn geboorteplek, het troosteloze dorpje Hope, maar daar wordt hij niet met open armen ontvangen. Hij krijgt het meteen al aan de stok met de saloonhouder en wanneer je dan thuis aankomt staat er met bloed ‘Call of Juarez’ op de deur geschreven. Binnen tref je je dode moeder en stiefvader aan.
Reverend Ray
Reverend Ray is de oom van Billy Candle en de broer van zijn loshandige stiefvader. Wanneer hij zijn broer en schoonzus dood aantreft, verdenkt hij daar meteen de ‘verrader’ Billy van. Reverend Ray is zeker niet het liefste schepsel wat op deze aarde rondloopt. Op zijn visitekaartje pronkt de titel ‘pastoor’ maar erg vredelievend is hij niet. Koste wat het kost zal hij wraak nemen op Billy en hij handelt alsof hij het zwaard van God zelve is. In de missies speel je afwisselend met Billy en Ray, wat een grote verscheidenheid aan actie oplevert. Alle traditionele westerncliché’s komen wel een keer voorbij, een treinoverval, een Indiaanse medicijnman, de dorpshoer in de saloon, een achtervolging te paard en uiteindelijk natuurlijk ook het goud van Juarez. Billy moet zijn onschuld aantonen en Ray ziet hem het liefst dood, maar tenslotte leiden beide wegen naar de grote stapel goud.
Twee gezichten
Hoewel je misschien anders van een pastoor verwacht, is Reverend Ray een synoniem voor geweld. Hij schuwt zijn revolvers niet, kan heel veel schade uitdelen maar ook heel veel kogels incasseren. In zijn missies zul je vooral op een Rambo-achtige manier te werk gaan en daar hoef je niet alleen traditionele shootergameplay voor aan te wenden.
Zo heb je namelijk de beschikking over bullet-time, maar dan net een tikkeltje anders. De ontwikkelaar, Techland, heeft geprobeerd om die typische westernfilms-sfeer in het spel te proppen en de slowmotion is daar een goed voorbeeld van. Iedereen kent ze wel, scènes waarin twee cowboyhelden tegenover elkaar staan in de dorpsstraat en wanneer de kerkklok slaat, mogen de wapens getrokken worden. Ditzelfde duelleren gebeurt min of meer in de bullet-time van Call of Juarez. Tijdens het schieten stop je de wapens terug in de holsters, waarna je de bullet-time activeert. Nu trek je je revolvers met de rechter analoge stick weer terug, in de aanslag, en moet je met de twee knuppeltjes twee crosshairs op het scherm op één punt richten. Oefening baart kunst en na een tijdje krijg je de twee vizieren recht op elkaar, en dan hopelijk ook nog eens op het hoofd van een tegenstander. Niks voelt beter dan zes perfecte headshots maken met zes welgemikte kogels.
Een andere leuke feature van Ray is de mogelijkheid om je bijbel tevoorschijn te halen en hier een passage uit voor te gaan lezen. In de negentiende eeuw was het Wilde Westen misschien nog wel geloviger dan dat het nu is en je tegenstanders zullen stoppen met schieten en naar je gaan luisteren. Dat is voor Ray, met zijn lugubere ziel, natuurlijk een perfect moment om de strijd weer te hervatten en de nietsvermoedende vijanden wat lood door hun lijf te pompen. Dit is erg gaaf, de bijbeltekst is goed ingesproken en het levert Pulp Fiction-achtige taferelen op, waarin Jules Winnfield (Samuel L. Jackson) ook een bijbelpassage voorleest voordat hij Brett de spreekwoordelijke Champs Élysées op helpt.
Twee formules
Zo vet als de missies waarin je met Ray speelt zijn, zo saai zijn de stukken waarin je Billy onder de knoppen hebt. Billy heeft het niet zo op die hersens-uit-en-trekkers-los-aanpak en gaat liever voorzichtiger te werk. Met hem zul je moeten sneaken om ongedeerd je vijanden om te leggen of om er helemaal langs te kunnen komen. Je verstopt je in de bosjes en wanneer een vijand je in de smiezen heeft, is het negenennegentig van de honderd keer afgelopen en kun je opnieuw beginnen met de missie. Deze trial-and-error gameplay maakt de game er niet spannender op en Billy heeft onvoldoende aanvalsmogelijkheden om echt goed uit de verf te komen.
