Mario is populair. Voetbal misschien nog wel populairder. Een game waarin deze twee gecombineerd worden is dus gedoemd om ongekénd populair te worden. De Gamecube was al eerder aan de beurt met een Mario-voetbal game en nu moet ook de Wii er aan geloven. Deze game moet toch wel een schot in de roos worden! Lees verder of dat gelukt is…
Mario en voetbal
Als we heel eerlijk zijn moeten we toegeven dat Wii-eigenaren nog niet heel erg verwend zijn in 2007. Als je al een Wii kon bemachtigen (pas sinds kort is een grote speelgoedgigant hier in de buurt er trots op dat hij een Wii kan leveren, gezien de grote affiches ‘Wii op voorraad!’ op de ramen), dan was het nog best moeilijk om naast Zelda een aardige titel mee naar huis te nemen die je niet op zijn minst een beetje teleurstelde. Het is dus aan onze grote vriend Mario om deze zomer een klapper te maken en de Wii-gamescollectie naar een hoger niveau te tillen. Alle ingrediënten zijn op voorhand namelijk aanwezig: Mario, voetbal en de Wii met haar revolutionaire besturing. Mario voetbalde al eerder op een console. De Gamecube (God hebbe zijn ziel…) kreeg Mario Smash Football te verduren en dat was helemaal geen onaardige game. De Wii heeft in potentie meer in huis dan de Gamecube en beschikt ook nog eens over de Wii-remote, waarmee een voetbalgame toch aardig te besturen moet zijn. Kat in het bakkie!
Helaas verval ik van Mario Strikers: Charged Football niet in superlatieven. Of dit nu komt door de toch wat tegenvallende graphics of doordat de toepassingen van de Wii-remote naar mijn bescheiden mening tot een minimum beperkt zijn gebleven, weet ik niet. Maar ik moet eigenlijk helemaal niet zeuren… het is wel weer eens een Wii-game die wat anders is. Zeg nou zelf, zoveel voetbalgames komen er behalve de standaard sportgames niet uit en al helemaal niet met Mario in de hoofdrol. En het blijft niet bij Mario. Het hele Nintendo-zooitje ongeregeld is weer present en ze eisen stuk voor stuk hun hoofdrol op.
Voetballen met de Wii-mote
Om te beginnen moet je je Nunchuck aan je Wii-remote koppelen. Kaching! Weer dertig euro voor een extra Nunchuck, want voetballen doe je natuurlijk minimaal met z’n tweetjes. Uiteraard kun je ook tegen de computer spelen, dus met die ene Nunchuck die je hebt kun je ook genoegen nemen. Het draait bij voetballen mede om het zo hard mogelijk over het veld hollen en dat doe je dan met de analoge pook van de Nunchuck. Met de Z-knop kun je de bal iets omhoog wippen en om een stukje te rennen, maar de C-knop heeft een wat belangrijkere functie waar ik straks op terug kom. Met de Wii-remote zijn de meeste moves uit te voeren en dat zijn er dan ook nogal wat.
Voetballen met Mario is heel kort samen te vatten: chaotisch. Als je een eerste wedstijdje opstart zonder eerst de training te doorlopen dan kan je wel eens voor hele vervelende verrassingen komen te staan, die tot gevolg hebben dat je het spel met een resolute druk op de ‘eject’-button onmiddellijk weer uit je Wii laat komen. Oefenen is dus zeer gewenst. Het draait in Mario Strikers: Charged Football om het winnen van wedstrijden… uiteraard. Maar de manier waarop is bijzonder. Niet alleen doordat je met allemaal Nintendo-helden over de groene mat (of een andere soort mat in de vele stadions) aan het hollen bent, maar omdat het scoren, de hele entourage en eigenlijk het hele spel overgoten is met een Mario-sausje. Scoren doe je dus niet met een saaie trap in de linker of de rechter hoek van de goal, maar met een zogenaamde Megastrike. Kwaliteiten vallen hier pas op als ze Super Abilities heten. Met een prachtige trap in de kruising red je het dus niet bij Mario-soccer.
Als je besloten hebt de leren knikker, die hier overigens van staal is en niet van koeienhuid, te gaan beroeren, dan moet je rekening houden met twee dingen: kies een goede aanvoerder en scoor zoveel mogelijk Megastrikes. Wedstrijden winnen zonder deze Megastrikes is een lastige klus en zonder oefening lukt het al helemaal niet. Als je voor het eerst in een wedstrijd terecht komt, denk je te zijn geteleporteerd naar een mierenhoop in Mushroom Kingdom waar geen enkele structuur in zit. Als je eigenwijs bent geweest en de tutorial niet hebt doorlopen, kom je op pijnlijke en zeer snelle wijze te weten wat er met een Megastrike bedoeld wordt. Daarna wordt het tijd om dit zelf te proberen door de B-knop ingedrukt te houden tijdens het schieten. De bal wordt dan gekloond in meerdere ballen die in de richting van het doel van de tegenstander vliegen. Diezelfde tegenstander wordt dan geconfronteerd met een van de specifieke Wii-mote functionaliteiten en mag met de afstandbediening proberen de ballen uit het doel te houden. Het doel wordt full-screen in beeld gebracht en de ballen vliegen om je oren. Bereid je maar vast voor: nadat je de eerste keer dat je in het doel staat een Megastrike te verwerken krijgt, sta je geheid met 6-0 achter. De schutter zelf kan het aantal ballen dat hij richting het doel van de tegenstander kan laten verdwijnen positief beïnvloeden door een bewegende meter op het juiste moment stil te zetten.
