300: March to Glory

Het is tegenwoordig een fenomeen waar we niet omheen kunnen, namelijk het verfilmen van boeken en daar vervolgens ook een game van maken. 300 begon ooit als stripverhaal, is sinds kort in de bioscoop te bewonderen en is nu dus ook te spelen op de PSP. Over het algemeen zijn deze ‘vergamingen’ van films niet zo bijzonder goed. Tijd om te gaan kijken of 300: March to Glory daar verandering in gaat brengen…

Vroegâh

Zoals bij velen van jullie al wel bekend zal zijn, speelt 300: March to Glory zich niet in het heden af, maar in het oude Griekenland. Jijzelf speelt de rol van Koning Leonidas, een Spartaan die samen met zijn 300 overgebleven soldaatjes de opdracht heeft gekregen om het Perzische leger om zeep te helpen. Natuurlijk waren er in die tijd nog geen geweren uitgevonden en ook van kruisrakketen hadden ze nog nooit gehoord, dus moet je het op de ouderwetse manier aanpakken, namelijk met zwaard en schild. Aangezien 300: March to Glory op is gezet als Hack&Slash game zul je je zwaard en schild dan ook veel nodig gaan hebben en om het hele verhaal toch nog een beetje diepgang mee te geven, bevat het spel ook lichte RPG elementen. Voor iedere tegenstander die je dood krijg je namelijk punten die je weer kunt besteden aan nieuwe wapens, nieuwe moves of aan betere eigenschappen van je mannetje. Klinkt als een sterk concept, maar werkt het ook?

Nadat je de in mijn ogen toch niet geweldige intro achter de rug hebt, word je gelijk midden in het verhaal gegooid. Om je toch nog een beetje op weg te helpen wordt er eerst in vogelvlucht even uitgelegd hoe alles werkt en waar alle knopjes voor dienen, maar daarna zul je het toch echt zelf op moeten knappen. Zodra je de eerste paar meters gelopen hebt, stuit je gelijk op het eerste groepje tegenstanders. Het vechten kan beginnen! Volgens Eidos zou 300: March to Glory beter en mooier aan moeten voelen dan alle andere Hack&Slash games, aangezien het spel gebruik maakt van het ‘Wrath’ systeem. Dit systeem zou ervoor moeten zorgen dat het vechten beter gaat dan voorheen, maar niets is minder waar. Het Hacken en Slashen gaat nogal traagjes en de moves die mijn mannetje eruit weet te gooien zijn ook niet moeders mooiste. Het vechten bestond uit het continu herhalen van dezelfde trage moves en niet het snelle soepele gevecht waar ik op had gehoopt. Helaas…

Eentonig

Dat het ‘Wrath’ systeem niet goed werkt is een gemiste kans van Eidos, maar er is natuurlijk meer dan vechten in een game. Nadat ik mijn eerste groepje tegenstanders uit de weg had geruimd, verwachtte ik een soort van strategische weg die ik moest overwinnen, maar in plaatst daarvan volgde er gelijk een volgende groep Perzen die gewoon schreeuwden om een pak slaag. Gek genoeg bleef dit zo maar doorgaan en na ieder groepje kwam weer een ander groepje en er leek maar geen eind aan te komen. Steeds weer dat gehakketak en dat slecht werkende vechtsysteem, het begon een beetje een saaie, eentonige boel te worden…

Maar dan ineens, uit het niets, daar was het! Voor het eerst was mijn tegenstander geen Pers, maar een gigantische olifant à la Lord of the Rings. Ook de gameplay veranderde, want in plaats van dat ik los rondliep op het scherm, liep ik nu in een linie samen met andere Spartanen op de olifant af. Na onderweg een paar klappen uitgedeeld te hebben aan tegemoet stormende Perzen kwam ik dan eindelijk aan bij de olifant en ik hoopte dat de lol nu echt kon beginnen. Na even snel een tutorial gehad te hebben waarin uitgeled werd hoe ik de aanvallen van de olifant moest blokken en hoe ik hem kon verwonden, ging ik aan de slag. Aanvallen, blokken, aanvallen, blokken, aanvallen, blokken…er leek maar geen einde aan te komen. Na ongeveer dertig keer op de olifant ingehakt te hebben leek het er even op dat de olifant bugged was en dat ik voor Jan Doedel aan het hakken was, maar uiteindelijk gaf hij zich toch gewonnen. Ondanks dat dit element toch zorgde voor een afwisseling in de gameplay, was ik hier totaal niet over te spreken.

Bruin!

Dat het ‘Wrath’ systeem niet werkt, daar kan ik mee leven. Dat het spel zo eentonig is als het maar zijn kan, daar kan ik ook mee leven. Maar dat zo’n beetje het héle spel bruin is gaat mij te ver! Bruine rotsen, bruine grond, bruine muren, alles is bruin. Aangezien het hele spel zich zo’n beetje afspeelt tussen de bergen is het natuurlijk ook niet zo gek dat alles er nogal rotskleurig uitziet, maar je kunt het ook overdrijven. Het hele spel zag er in mijn ogen, net als de gameplay, erg eentonig uit en ik kreeg tijdens het spelen er gewoon een depri gevoel van. Buiten de foute kleurenkeuze zijn de graphics ook nogal aan de matige kant. De mannetjes zien er vrij blokkig uit en ook de bewegingen zijn erg houterig uitgewerkt.

Conclusie

300: March of Glory ziet er op papier erg leuk uit, maar in de praktijk komt hier niets van terecht. De gameplay is erg eentonig, het hacken en slashen verloopt nogal stroef en ook de graphics dragen niet echt bij aan een lekkere sfeer. Dit is weer typisch zo’n game die gemaakt is om de winst rondom de film te vergroten. 300: March to Glory is in mijn ogen een slecht aftreksel van wat het had moeten zijn en is alleen voor de échte fans van de stripboeken of film een aanrader.