Tussen het handheldgeweld van de laatste jaren heeft de GBA over het algemeen enkel maar gediend als slachtoffer van mislukkingen en leuk bijverdienste voor filmlicenties. Met de aankondiging dat de Final Fantasy-reeks overgeplant zal worden naar de GBA moet menig bezitter dan ook ongetwijfeld een vreugdedans gemaakt hebben. Of dit vijfde deel het voortouw op de GBA kan nemen lees je in de review…
De doorsnee GBA-bezitter wordt ten heden dage gestereotypeerd als een ongelukkig kind die niet van het bestaan van Marktplaats afweet en beperkte communicatiemiddelen heeft om het apparaat te verkopen. Het arme beestje wordt dan ook met uitsterven bedreigd en consumeert in zijn laatste stuiptrekkingen aan een roestende lopende band vele hopeloze games. De honger van de GBA-bezitter wordt hierdoor enkel gestild door massaal geporte games die door gebrek aan specialisatie al snel onder het doodsvonnis worden geschoffeld. Maar een titel die speciaal is ontwikkeld voor de Game Boy Advance? Zoiets is nog zeldzamer dan een ijssalon op de Noordpool.
Nu hoort Square Enix sowieso al een rinkelde kassa ter gevolge van de naamsbekendheid. Alleen al bij de naam Final Fantasy V krijgen de meeste old-timers (want zo mogen we die mensen noemen) spontane diarreebuien waaruit je de brokken nostalgie kunt filteren. Mensen die soortgelijke verschijnselen vertonen kunnen zich dan ook volledig opmaken voor deze remake die gebaseerd is op SNES versie uit ’92.
Eat your heart out, broeikaseffect
Het avontuur begint op de dag waarop het elementaire windkristal het na jarenlang dienst doen op een mysterieuze reden abrupt begeeft. Net wanneer de puberale Bartz met zijn krantenwijk bezig is, de aan geheugenverlies lijdende Galuf zijn boterhammen met grillworst aan het nuttigen is en de vrouwelijke piraat Faris, euh, de piraat aan het uithangen is, breekt het windkristal uit in een duizendtallige legpuzzel. De vrede van het rijk van Tycoon is echter volledig afhankelijk van deze kristallen en vormen de steunpilaren voor een harmonieuze samenleving. Niet zo gek dus, dat de koning van Tycoon op nader onderzoek uitgaat en een enkeltje naar de tempel van het windkristal boekt. Eenmaal aangekomen verdwijnt de koning echter op mysterieuze wijze spoorloos en beginnen de gevolgen van het onschadelijk gemaakt windkristal in werking te treden. Al snel verschijnen er kwaadaardige wezens die het koninkrijk teisteren en het gemunt hebben op alles wat los en vast zit. De lieftallige prinses Lenna besluit ondanks het gevaar een zoektocht naar haar vader in te zetten en komt dankzij een ingeslagen meteoriet al snel in aanraking met de eerdergenoemde Bartz, Galuf en Faris die haar zullen metgezellen. Alsof dit niet genoeg is probeert het gezelschap in deze avontuurlijke speurtocht ondertussen ook nog de koninkrijken op te schonen van al het kwaad en de overige kristallen veilig te stellen. Kortom, reden genoeg om de knapzak uit de schuur te pakken en een paar dozen zonnebrandcrème in te slaan, want de zoektocht pakt allesbehalve koud uit.
Als hoofdpersonage kruip je echter niet in de huid van Lenna, maar in die van de doodgewone avonturier Bartz. In de vorm van dialogen wordt het verhaal steeds duidelijker ontvouwd en kom je steeds meer te weet over de situatie in Tycoon. Een nadeel aan deze dialogen is dat de personages buiten vaak op een humoristisch wijze proberen over te komen, maar dit resulteert slechts in krampachtige pogingen en kan na verloop van tijd gaan storen. Om spoilers te voorkomen zal ik de verhaallijn laten voor wat het is, maar het moet gezegd dat het plot zich iets te makkelijk laat raden. Desondanks biedt dit, zoals het een echte Final Fantasy-telg betaamt, genoeg meeslependheid zodat het niet snel gaat vervelen.