Daarnaast moet je met hem ook een aantal platformelementen volbrengen. Van rots tot rots springen, aan kliffen hangen, het klinkt erg leuk maar in de praktijk werkt het voor geen meter, omdat het spel zich in een first-person perspectief afspeelt. Afstanden schat je vaak verkeerd in, waardoor je net voor een richeltje terecht komt en de diepte instort. Gevolg is dat je dat stukje alweer over kan doen.
Ongetwijfeld de leukste eigenschap van Billy is dat hij lekker vaste handen heeft en behoorlijk goed overweg kan met pijl en boog. Helaas is dit niet voldoende om zijn missies uit het slop te trekken, want de momenten waarop je dit mag doen zijn erg schaars.
Online
Tegenwoordig gaat alles online, en zo ook een negentiende-eeuws cowboyspel. Call of Juarez kent een Xbox Live mode die niet erg baanbrekend is, maar zeker vermakelijk. Je kunt in de huid kruipen van een sniper, een rifleman, een miner en een gunslinger. Afhankelijk van welke klasse je kiest ga je op pad met bijvoorbeeld een geweer, wat pistolen, een shotgun of dynamiet. Een aantal multiplayermaps zijn niet om over naar huis te schrijven en de deathmatch modi zijn ook niet al te bijzonder. Capture the Bag levert echter wel een hoge funwaarde, aangezien deze mode zich op grote, uitgestrekte maps afspeelt en je bovendien ook nog eens plaats kunt nemen op je favoriete vervoer, namelijk je trouwe schimmel. Terwijl je aan het paardrijden bent kun je schieten op vijanden en de besturing werkt erg goed. Maar het leukste is wel om iemand van een paar honderd meter afstand van z’n viervoeter af te knallen, of je dat nou doet door een kogel in de cówboy of in het páárd te jagen.
Audiovisueel
Op grafisch gebied doet Call of Juarez veel goed. Het spel ziet er mooi uit, is lekker scherp en het Wilde Westen is erg mooi vormgegeven. Framedrops ben ik niet tegengekomen, ook niet tijdens de drukkere gevechten en de special effects van inslaande patroonhulzen zijn gewoon prima. Af en toe heeft het spel echter wel te kampen met wat kleine probleempjes. Zo verlies je alle oriëntatie in de donkere gebieden erg snel, en zul je de loop van je pistool bijna gelijk kwijt zijn. Ook wanneer je je paard bestijgt en hem eens even lekker de sporen geeft, komt af en toe wat pop-in om de hoek kijken.
De muziek in Call of Juarez draagt zeker bij aan de sterke sfeer en het behoort zeker tot de beste soundtracks van de afgelopen tijd. Hij is vaak heerlijk rustig, tijdens actievolle momenten lekker opzwepend en hij dekt de lading van de beelden bijna altijd. Verder is de voice-acting fenomenaal gedaan, met veel grappige maar ook gewelddadige en kwetsende regels. In die tijd viel men bij de Kijkwijzer nog niet zo over een paar scheldwoorden en hier zou je ter verdediging kunnen stellen dat al het getier in dienst staat van de context.
Conclusie
Hoewel in het land der blinden de éénoogige koning is, heeft Call of Juarez die titel niet onverdiend behaald. Het spel is mooi, grappig en in het geval van Ray, heel erg actievol. Het is jammer dat men de missies van Billy niet op hetzelfde niveau heeft weten te tillen want Reverend Ray schotelde me zeker de beste shooteractie van de afgelopen maanden voor. Daarnaast is ook de online mode erg leuk gedaan en blinkt het verhaal uit in de manier van vertellen. Call of Juarez is een spel dat, wanneer je de frustraties die Billy met zich meebrengt kunt negeren, lekker wegspeelt en zijn geld zeker waard is voor mensen die altijd al op een paard hebben willen zitten, maar daar te bang voor zijn om het in het echt te doen, en jongetjes in groene maillots gewoon niet aan kunnen zien.