Pirates of the Caribbean: At Worlds End

Games van films… ik weet het nooit zo goed. Vaak zijn het slappe aftreksels om wat extra geld binnen te halen met alleen de naam van een (al dan niet goede) film. Toch kennen we wel wat successen zoals Resident Evil en Silent Hill. Pirates of the Caribbean: At World’s End is inmiddels een tijdje in de bios te zien, maar ook de videogame is nu te koop. Ik heb het spel eens grondig bekeken, om te kijken of het onze centjes -en de titel- waard is.

Verhaallijn

Pirates of the Caribbean: At World’s End volgt het verhaal van de films (want het verhaal van deel 2 en 3 zijn gecombineerd) grotendeels, maar heeft wel zijn eigen uitstapjes. De makers wilden sommige dingen die je nog niet wist in de game verwerken, wat op zich aardig gelukt is. Het verhaal weet te boeien, ook als je de film niet gezien hebt. Zelf ben ik naar de bios geweest en zag duidelijk de overeenkomsten tussen film en game, zonder dat het allemaal irritant hetzelfde was.

De personages zijn werkelijk prachtig om te zien, een HD-tv is haast een must om de overeenkomsten tussen de echte acteurs en de gamekarakters goed te kunnen zien. Je begint als Captain Jack Sparrow, die hetzelfde loopje heeft als Johnny Depp in de film. Motion capture zal hier ongetwijfeld bij geholpen hebben, maar het ziet er fantastisch uit. Ook van dichtbij lijken de karakters heel erg op hun ‘echte’ varianten in het leven.

De omgevingen waarin Jack, Elizabeth en Will zich bevinden zijn heel aardig gemaakt, zo kun je je vergapen aan de reflecterende oceaan of verdwalen in de ingewanden van de ‘Vliegende Hollander’. Toch had er wat mij betreft iets meer interactie met de omgeving mogen zijn. Mensen op straat praten wel tegen je als je voorbij loopt, maar daar blijft het ook echt bij. Op een paar standaard voorwerpen na kun je niets pakken of kapot maken op straat. Dat geeft wel heel erg het gevoel dat je in een decor loopt. Als je je zwaard trekt tegen een voorbijganger ben je als lucht voor diegene, je staat als een idioot in het niets te hakken. Ook door muren sla je dwars heen, er is nul interactie. Dat kan toch beter op een nextgen-console als de PlayStation 3 lijkt me. Op de grafische pracht na zou je dit soort omgevingen meer op – bijvoorbeeld – de PlayStation 2 verwachten. Opvallende fout: de framerate bij sommige complexe omgevingen is onder de maat! Dat mag tegenwoordig echt niet meer hoor! Foei!

Schoonheidsfoutjes

Zo zijn er meerdere kleine (en grotere) schoonheidsfoutjes te vinden in At World’s End. Zo had de besturing veel makkelijker gekund. Er zijn nu heel veel rare combinaties van knoppen die je moet gebruiken, net als dat sommige knoppen heel uiteenlopende acties teweegbrengen. Naast de standaard gevechten heb je ook speciale duels, waarin de manier van besturing verandert, heel verwarrend af en toe. Daarbij kom ik gelijk bij een ander punt: het camerastandpunt. Daar is simpelweg te weinig aandacht aan besteed, vijanden staan regelmatig buiten beeld en je hebt soms geen goed overzicht als je een keer door de straten van Tortuga loopt. Heel erg jammer, want het drukt een stempel op het gehele spel.

Vechten

Het vechtsysteem is een apart verhaal. Simpel en doeltreffend, maar wel erg saai af en toe. Vreemd als je bedenkt dat dit de voornaamste bezigheid is in de game. De moves zijn zeer beperkt, waardoor je met buttonbashen vrijwel alle gevechten wint. Je kunt met twee knoppen slaan met je zwaard of een vuistslag uitdelen. Door te combineren gebeurt er soms nog wat verrassends, maar eigenlijk versla je alle tegenstanders op dezelfde manier. Ook reageren de tegenstanders steeds hetzelfde. Je slaat een paar keer, ze zijn ineens van kaart en gaan met hun rug (!!) naar je toe staan. Dan is het makkelijk afmaken ja… Als een tegenstander zich wat langer voorbereidt om jou neer te meppen, komt er een rode cirkel onder zijn voeten. Als jij vervolgens reageert op deze aanval kun je met een gladde beweging de aanval afweren en overnemen, dat ziet er dan wel weer leuk uit! Het is eigenlijk vrij makkelijk vechten aangezien al je tegenstanders om de beurt aanvallen. Ik denk dat het spel ook voor de wat jongere spelers bedoeld is, waardoor alles vrij simpel is gehouden. Als je even de ingewikkelde knoppencombo’s en het rare camerastandpunt buiten beschouwing laat natuurlijk.

