Het is nog maar net iets meer dan een jaar geleden dat de Ghosts ingezet werden in Mexico, om hun eigen president te redden van een rebellerend leger en nu mogen ze alweer aan de slag in een nieuwe game. Wij ontvingen een previewversie, waarmee we verslag kunnen doen van hoeveel een game in een jaar tijd kan veranderen.
Déjà vu, of toch niet?
Voor de duidelijkheid wil ik hier nog even opmerken dat het hier om de PC-versie van GRAW 2 gaat, die na de Xbox 360-versie verschijnt. Nu zou je kunnen denken dat we hier met een simpele port te maken hebben, maar niets is minder waar: net als bij de eerste GRAW is de PC-versie een eigen game, die allereerst in 1st personperspectief wordt gespeeld en waar verder een flinke nadruk op tactiek ligt.
Nu kun je je verder afvragen hoeveel deel 2 van het eerste deel kan afwijken, aangezien ze elkaar zo snel opvolgen. Op het eerste gezicht valt er in de gespeelde previewversie, volledig single player overigens, niet zo veel op. Ik kies in het hoofdmenu voor de campagne en zo kom ik bij de uitleg van de eerste missie. Hier worden met inzetjes weer allerlei militaire figuurtjes getoond. Alhoewel, ‘weer’? Was dat in het eerste deel ook wel zo? Verder valt de lap tekst op: die is behoorlijk, met erg veel info over de te spelen missie. Vervolgens kan ik mijn squad samenstellen. Ik kan wapens kiezen, deze voorzien van allerlei uitbreidingen en wisselen tussen teamleden, om zo een geoptimaliseerd squad op te bouwen. Hé, wacht eens? Dat kon eerder toch ook niet? Of wel? Of was dat alleen in de eerste Ghost Recon?
Dat is dus nieuw: je kunt nog steeds drie leden meenemen in je team, maar je mag zelf kiezen welke leden. Uiteraard heeft dit voordelen: elk lid heeft z’n sterke en zwakke punten. Zo heb je een soldaat van de supportklasse, die erg goed overweg kan met een groot machinegeweer, maar die je liever geen sniperrifle meegeeft. Deze feature zit echter zo natuurlijk in de game gebouwd, dat je haast zou zweren dat die er altijd al heeft gezeten en dat geldt voor het gros van de vernieuwingen aan dit vervolg: het zijn voornamelijk kleine dingetjes die op subtiele wijze het spel verbeteren, maar wel zo ver, dat je niet gauw meer terug wilt naar het eerste deel.
Zien en gezien worden
Direct de eerste keer op het slagveld vallen ook wat grotere veranderingen op, allereerst de graphics. Het detail heeft een aardige stap voorwaarts gemaakt en daardoor lijken de omgevingen wat echter dan in het eerste deel en de speciale effecten als rook en explosies zijn spectaculairder geworden. Er is ook meer kleur aanwezig, maar dan op een goede manier. Het is dus geen bont spektakel, maar alles voelt nu wat levendiger aan. Ook is alles wat “bulkier” geworden: alles lijkt breder en forser en ook hier weer op de goede manier. GRAW herinner ik mij namelijk als een beetje iel, mat en grauw en dat is in GRAW 2 helemaal niet meer het geval. De game is er dus niet alleen beter, maar ook mooier op geworden.
De gameplay is als vanouds: bewegen gaat expres langzaam en je kunt (of moet) nog altijd je team micro-managen, door ze telkens aan te geven wat ze moeten doen. Dit kan nog altijd direct met het popupmenu of op de tactical map. In het voortbewegen van de units is ook weer zo’n subtiele verbetering te vinden: als je meer dan één unit wilt vooruitbewegen, dan zie je per unit waar ze op de nieuwe locatie zullen gaan zitten. Dat is erg handig, omdat je dan kunt beslissen waar ze het beste dekking hebben tegen een al gespotte vijand.
In het orders geven van je units is de grootste verandering van de game te vinden: action en recon. Spelers van de originele Ghost Recon kennen dit: in actionmodus wordt tijdens en na het uitvoeren van orders met getrokken wapens gewerkt en wordt iedere gespotte tegenstander zonder pardon onder vuur genomen. Dekking wordt net als in GRAW nog steeds automatisch gevonden, maar niet noodzakelijk gebruikt als een tegenstander moet worden aangevallen.
In reconmodus worden de wapens zo weinig mogelijk gebruikt en ligt de nadruk op niet gezien worden. De Ghosts gaan gebukt van dekking naar dekking en een tegenstander wordt alleen maar aangevallen als het echt niet anders kan. Althans, dat laatste is de theorie, want het gebeurde meer dan eens dat ik over de radio klachten kreeg van mijn teamleden, omdat ze beschoten werden. Terugschieten was ze op dat moment vreemd, maar een enigszins moeizame overschakeling naar actionmodus – dit moet via het popupmenu en het is uiteraard de laatste optie – helpt dan wel, al is het eigenlijk al te laat.
Maar ik speelde een previewversie en ik verwacht ook dat dit nog wordt aangepast in de uiteindelijke versie van de game. Iets wat mij betreft niet meer aangepast hoeft te worden is de AI van de tegenstanders: die is dodelijk genoeg zoals die nu is. Zo schieten ze scherper en tonen ze ook meer initiatief. Ze blijven daarom niet meer op hun plek zitten, maar flankeren je als ze hun kans schoon zien, of vallen je ineens in je rug aan. Je ziet ze op de tactical map soms dan ook echt gebieden doorkruisen, die je net daarvoor had schoongeveegd. Daarom moet je in GRAW 2 meer op je hoede zijn dan voorheen.
Conclusie
In een jaar tijd moet je eigenlijk geen spectaculaire verbeteringen aan een game verwachten en GRAW 2 lijkt die ook niet te gaan hebben. De verbeteringen zijn vooral van subtiele aard en geven je mogelijkheden waar je vanaf het moment dat je ze hebt gebruikt niet meer zonder kunt. En als je je dan herinnert dat GRAW al een bijzonder goede ervaring was, dan moet je eigenlijk ook tot de conclusie komen dat ook GRAW 2 een topgame gaat worden.