Wario: Master of Disguise

Meestal willen we ons wel met hoofdpersonen in een game vereenzelvigen of vergelijken. Want wie wil er nou niet Sam Fischer zijn, deel uitmaken van Team Rainbow of op Wario lijken… euh… Wario… willen we dat eigenlijk wel? Okee, vooruit dan, nóg maar een keertje om het af te leren. Gedraagt Wario zich dit keer alleen een beetje? Lees het in de review van de nieuwe Wario-game waarin hij de master of disguise uithangt.

Geld, rijkdom en lelijke woorden

Iedereen heeft wel een type ‘Wario’ in de familie. Je kent het wel, dat ene neefje wat net buiten de boot valt, die oom die precies doet waar de rest van de familie nog niet eens aan denkt en de broer waarvan het gedrag dusdanig is dat hij zichzelf al het zwarte schaap van de familie noemt. Zo’n familielid heeft Mario ook en we hebben het natuurlijk over Wario; de boerende, ruftende, vuilbekkende neef van de loodgieter. En het ergste is: hij is er nog trots op ook…

Het is al weer even geleden dat Wario acteerde in een platformer nadat de laatste optredens van hem voornamelijk in de minigame-sfeer waren. Nu is Wario weer terug waar we hem misschien nog wel veel liever zien en dat is in een game waarin hij zijn weg vindt in de wereld van deurtjes, richels, trappetjes en natuurlijk al dan niet vriendelijke vijanden. Geheel in stijl treffen we Wario dan ook al zappend en nutteloos hangend voor de beeldbuis aan met maar één wens: rijk worden. En aangezien rijk worden voor de televisie maar op één manier kan, heeft hij zijn hoop gevestigd op spelletjesprogramma’s die hem gouden bergen beloven. Je merkt al dat er een nogal wazig verhaal achter Wario’s vermom-platformavontuur zit. Dit wordt nog erger als Wario ene Count Cannoli op televisie ziet verschijnen, een goocheldief die de kunst verstaat om met een speciale toverstaf genaamd Goodstyle zichzelf te vermommen. Wario bedenkt zich geen moment, waant zich al miljonair, meet zichzelf een speciaal hoofddeksel aan en verdwijnt in het televisiescherm met naast rijk worden als enig doel een speciale steen te vinden, de Wishstone. Delen van deze steen liggen verspreid in de spelwereld maar uiteraard heeft Wario Goodstyle tot zijn beschikking om zichzelf te vermommen.

Transformeren

Met de beroofde ‘count’ in zijn kielzog vertrekt Wario als eerste met een cruiseboot en start daar zijn avontuur. In eerste instantie voelt het platformen wat vreemd aan. Dit komt doordat de vaart regelmatig uit het spel wordt gehaald door zinloze dialogen die je zo snel mogelijk door wilt tappen. Dit kan ook wel maar je blijft genoodzaakt om al die ellenlange nietszeggende regeltjes weg te tikken. Nadat je aan deze frustratie gewend bent geraakt zul je regelmatig schatkisten tegenkomen die de volgende irritatie aan het daglicht brengen. Bij het openen van deze kistjes zul je, voordat je de inhoud tot je kan nemen, eerst een achterlijke minigame moeten spelen. Deze minigames zouden geen slecht figuur slaan in een van de ‘Touched’ games van Wario maar hier zijn ze toch wat misplaatst. Ik ervaar ze in ieder geval meer als hinderlijk, en als je ze speelt (kakkerlakken tappen en kleurplaatjes namaken) begrijp je waarom ze de eigenlijk game ophouden. Schatkistjes vinden is wel noodzakelijk want die bevatten onder andere kostbaarheden, energie en plattegronden.

En waar het in het spel eigenlijk omdraait zijn natuurlijk de transformaties en dat is wél weer heel erg leuk uitgewerkt. Je hebt acht vermommingen tot je beschikking. Uiteraard niet allemaal vanaf het begin want je zult ze eerst een voor een moeten aanleren. Dit gebeurt spelenderwijs en dat is ook de enige juiste manier om ze goed te leren kennen en om te weten wanneer je ze in moet zetten. Het werkt eigenlijk heel simpel: teken met de stylus een vormpje over Wario en hij zal meteen veranderen in een ander personage. Het is heel handig dat je de DS alleen vasthoudt met één hand (besturing inclusief springen) en met de andere hand steeds de stylus kunt hanteren.

