Rainbow Six: Vegas PSP

Langzamerhand nemen de boys van Team Rainbow niet alleen links en rechts wat pandjes in en bevrijden ze heel wat gijzelaars, inmiddels worden ook zowat alle platformen aangedaan om hun kunsten te vertonen. Op de PSP-versie moeten we het helaas maar met twee van deze supersoldaten doen. Haalt dat het venijn uit de game of kunnen we deze twee Rambo’s missen als kiespijn…? Lees het in de review van Rainbow Six: Vegas op de PSP.

Duo Rainbow

Rainbow Six games behoren tot mijn favorieten. Als mij gevraagd wordt een game te noemen dan zul je naast Splinter Cell als eerste Rainbow Six uit mijn mond horen vallen. Het zal je dan ook niet verbazen dat ik ik alle Rainbow Six games tot in den treure heb gespeeld en dus zeer verheugd was over het feit dat eindelijk Team Rainbow ook op een handheld te commanderen was. Nou ja, Team Rainbow… we spelen slechts met twee van de vier gasten waar we het in de grote-broer-versies mee moeten doen. Eigenlijk is dit ook wel logisch omdat vier soldaten commanderen wel heel erg veel van een handheld en misschien ook wel van de gamer zou vragen.

Even terug naar de Rainbow Six-franchise, die bekend staat om de tactische gameplay, eenvoudige maar zeer doeltreffende controls en pure sfeer. Dan heb ik het nog niet eens gehad over de grafische prestaties van zeker de laatste Rainbow Six games die met de overdonderende soundtracks het tactische plaatje compleet maken. Je merkt dat ik behoorlijk euforisch ben over deze spelletjes en ik begon dan ook met erg veel zin aan Vegas op de PSP. In hele grove lijnen zou je het verhaal achter Rainbow Six: Vegas: kunnen vergelijken met die uit de eerdere versies: je bent nog steeds de leider van een anti-terrorisme eenheid genaamd Team Rainbow, ook al opereer je op dit moment maar met z’n tweetjes. Twee van je andere maten zijn tijdens een missie ontvoerd en Armstrong en Rivers zijn ‘on their own’ op zoek naar hun teamgenoten. Voordat je gedropt wordt in Vegas, doen we eerst ook nog even Mexico aan om in een of andere landhuis op zoek te gaan naar een paar veldagenten. Whatever…

Ik vond het vrij lastig om in deze versie van Rainbow Six: Vegas dezelfde verhaallijn te volgen zoals die in eerdere edities was. In grote lijnen gaat het om hetzelfde, namelijk dat de noodtoestand in gokstad nummer één wordt uitgeroepen en dat het lot van de wereld in jouw handen ligt. Het verhaal vind ik sowieso wat minder belangijk op een handheld. Het feit dat we met deze game aan de slag kunnen is vele malen belangrijker dan een verhaal waarbij je toch minder betrokken bent dan op een grote console. Hoe dat komt lijkt mij duidelijk… kleiner scherm, minder overdonderd worden door geluid en ga zo maar door. Maar er is nog een ander aspect waardoor je niet zo op het verhaal let in deze game. En dat is omdat je je volle aandacht bij de besturing nodig hebt en wel zodanig dat het de aandacht van alle andere gameplayelementen afleidt. Op zich is dit jammer. Het is eigenlijk ook geen probleem dat er van het squad-based tactical shooter-principe niet veel meer over blijft. De afgelopen versies van Rainbow Six blonken tenslotte steeds meer uit in het voorwaarts rennen en ruimtes leeg schieten, terwijl je daar niet zo heel noodzakelijk meer een team voor nodig had, met als dieptepunt Lockdown. Wat wel overeind blijft staan is het OPA-principe (observeren-plannen-aanvallen) maar met een echt team ben je niet meer bezig. Je zult natuurlijk wel samen missies op te knappen krijgen maar het echte samenspel waarbij jij als leider van een team het commando voert is toch echt voorbehouden aan next- (of moet ik current zeggen) gen-consoles.

Besturing

De besturing is vrij simpel gehouden en dat is maar goed ook want anders zou de game oncontroleerbaar worden. Met de analoge pook bestuur je je karakter en met de functieknoppen richt je, terwijl je met het D-pad allerlei standaard handelingen zoals nightvision aan zetten en het wisselen van wapens kunt verrichten. Het herladen doe je door middel van het twee keer de linkerschouderknop te beroeren. Helaas wordt al snel duidelijk dat het richten op vijanden en het manouevreren door de levels niet echt handig verloopt en zelfs kan leiden tot irritaties omdat je, zeker in de sniperzoom-mode, het crosshair maar niet op het voorhoofd van de tango’s geplaatst krijgt. Er is wel een mogelijkheid om bij de auto-lock door middel van een functietoets te richten op een ander lichaamsdeel en dat werkt wel vet, zeker bij een headshot die natuurlijk onmiddellijk dodelijk is. Verder voelt de besturing aan alsof je met een hele grote auto aan het inparkeren bent op een Smart-parkeerplaatsje… je weet dat het niet gaat lukken maar bij gebrek aan beter probeer je heen en weer te steken om hem toch kwijt te kunnen.

De A.I. van de game verrastte mij wel in positieve zin, evenals het aantal wapens en gadgets waarmee de game te spelen is, terwijl de wat ouderwets aandoende healthmeter en de bij tijd en wijle tegenvallende graphics deze juichstemming weer volledig de grond in boorden. Over de multiplayer kan ik nog niet heel veel zeggen want op de tijdstippen dat ik die probeerde was er slechts een handjevol gamers aanwezig die allemaal niet echt van de kant wilden. Ook de verbinding met de server was niet echt om over naar huis te schrijven en het was eerder regel dan uitzondering dat ik tijdens een zwaarbevochten sessie er af gekickt werd. Het ouderwetse Rainbow Six-gevoel kwam wel even terug bij de gesproken teamorders die je kunt geven tijdens het multiplayeren. In deze meerspelerstand kun je namelijk wél met drie vrienden aan de slag. Heel handig is het zogenaamde taggen van een tegenstander met de snake-cam zoals we dat ook kennen uit de andere Rainbow-games, waardoor we vijanden kunnen volgen en op het juiste moment binnen kunnen stappen.

Conclusie

Rainbow Six: Vegas heeft mij niet overdonderd, waar eerder de ‘echte’ Vegas-games dit wel deden. Hoofdschuldige is de besturing van je personage die houterig en niet precies genoeg gaat. Het feit dat er met slechts twee Rainbow’ers wordt gespeeld doet niets af aan de sfeer die als we eerlijk zijn toch met name wordt bepaald door de soundtrack en het idee dat we een Rainbow Six game aan het spelen zijn en niet door de toch wat tegenvallende graphics en de matige besturing. Desondanks is deze game toch de moeite waard om te spelen want hij laat nergens écht grote steken vallen. Aanradertje voor de komende vakantieperiode dan maar!