Final Fantasy VI Advance

GBA-games mogen dan wel niet openlijk omarmd worden door de hardcore gamers, maar dat het gedateerde systeem nog heel wat heugelijke uurtjes kan opleveren kan de Final Fantasy reeks onbetwist aantonen. Inmiddels is ook Final Fantasy VI overgezet naar de GBA en uitgaande van het succes van de vorige ports verwachten we opnieuw een game met een onweerstaanbare verslavingsfactor. Ondergetekende onderwierp het reviewexemplaar aan een grondige playtest en ketende er een eindcijfer aan vast.

Een stukje voorgeschiedenis

Final Fantasy VI Advance is alweer de vijfde en laatste overzetting naar de GBA en dat is spijtig omdat de games duidelijk wisten hoe ze de concurrenten om de oren moesten slaan. Niet dat de concurrenten in overvloedige mate aanwezig zijn, maar het mag duidelijk zijn dat de franchise voldoende reden gaf om het vergeten apparaat uit de nabije vijver te vissen. Het intrigerende verhaal, het uitgebreide gamma aan diverse characters en de sfeervolle soundtrack lieten de nostalgische herinneringen aan het origineel weer opkomen en de hoogtijdagen van Square-Enix herleven. Dat de ontwikkelaar met een waardige afsluiter van de charmante reeks zou komen stond al vrijwel vast. Final Fantasy VI Advance zou namelijk een vertaling zijn van Final Fantasy III, de oerklassieker uit 1994 die het nodige kabaal van de fans losmaakte. Vijftien jaar later hoeven de cruciale elementen voor het succes van het origineel dus eigenlijk louter gerecycleerd worden, maar betekent dat ook dat deze remake de unieke spelervaring op de Super Nintendo kan evenaren?

Hakken en zagen

De verhaallijn wordt wederom op een aantrekkelijke manier gepresenteerd met de gebruikelijke plottwists en dialogen die de afkomst en het moraal van de personages publiceren. Ook het doordachte verhaal is een smakelijke doorzettingsfactor om spelers aan het scherm te kluisteren. Het speelt zich af in een wereld die duizend jaar geleden is vernietigd door een legendarisch gevecht, the War of the Magi, waar de nodige dosis onhygiënische magie bij te pas kwam. De magie raakt echter prompt verloren na de strijd en zo komt een groep onderzoekers op het idee om een technologie te ontwikkelen die de magie kan vervangen. Bijgevolg komt het Gesthalian Empire aan de macht die de plaatselijke bevolking inpalmt en naast de imponerende technologie ook een alternatieve magie ontwikkelt. Het gedomineerde volk heeft immers meer nodig dan een handvol ingeblikte luchtschepen en slaagt erin de gewaande magie nieuw leven in te blazen. Een tegenstrijdig volk, The Returners, geeft echter rood licht voor een onderwerping. Zoals de geschiedenisles ons leert leveren twee botsende partijen vrijwel altijd een conflict op en, hoe verrassend, komt dit in deze RPG tot stand in een flink robbertje vechten. De generaal Kefka is de brute snoodaard die je dient om te leggen en aan de vissen te voeren.

Met een omweg wordt het je dus duidelijk gemaakt om het Gesthalian Empire een spaak in het wiel te steken en aangezien je niet de enige bloeddorstige patriot bent kom je gaandeweg een hoop personages tegen die je maar al te graag bijstaan. Deze karakters hebben elk hun unieke gaven en achtergrond die in de vorm van dialogen ontvouwen worden. Met de mogelijkheden die je medestanders hebben kan je creatief omspringen, hetgeen voor aangename afwisseling binnen het combat syteem zorgt. Ondanks deze variatie word je echter zodanig vaak met vijanden opgeschoteld dat je op een gegeven moment gewoon geelzucht krijgt van de irritante pop-ups. Soms wil je gewoon rechtstreeks een bepaald gebied bereiken, maar dan ontkom je niet aan het overtallige gespuis waarmee je constant opgezadeld raakt. Het lijkt dan ook af en toe of Square-Enix dit hoogkwantitatieve schorriemorrie louter heeft ingevoerd om de speelduur te rekken. Toegegeven, het zorgt zelden voor problemen en het overgrote aanbod wuif je eenvoudig weg, maar helaas halen deze geestelijk storende taferelen de snelheid van het spel weg.

Nu dit gezegd te hebben, rust er enkel nog maar positieve kritiek. De quests die worden aangeboden en de landschappen die je dient af te schuimen variëren enorm, de interactieve mogelijkheden zijn ruim aanwezig, maar vooral opvallend aan deze remake zijn toch wel de graphics en soundtrack die juist de meerwaarde leveren die de game naar ongekende hoogte stuwen. ‘Graphics op een GBA, are you kidding me?’, hoor ik je al roepen, maar de visuele stijl en sfeer die de game uitademt is onvoorstelbaar goed uitgewerkt. Zelfs de eindbazen stralen detail en afwerking uit en hoe vaak zien we dit nu op de GBA? Precies hiermee in overeenstemming schalmt de soundtrack uit je minuscule boxen: sfeervol en kwalitatief ongekend. Dat componist Nobuo Uematsu zelfs emotionele muziek uit een GBA kan wringen die perfect aansluit op de in-game situatie, dwingt enkel maar respect af. Misschien denk je nu dat ik het allemaal overdrijf, maar op het gebied van graphics en geluid vliegt Final Fantasy VI Advance ver boven de middenmoot.

We want more!

Final Fantasy VI Advance is een waardige afsluiter van de succesvolle reeks. Nintendo en Square Enix hebben duidelijk het beste voor het laatst bewaard, want wie dacht dat de vorige overzettingen het niveau van de concurrent ruimschoots overstegen, wordt nu wederom verbaasd door de overtreffende trap van de vorige delen. De overvloedige combat blijft misschien toch de ongeneeslijke ziekte van de serie, maar vrijwel alle overige aspecten spijkeren dit verlies bij. Het verhaal is diepgaand en veelzijdig en de visuele pracht en bijkomende geluiden die je doorheen het avontuur bijstaan leveren een perfecte cocktail voor een verslavende RPG-game. Het is spijtig dat de GBA zijn laatste adem aan het uitblazen is, maar wie naar een waardige game zoekt om deze laatste uren mee te spenderen zal met Final Fantasy VI meer dan een fantastische keuze doen.