Soms zijn griezelgames zó griezelig dat je er kippenvel van op je armen krijgt. Helaas zijn er maar weinig horrorgames die op alle verplichte punten waarop wij games beoordelen goed scoren. The Darkness zou naast griezelige goede gameplay ook een sterk verhaal en vette graphics moeten hebben maar krijgen wij van dit spel ook kippenvel? Lees het in deze review.
Estacado
Hoe maak je van een comic een game? Dat zullen ze bij Starbreeze, Zweden, ongetwijfeld gedacht hebben toen ze aan het The Darkness-project begonnen. Voor een soortgelijk dilemma hebben deze gasten al eerder gestaan en niet zonder succes. The Chronicles of Riddick: Escape from Butcher Bay deed al eerder heel wat stof opwaaien toen ze van deze matige film een Xbox-topper wisten te maken. Ook de toch wel behoorlijk populaire comic The Darkness is niet eenvoudig om te buigen naar een succes met de adem van de veeleisende gamers en, niet te vergeten, gamejourno’s in de nek, maar toch wilden deze Scandinavische ontwikkelaars een deftige poging wagen.
The Darkness heeft in feite alles in zich wat een game aantrekkelijk zou kunnen maken. De keuze voor deze Amerikaanse comic lijkt dus een goede te zijn: een aantrekkelijk verhaal, stoere omgevingen, duistere krachten, veel kogels en een hoog griezelgehalte. Hoofdpersoon in The Darkness is Jackie Estacado die door de duivelse kracht The Darkness is bezeten. Over deze duistere kracht doen veel verhalen de ronde. Zo zou deze kracht al een tijdje in de familie huizen met bijkomend nadeel dat je als je eenmaal vanaf je eenentwintigste verjaardag over deze ‘gave’ beschikt, en je ziet een zoon geboren worden, dit onherroepelijk zal leiden tot je dood gezien het lot van de mannelijke voorouders Estacado. Voorlopig zit Jackie dus opgescheept met twee reusachtige slangen die uit zijn schouders komen. Dat deze twee instant killers daar niet voor niets zitten en dat je ze niet moet onderschatten zal al heel snel blijken.
Eet hart
We vieren in de game de eenentwintigste verjaardag van Jackie. Het wordt niet echt een verjaardag met kadootjes, slingers en ballonnen maar wel eentje die Jackie zich nog lang zal heugen. Overigens ziet Jackie er in de game niet uit als een eenentwintig-jarige maar meer als een kruising tussen Ridge Forrester en Robbie Williams en die zijn absoluut géén eenentwintig… Maar goed, spelen met een cool personage is ook wat waard dus we doen het er maar mee. Onze vriend met wapperende manen, die overigens zo uit een mafia-serie weggelopen zou kunnen zijn, krijgt het aan de stok met Uncle Paulie, opperhoofd van de bad family, en die heeft het voorzien op het hoofd van Jackie. Gelukkig heeft Jackie zijn slangenvrienden die er niet voor terugdeinzen om vijandelijk gezinde broeders een kopje kleiner te maken om daarna sappig het hart er uit te rukken en op te eten.
De game begint in vliegende vaart met een openingsscene waar letterlijk en figuurlijk de vonken van afvliegen. Door deze flitsende start van de game krijg je niet alleen nóg meer zin om het spel te gaan spelen, maar wordt ook meteen de sfeer neergezet. Deze sfeer kan het beste worden omschreven als donker, mafia- en, ja inderdaad, comic-achtig. Het grootste gedeelte van de game speelt zich af in New York en dat vind ik nog steeds een van de betere lokaties voor een game. New York in The Darkness ziet er erg donker uit maar ademt sfeer op iedere lokatie en in elke ruimte waar je bent. Een HUD ontbreekt en informatie wordt maar zeer spaarzaam op je beeldscherm geprojecteerd. Je kunt spreken tegen personages die je tegenkomt maar dit is niet noodzakelijk. Jackie zal zelf ook tegen je praten en dat heeft ook nog een andere reden, namelijk het overbruggen van laadschermen. Zo krijg je nóg meer het idee dat je naar een film zit te kijken.
De speelwereld waarin Estacado ronddwaalt bestaat uit twee metrostations waartussen het vrij pendelen is, evenals in de aangrenzende gebieden waarin je kunt opereren. Vrij reizen betekent overigens niet dat we hier te maken hebben met een vrije speelwereld. De game is wel degelijk scripted maar niet zodanig dat je daar last van hebt. Via een pieper die je op zak hebt krijg je meer informatie en opdrachten doordat je telefoonnummers moet draaien en de meest wazige types aan de lijn krijgt. Ook via gesprekken met personages op straat krijg je het nodige te horen. De route naar de opdrachten moet je zelf uitvogelen maar enige vorm van vrijheid heb je zeker en dat voelt gewoon lekker aan.
