Heatseeker

Voor iedere gamer is er wat genre betreft genoeg te vinden. Ben je een voetbalfan, dan staat er ieder jaar een nieuwe FIFA en een nieuwe Pro Evolution Soccer voor je klaar. Shooterfans kunnen het hele jaar hun geluk niet op. Vliegfans echter, moeten het vooral stellen met Ace Combat. Deze game domineert het genre van flight-shooters al weer een tijdje, al is die top een vrij eenzame. Zo nu en dan poogt een nieuwe game zoden aan de dijk te zetten in het flight-shooterwereldje. Kan Heatseeker zich een beetje wortelen op de Wii?

Maverick
Wat hebben Tom Cruise en Ben Affleck gemeen? Behalve dat menig vrouwelijk persoon het liefst door beide heren op een sofa druiven gevoerd willen worden, niet heel veel. Wat ze wel nog gemeen hebben? De kerels genieten van brandend kerosine en het uit de lucht halen van kamikazepiloten, Stuka’s en dat soort gespuis. Beiden mogen graag in een vliegtuig kruipen om vervolgens met grof geweld de tegenstander te laten zien dat er met hen niet te sollen valt! En tja, wie wil nu niet als in Top Gun de lucht domineren? Om deze droom te kunnen verwezenlijken moest je toch wel een game als Ace Combat gespeeld hebben.

Heatseeker: Wii vs PS2
Heatseeker wil de nieuwe Tom Cruise worden van het flightshootergenre. Echter, zoals jullie al in Michiel’s review hebben kunnen lezen, gaat ze dit niet bepaald van een leien dakje. In tegenstelling tot Michiel’s review bespreek ik de Wii-versie, en dat levert natuurlijk wel een íetsje ander beeld op. Wat doet de Wii-versie net zo goed, net zo slecht of beter?

Goedkope lijm
Het verhaal van Heatseeker is dus erg cheap. Michiel merkt terecht op dat het verhaal maar een beetje ‘voor erbij’ aanwezig is, alsof dit de lijm is waaraan het hele spel aan elkaar hangt. Het gaat dan wel om ontzettend goekope, flauwe lijm. Maar wat interesseert mij het verhaal als ik toch te maken heb met een 100% arcade shooter? Niet heel veel, nee. Het verhaal is dus ontzettend flauw, zit vol clichés en is te voorspelbaar, maar dit alles stoort slechts sporadisch. Toegegeven: na honderd keer “Downtown, shoot them down” gehoord te hebben heb ik de neiging om door te draaien als ik ooit nog door de binnenstad [Heeft Handel een binnenstad? -red.] loop, maar het verhaal is maar een ‘sidenote’ in het geheel. Een erg magere sidenote, dat dan weer wel.

Leuker dan op de PS2
Dan de eentonigheid in de game. Heatseeker weet te weinig variatie te bieden, constant volbreng je dezelfde missies. Nu vind ik dit een puntje wat bij de Wii-versie anders ligt. De Wii-besturing is namelijk ontzettend veel leuker dan de PlayStation-besturing. De werking ervan kun je zelf selecteren uit drie opties. Mijn favoriet was er eentje die als gegoten ‘zat’: door de Wiimote naar rechts te mikken, vlieg je naar rechts. Door de Wiimote daarbij ook nog eens te kantelen (waardoor je vliegtuig eveneens kantelt) en daarna juist weer naar bóven te mikken kun je ontzettend natuurlijk en gemakkelijk sturen. Dit systeem werkt ontzettend lekker, waarbij de triggers ook nog eens heerlijk voelen wanneer je je raketten en mitrailleur in de strijd gooit. Ook de ontwijkmanoeuvres worden met de Wiimote uitgevoerd, accelereren doe je met het knuppeltje van je nunchuk. Doordat dit zo lekker werkt zul je makkelijk achter je tegenstanders aan kunnen jagen. Het plezier is dus vooral aanwezig bij het spelen, wat het gebrek aan variatie in missies toch een beetje doet vergeten. Pluspunten voor de Wii-versie van de game dus.

Kleiduif V2

En helaas… ook in de Wii-versie is de impact-cam irritant aanwezig. De eerste keren denk je “Hey, dat ziet er nog eens cool uit!”, maar dat enthousiasme verslapt aardig naar mate je doorkrijgt dat je inderdaad fungeert als een kleiduif tijdens die impact-cam. Tel daarbij op dat je je tegenstanders vollédig uit het oog raakt tijdens deze feature en je bent bijna bang om je raketten ooit nog te gebruiken. Een skip-knop, om de impact-cam over te slaan, zou welkom zijn geweest.

The sky isn’t the limit

Michiel haalt de grafische kwaliteit van Heatseeker eens flink aan. En terecht. Ook op de Wii weet Heatseeker grafisch gezien namelijk alles behalve te overtuigen. Wanneer je in de vlucht in een ‘dogfight’ zit en je van een metertje of 2000 neerkijkt op de omgeving (die vreemd genoeg altijd voor 99% bestaat uit water) zul je vast en zeker je ogen uit kijken, want daar is alles dik in orde. De vliegtuigen reflecteren mooi in de zon en de vaak tropisch ogende eilandjes liggen er fleurig en uitnodigend bij. Maar durf niet lager dan die 2000 meter te vliegen, want dan verdwijnt de illusie al gauw. Want ook hier zijn de omgevingen zelf van niet eens heel dichtbij erg lelijk. En op dat moment kun je discussie weer gaan aanzwengelen: wat is nou belangrijker, een leuke gameplay (die op de besturing na niet eens zo leuk ís) of graphics? In dit geval vind ik in ieder geval dat het wel ietsje meer had gemogen. Heel wat ietsje.

Conclusie
Tja, ook de Wii-versie van Heatseeker is geen klapper. Het spel is leuk en ik heb het dan ook met veel plezier uitgespeeld, maar hiervoor geldt misschien wel de uitdrukking ‘honger maakt rauwe bonen zoet’. Ik persoonlijk had honger en Heatseeker was een erg rauw boontje, maar de leuke manier waarop de besturing is toegepast zorgt voor een zoete in plaats van een bittere smaak. En om Michiel nog eens aan te halen: Heatseeker op de Wii is een nét wel.