Mario for captain
Iedere aanvoerder heeft zo zijn eigen Super Ability. Mijn ervaring is dat je het verst komt als je gewoon voor Mario als aanvoerder kiest. Bij het indrukken van de Super Ability-knop (daar heb je de C-knop) schiet hij als een paddenstoel uit de grond en transformeert tot een supergrote Mario die de rest van het veld af rost en dus makkelijker bij het vijandige doel komt. De meeste gamers zullen bij de toch wel belangrijkste mode in de game, de ‘Op weg naar de Striker Cup’-mode, over Mario willen beschikken als teamcaptain. Maar vlak ook Luigi niet uit. Ook deze knakker kan uit zijn jasje groeien en het spelverloop danig beïnvloeden. Verder kun je nog beschikken over onder andere ‘snelle’ Peach, ‘evenwichtige’ Yoshi, ‘verdedigende’ Daisy, ‘scorende’ Bowser, ‘plettende’ Donkey Kong en last but not least Wario, die het commanderen en scoren nog niet verleerd is. De resterende teamspelers hebben ook allemaal hun eigen plus- en minpunten. Monty Mole is er bijvoorbeeld eentje om in de gaten te houden, want voor je het weet graaft hij een gat en duikt hij vlak voor je doel weer op. Een gegarandeerde score! En over scoren gesproken… heel erg makkelijk is dat niet. Overspelen is dan ook het toverwoord en de bal zal dan van kleur veranderen en kun je na iedere pass de bal makkelijker in het net jassen.
Wat mij echt tegenvalt zijn de mogelijkheden om met de Wii-mote aan de slag te gaan. Het blijft beperkt tot het keepen, het wisselen van voorwerpen die je kunt gebruiken in het veld door met de Nunchuck te schudden (schilden en schillen!) en het belemmeren van je tegenstander bij een Megastrike. Hier had veel meer in gezeten. Ronduit irritant zijn de wel tien seconden durende cutscenes die je verplicht beeldvullend te zien krijgt als er een Megastrike wordt uitgevoerd. Deze is niet weg te drukken en onderbreekt het spel echt waardoor je het idee dat je aan het voetballen bent een beetje kwijt raakt.
Mario Strikers: Charged Football is de eerste game op de Wii die online als multiplayer speelbaar is. Online spelen gaat overigens prima. Een beetje jammer is dat je bij de ‘Ranked’ mode niet echt invloed hebt op welk veld je gaat spelen. Bij de ‘Friendly’ mode heb je dat wel, maar dan moet je eerst iemand invoeren als vriend. Dit betekent weer gehannes met de friend-code en da’s niet echt gebruiksvriendelijk. De afgelopen week had ik trouwens heel vaak problemen met inloggen op het netwerk (‘error getting stats’). Het zal wel door de drukte komen, maar het lijkt er ook op dat Nintendo niet was voorbereid op zo’n toeloop bij de eerste online Wii-game. De afgelopen dagen gaat het wat beter en gaat het inloggen een stuk soepeler. Het draait online om twee gewonnen wedstrijden van drie. Vriendschappelijk heb je veel meer de keuze als het gaat om tegenstanders, stadion en, niet onbelangrijk, niveau.
Conclusie
Mario Strikers: Charged Football is een game die toegankelijk zou moeten zijn maar dit pas wordt als je heel erg veel geoefend hebt. Een gemiddelde, matige speler zal dan ook niet zo snel een crack worden in deze game. Als je de game begint met spelen schrikt het zelfs een beetje af, zo onoverzichtelijk is het en je weet niet wat je nou aan het doen bent. De game heeft wel alle eigenschapen in zich om je er heel lang mee te kunnen vermaken, maar echt laagdrempelig vind ik hem niet. Het maar zeer karige aantal mogelijkheden om met de Wii-mote te voetballen maakt dat deze game geen specifieke Wii-game genoemd mag worden. De online mogelijkheden en de Striker Challenges tillen de game dan ook niet naar een hele dikke voldoende, maar hij blijft steken op een vette zeven. Fans zullen deze game echter zeker (moeten) gaan halen.