Na verloop van tijd kun je een speciale aanval met Jack doen, die de makers een ‘Jackanism’ hebben genoemd. Een wat? Door groene bollen te verzamelen kun je een speciale aanval doen waarbij alle tegenstanders vlak bij je dood gaan, en ieder gedode schurk vlak na de aanval zijn ziel moet inleveren bij jou. Door zoveel mogelijk zielen per level te nemen, stijgt je rang. Je kunt de levels opnieuw doen om een hogere score te halen. Ook liggen er voorwerpen verspreid die je kunt gebruiken tegen je vijanden. Gooi een fles rum of een granaat naar iemand, ook daar zijn namelijk punten in de vorm van geld mee te verdienen. De explosies van de granaten of tonnetjes kruit zijn trouwens heel aardig om te zien. Naast je zwaard heb je ook een pistool met maximaal drie schoten bij je, leuk voor de afwisseling en handig voor een vijand op langere afstand.

Duelleren is een bijzondere versie van een gevecht. Vaak vecht je dan tegen een soort van ‘eindbaas’ in een level. Door je linker analoge stick naar boven, beneden of naar de tegenstander toe te wijzen kun je verdedigen en aanvallen. Je ziet in beeld wat je tegenstander doet, dus je kunt snel reageren en zo de aanval afweren. Als je genoeg energie hebt kun je een speciale move maken en je tegenstander nog effectiever verwonden. Een leuke variant op de normale gevechten, maar je moet dus wel even wennen aan de andere set-up van controls. Die energiebalk werkt trouwens ook in de reguliere gevechten. Tegen speciale tegenstanders moet je een speciale move doen om ze te kunnen verslaan.

Geluid

De muziek is natuurlijk gebaseerd op de film, waardoor je regelmatig herkenbare melodietjes hoort. De nummers zijn –net als het verhaal- niet één op één overgezet, maar nét even anders. Die extra moeite zorgt hier ook voor die nieuwe ervaring, leuk! De karakters praten niet echt de oren van je hoofd, maar áls ze wat zeggen is het zoals in de film. Jack is onnavolgbaar als altijd en Will Turner denk aan maar één ding: Elizabeth. De stemmen lijken van de echte acteurs, wat wel zo leuk is. De geluiden in de omgeving zijn goed genoeg om geloofwaardig te zijn. Kippen tokken in paniek als je ze voorbijloopt en mensen op straat zeggen wat ze denken.

Rommel verzamelen

Er zijn in de verschillende locaties veel verschillende voorwerpen verstopt die je kunt verzamelen voor punten. Zo kan je op de Vliegende Hollander schelpen verzamelen, die door het hele schip verstopt liggen. In een logboek worden alle verzamelde voorwerpen bijgehouden. Dat logboek is trouwens ook erg makkelijk voor andere zaken. Er staat steeds een kaart in van de locatie waarin je je bevindt en ook zijn alle controls er nog eens uitgelegd, mocht je ze vergeten. De teksten in dit logboek zijn trouwens net even te klein voor een normale tv. Je krijgt soms hoofdpijn van de priegelige lettertjes, die op een HD-tv wel perfect te lezen zijn. Een tweede hulpmiddel is het kompas. Rechts bovenin beeld wijst je kompas naar wat je het liefst wilt: verder komen in de game. Volg de naald om ergens te komen, handig! Als je op meerdere verdiepingen komt, wijst de naald de kortste weg aan, dus soms moet je wel zelf kijken hoe je ergens hoger of lager komt. Soms kan dit lastig zijn, maar door even goed rond te kijken kom je vanzelf verder. Opslaan gaat automatisch, maar die functie is ook uit te schakelen. Dan kun je handmatig opslaan in het menu. Het spel werkt met checkpoints, die elkaar regelmatig opvolgen. Je hoeft dus niet snel hele lange stukken opnieuw te doen als je de pijp uitgaat.

Why is the rum always gone?

Al met al is Pirates of the Caribbean: At World’s End geen perfecte game, maar ik zou liegen als ik zeg dat ie niet leuk is. Het spel heeft zeker zijn momenten en is voor een filmgame zeker geen tegenvaller. Het is jammer dat er niet wat meer energie in de controls en het camerasysteem is gestoken. Ook de gevechten hadden naar mijn smaak nét even meer aandacht moeten hebben. Voor de fans van de films is de game een leuke aankoop, maar als je twijfelt raad ik je aan de game eerst eens te huren. Je ziet al snel of het wat voor jou is. Zelf heb ik er best plezier mee gehad, ondanks de foutjes die het spel bevat. Joho, joho, a pirates life for me!