Stay in the dark
The Darkness heet natuurlijk niet voor niets The Darkness en dat betekent dat je voornamelijk in het donker zult opereren. Nu wil het toeval dat er nogal wat TL-balken en andere soorten licht op je pad zullen komen dus rest er niets anders als wanneer je het advies krijgt ‘in the dark’ te blijven maar je shotgun of pistool te trekken en a la Sam Fisher lichten uit te gaan schieten om de Darkness-krachten zo goed mogelijk tot hun recht te laten komen. Eerlijk gezegd werd ik hier na een tijdje wel een beetje flauw van maar toegegeven, het geeft toch weer een extra dimensie aan de game. Een dimensie van een hele andere orde zijn de hulptroepen die je ter zijde staan in dit avontuur. The Darklings zijn kleine monstertjes die in alle soorten en maten door jou opgeroepen kunnen worden om eens orde op zaken te stellen met een brute kill zo links en rechts. Daarnaast kunnen ze je met allerlei handige zaken helpen zoals het openen van poorten en het assisteren bij het omleggen van vijanden. Eerlijkheid gebiedt wel te zeggen dat het ook vaak voorkomt dat het handiger is om zelf een bruut wapen te hanteren in plaats van omslachtig met Darklings aan de gang te gaan. Maar ook hier geldt dat The Darklings een leuke toevoeging zijn en het spel completer maken.
Over compleet gesproken. Als Jackie met zijn slangen op een doodlopend stuk terecht komt is het mogelijk om te veranderen in ‘Creeping Dark’. In de gedaante van dit laagbijdegrondse wezen is het natuurlijk handig om via kleine openingen, luiken en ondermaatse deurtjes de toegang te verschaffen naar een achterliggend gebied. Wellicht ben je snel uitgekeken op dit kunstje maar af en toe is het gewoon noodzakelijk. Niet noodzakelijk maar wel erg handig zijn de nieuwsuitzendingen en de cartoons die je op veel televisies ziet in de game. Je kunt er voor kiezen om (gezellig samen met je Darklings) ontspannen wat series te gaan bekijken (Gamerscore anyone?) maar ook om nuttige informatie tot je te nemen, bijvoorbeeld de nieuwsberichten die je info geven over de wereld om je heen. De PlayStation 3-versie, die nog uit moet komen op 20 juli, zou wat dat betreft met de opslagcapaciteit van de Blu-ray Disc in het achterhoofd nog wat meer potten moeten kunnen breken.
Helaas verblijf je niet constant in New York maar wordt er ook nog van setting gewisseld. Je zult verplaatsen naar een gebied dat bekend staat onder de naam The Otherworld en dat is niet voor niets. The Otherworld is namelijk de plaats waar The Darkness is ontstaan. Deze andere wereld staat synoniem voor donkere gebieden geheel in stijl en sfeer van de eerste wereldoorlog compleet met Duitse soldaten, veel bloed, puzzels en natuurlijk de vertrouwde Darkness-krachten. Uiteraard wordt er in The Otherworld stevig strijd geleverd maar toch ontkom je er niet aan nadat je een tijdje in The Otherworld hebt rondgelopen weer naar New York gaat verlangen.
Conclusie
The Darkness is een game geworden die toch anders uitpakt dan dat ik van te voren had verwacht. Grafisch hebben we het hier over een absolute topgame maar uiteindelijk had ik minder shooter en toch meer uitdieping van de Darkness-krachten willen zien. Toch schaadt dit alles de game absoluut niet. Het verhaal achter The Darkness is namelijk zo overdonderend zodat je vaak niet weet waar je aan toe bent en dat maakt dat The Darkness je een haast filmische ervaring laat beleven. En ondanks de wat matige A.I. en het gebrek aan tempo kan eigenlijk iedere gamer wel iets van zijn of haar gerief vinden in The Darkness; of je nu shooterfan, griezelaar, detail- en sfeeraanbidder of liefhebber van duistere krachten bent. Overigens stelt de multiplayer niet zo heel veel voor en is soms zelfs saai te noemen. The Darkness koop je dus puur voor de singleplayer die ook nog eens niet al te lang duurt (zo’n 10 a 15 uur) en ik zet ook openlijk mijn vraagtekens bij een replayervaring. Maar eigenlijk moet ik gewoon zeggen dat iedere next-gen console bezitter deze game gewoon gespeeld moet hebben. Die ervaring wil je namelijk niet missen…