Tenchu Z

Tenchu Z is een ninjagame zoals we die wel vaker hebben gezien. Saillant detail is echter wel dat wanneer de allereerste Tenchu op de PlayStation nooit was verschenen, we die andere ninjagames ook niet hadden gezien. Ik vind dus wel dat je kan stellen dat Tenchu zijn eigen graf heeft gegraven, want de concurrentie is heden ten dage wel een stukje groter en Tenchu Z is gewoon niets meer dan een middelmatige game.

Feodaal Japan

In Tenchu Z kruip je in de huid van een zelfgemaakte ninja. Je kunt ervoor kiezen om een mannetje of een vrouwtje te creëren, waarna je met hem of haar even big time kont gaat schoppen in het feodale Japan van tig jaar terug. En terwijl we tegenwoordig World of Warcraft- of zelfs Oblivion-achtige mogelijkheden gewend zijn wat betreft het vormgeven van je eigen personage, doet Tenchu Z eigenlijk een stapje terug. Een stel gezichten, de één nog lelijker dan de ander, mix je met een kostuum en klaar is je ninja. Leedvermaak verzekerd, want andere mogelijkheden dan je mannelijke ninja in een jurk of gordijn te hijsen is er eigenlijk niet. En terwijl Dead or Alive, Tekken en andere vechtseries uit Japan uitermate bedreven zijn in het hijsen van slanke vrouwtjes in krappe pakjes, ben je in Tenchu Z gewezen op een veel te ruime pofbroek. Dat dat niet erg sexy is, hoef ik je hopelijk niet te vertellen.

Next-gen?

Het kenmerk van een ninja is dat hij een dorpje binnensluipt, niet gezien wordt, de mensen die hij af moet maken afmaakt en als sneeuw voor de zon weer verdwijnt. De bedoeling van Tenchu Z is niet anders, maar let wel: de bedóéling. Het spel schept dan wel veel mogelijkheden om ongezien je vijanden te vermoorden, in de praktijk pakt dit toch echt anders uit. Je hebt onder andere de vaardigheid om over daken te lopen, vaak heeft dit geen enkel nut omdat je net een mug bent die op een schijnwerper zit. Tenchu Z beschikt namelijk over een zichtbaarheidsmeter, en hoewel Splinter Cell dit idee van de Tenchu-serie heeft gejat, werkt het als ninja vele malen minder lekker dan Sam Visser. De grote boosdoeners zijn onder andere die irritante olielampen die overal en nergens staan opgesteld. Nou, die zijn makkelijk weg te hakken met één welgemikte klap van je katana, toch? Niet dus. Ik heb eerlijk waar mijn Japanse ninjaballen eraf gehakt maar die irritante lampen blijven staan waar ze stonden. Een interactieve omgeving beschouw ik toch wel als een van de minimale vereisten van een next-gen game van tegenwoordig, maar Tenchu Z slaagt hier niet in.

Pufmeur

Maar lukt het je toch om uit het licht van de lampen te blijven en krijg je het voor elkaar om achter een wachter op te duiken, dan kun je hem met een bloederige stealthmove in één ademteug de strot doorsnijden, hem kelen of weet ik veel wat allemaal nog meer. Zeker is wel dat de vloer rondom je lijk doordrenkt zal zijn met bloed, maar mij deed het niet erg veel omdat de animatie en de presentatie van deze bewegingen gewoon knullig zijn. De game pronkt met het feit dat er een hele grote hoeveelheid aan verschillende stealth-moves in het spel zit, maar zit merkte ik weinig van. Zelf gebruikte ik namelijk alleen de bewegingen waarbij je iemand omlegde vanaf een dak, vanachter een hoekje of ouderwets van achteren. Voor die laatste heeft het spel zelfs een speciale Ki Meter ingericht, die aangeeft of je wel of niet gezien, gehoord of geroken wordt. Want jawel, je tegenstanders zijn in staat om je te ruiken. Mocht die kans aanwezig zijn, dan zul je even een baantje moeten trekken in een watertje om de geur kwijt te raken, of bij iemand in de buurt gaan staan waar net zo’n pufmeur vandaan komt als bij jou, zodat je geur gecamoufleerd wordt. Heel grappig allemaal, maar leuk is anders.

Buttonbashen

Maar als je de stealth moves al saai vindt, dan ga je nog wat beleven met het reguliere vechtssysteem. Word je namelijk opgemerkt dan zullen de wachters niet aarzelen om je aan gort te slaan, en het vechtssysteem is echt tergend op deze punten. De enige mogelijkheid om terug te vechten is door op de X-knop te rammen en af en toe een aanval te blokkeren. Je kunt wel een serie extra moves kopen, maar deze zijn niet veel beter. Het voelt gewoon houterig, stom en het ziet er uitermate truttig uit. Het is dus zaak om erg goed op je tellen te passen, want wanneer je ontdekt wordt leg je vrijwel zeker het loodje door het gebrekkige vechtssysteem. De angstige gamers onder ons ontdekken waarschijnlijk al vrij snel dat wanneer je wordt ontdekt je ook gewoon de benen kan nemen en je je kan verbergen op een donker plekje. De bewakers zullen een tiental seconden naar je op zoek gaan maar wanneer ze je niet kunnen vinden gaan ze gewoon terug naar hun post, alsof er niks is gebeurd. De AI is van bijzonder lage kwaliteit en ook hun zintuigen zijn niet erg ver doorontwikkeld. Je kunt gewoon achter hen gaan staan, een rondje om ze heen lopen en ze vervolgens bijna even kietelen, en nog hebben ze niks in de gaten.

Vijftig levels

Op deze manier worstel je je door een vijftigtal levels heen, waaruit de singleplayercampaign bestaat. Ik heb het niet verder geschopt dan een level of twintig, dertig, aangezien alle missies evenveel op elkaar lijken als alle gestreken overhemden uit de kast van Wouter Bos. Dikwijls zul je gewoon persoon A om moeten leggen, persoon B moeten bevrijden of item C moeten stelen. Waarvoor? Al sla je me dood. De makers hebben niet eens de moeite genomen om de game aan elkaar te naaien met een verhaal, want anders was er toch weinig zinnigs uitgekomen. Vijftig singleplayerlevels lijken dus wel veel, de speelduur die je hieruit zal halen is minimaal, omdat ze zo repetitief zijn dat je het al snel voor gezien houdt. Ook de multiplayermode over Xbox Live, waarbij je met maximaal drie andere ninja’s een level co-op uit kunt spelen, is niet veel soeps. De meeste mensen doen gewoon lekker waar ze zin in hebben en het toch al saaie feestje wordt nog eens verpest door alle lag.

Conclusie

Het zal je niet ontgaan zijn dat ik Tenchu Z een misstap van formaat vind. De gameplay is saai, houterig en langzaam, alle missies lijken op elkaar en de game ziet eruit alsof het een PlayStation 2-port is, terwijl het wel degelijk een Xbox 360-exclusive is. De game nodigt je niet uit om je hersens eens te gebruiken voor het betere stealth-werk en wanneer het op vechten aankomt is het al helemaal dikke prut. Ook had ik liever gezien dat de makers tien levels hadden gemaakt die wel van elkaar verschilden, in plaats van vijftig missies die allemaal op elkaar lijken. Middelmatige game dus, dit Tenchu Z.