De verschillende gedaantes die Wario aan kan nemen zijn stuk voor stuk nuttig en hebben in de spelwereld echt zin of zijn zelfs noodzakelijk om verder te geraken. En zoals een echte platformer betaamt spring je van richel naar platform en van rand naar blokkenstapel. De vermommingen heb je hierbij meer dan regelmatig nodig en natuurlijk zul je ook te pas en te onpas een eindbaas tegenkomen die ook door slim gebruik te maken van de vermommingen zijn te verslaan.

Disguises

Centraal staan dus de vermommingen die je kunt gebruiken. De ene vermomming zul je meer gebruiken dan de andere maar ze zijn allemaal even leuk en nuttig. Om een en ander makkelijker te maken hebben ze allemaal een naam gekregen. Thief Wario (V-teken met stylus) is de standaard uitdossing van Wario. En wat doen dieven… precies… hard lopen, hoog springen en klappen uitdelen. Helemaal geschikt voor het standaard werk. Arty Wario (vierkant met diagonaal met stylus) kan met zijn schildersezel blokken tekenen die tot leven komen. Handig voor onbereikbare plekken. Cosmic Wario (teken een helmpje met stylus) zal minder last hebben van zwaartekracht en kan een laserwapen gebruiken. Genius Wario (vergrootglas met stylus) draagt een bril om geheime doorgangen en apparaten te kunnen zien. Bijkomend voordeel is een enorme bokshandschoen die korte metten maakt met vijanden. Captain Wario (teken een halve circel) kan over het water bewegen door het trekken van horizontale strepen. Sparky Wario (bliksemschicht met stylus) kan zelfs in de donkerste ruimtes zien doordat je met een tip op het scherm in een ruimte alles verlicht. Dragon Wario (teken een puntstaart) zakt door vloeren heen en spuwt daarbij ook nog eens vuur (bah, knoflookadem). De laatste vermomming is er een die weer handig gebuik maakt van de DS-functionaliteiten. Wicked Wario (vleugeltje met stylus) laat Wario vliegen doordat jij in de microfoon van de DS blaast.

Je zult begrijpen dat het nogal wat oefening vergt om de verschillende vormen snel en doeltreffend te tekenen. Met name de vleugel van Wicked Wario en de puntstaart van Dragon Wario worden nogal eens verwisseld, maar dat kan uiteraard ook aan mijn tekenkwaliteiten liggen.

Grafisch valt Wario: Master of Disguise helemaal niet tegen. Het is geen grafisch wonder, maar over het geheel (later in de game worden de omgevingen fantasievoller en kleurrijker) valt er prima tegen aan te kijken. Zeker omdat het in een 2-D platformgame als deze meer om de gameplay gaat dan om het uiterlijk vertoon zijn de grafische prestaties voldoende te noemen. Wario ziet er in al zijn gedaantes ook vrolijk en grappig uit. Het geluid van de game doet gewoon zijn ding en valt eigenlijk nergens positief of negatief op.

Conclusie

De game Wario: Master of Disguise doet zijn naam eer aan. De vermommingen zijn prima uitgewerkt en zijn ook erg leuk in het spel te gebruiken. Het geeft je een goed gevoel als je door een bepaalde vermomming te gebruiken verder komt in een level. Het uitspelen van levels en het verslaan van eindbazen geven je dan ook het idee dat je een moeilijke puzzel hebt opgelost. Puntje van kritiek is wel dat je op momenten van hectiek wel eens het verkeerde symbool tekent en dus met een foute vermomming aan de bak moet. Helaas betekent dit ook vaak dat je opnieuw zult moeten beginnen. Verder hadden ze van mij het totaal oninteressante verhaal en misschien ook wel de mini-games er uit mogen laten of een wat minder prominente rol kunnen laten spelen. De game had dan nóg wat soepeler gelopen en dat zou het speelplezier nog een tikkie verhogen. Maar afgezien daarvan is Wario: Master of Disguise een originele platformgame die gegarandeerd voor flink wat speelplezier kan zorgen.