Hop naar je nieuwe job
Over naar de gameplay, het aspect waar de meeste GBA-titels grandioos in falen. FFV Advance verbreekt echter deze traditie, gamers die geelzucht krijgen bij het spelen van regelrechte ports kunnen hun medicijnen dit keer gewoon links laten liggen. Square Enix misbruikt de naamsbekendheid gelukkig niet om geniepig nog eens een flinke smak geld over de rug van nietsontziende gamers te verdienen, maar slaagt erin op opties toe te voegen die game alleen maar ten goede komen. De belangrijkste optie is het uitgebreide job-systeem met hoogstaande RPG-trekjes. Niet volledig nieuw in de reeks, maar wel zodanig gerecycled dat het een innovatieve non-lineaire spelervaring aanbiedt. Dit systeem stelt je in staat om eender wanneer ability points aan nieuwe jobs spenderen, die je kunt vergaren door optimistische tegenstanders tot pulp te herleiden. In totaal zijn er zeven jobs (Knight, Monk, Thief, White Mage, Black Mage, Blue Mage, Freelancer) die elk hun unieke spelervaring bieden en de broodnodige pit in de combat gooien. Eenmaal een klasse gekozen wordt je niet simpelweg aan een lijntje gehouden, maar kan je nieuwe attributen van andere klassen uittesten. Bovendien is het mogelijk om verschillende gaven te combineren, hetgeen voor vermakelijke combinaties zorgt. Wat te denken van bijvoorbeeld van een White Mage, die na het incasseren van hoogoplopende schade door zijn metgezellen verdedigd kan worden om vervolgens de tegenstander met hand-to-hand combat te counteren of een Black Mage die dodelijke damage kan uitdelen en gewonde teamgenoten kan oplappen met healing spells. Om maar te zwijgen van de gevolgen van een Thief die met razendsnelle actie de tegenstander op de pijnbank kan leggen en de genadeklap kan geven met duistere magie van het niveau waar zelfs Hans Klok ‘u’ tegen zegt. Het geeft bovendien een voldaan gevoel wanneer je bepaalde jobs zodanig weet te combineren dat je de vijanden feilloos kan neutraliseren. Het zal echter de nodige experimenten vereisen vooraleer je de uit de kluiten gewassen monsters als een goed geoliede gehaktmolen tegen de vlakte kan slaan. Dit systeem levert naast het verdienen van experience points voldoende afwisseling en voorkomt een gameplay waar constant dezelfde handelingen voor verveling gaan zorgen.
Het combatsysteem is doeltreffend en vermakelijk, maar toch iets te eenvoudig en de combat zelf ietwat monotoon. Ik verwacht geen bloedstollende hack&slash festijnen van een GBA-titel, maar enige knoppenvariatie zou het eindeloos button bashen op de A-knop al wat levendigheid bijbrengen. Toegegeven, de combat is zeer snel, maar op de manier waarop de combat nu gepresenteerd wordt zou zelfs Stevie Wonder de gevechten moeiteloos met twee vingers in zijn neus en een zonnebril op (of heeft ie dat altijd al?) tot een succesvol einde kunnen brengen.
Voorbeeldig
Al met al kunnen we zeggen dat Square Enix erin is geslaagd om een knap uitgebalanceerde game af te leveren, iets dat we zelden zien op de GBA. Final Fantasy V Advance misbruikt zijn grote broer niet om een uitgemelkt gedrocht in de maag te splitsen, maar komt met innovatieve opties die de commerciële ports het nakijken geeft. Enig minpuntje dat we moeten melden is de eentonige combat die zeker in drukbevolkte gebieden voor concentratieverlies kan leiden. Met het vermakelijke job-systeem en de mogelijke tactieken die je kunt toepassen, stoort dit niet zodanig veel dat het de snelheid uit het spel haalt. GBA-bezitters die niet vies zijn van een avontuurlijke fantasy game zijn dan ook verplicht om naar de lokale gameboer te razen om vervolgens deze meeslepende game tot in de late uurtjes te verorberen. Een hoogkwalitatieve GBA-titel zoals we die vaker willen zien!