Heatseeker

Langzaam probeer je je ogen open te doen. Een waas… Brandend maagzuur en bonkende koppijn doen je denken aan de afgelopen nacht. Je denkt terug aan een stevige avond stappen. Net op het moment dat je een uitgebreide huzarensalade denkt te reproduceren, schrik je op in je straaljager…alweer een missie!? Heatseeker gaat namelijk hard…heel hard.

Luchtig

Vliegtuigsims zijn een klasse apart en dat bedoel ik zowel in de positieve als negatieve zin van het woord. Om toch maar even optimistisch te starten zal ik beginnen met de positieve kant. Dergelijke games zijn voor de echte liefhebber iets om je voor lange tijd in te verliezen en om sensationele gevechten mee uit te vechten. Razendsnelle actie in de lucht op hoge snelheid, adembenemende one-on-one fights, spektakel gegarandeerd.

Helaas kan ik er niet omheen om toch even door die zure appel heen te moeten bijten met de negatieve kant van het verhaal. Er komen maar weinig games uit in dit genre. Nou ja, anders geformuleerd: er komen weinig góéde games uit in dit genre. De enige games die behoorlijk stand weten te houden zijn toch wel die uit de Ace Combat-serie. Zo af en toe durft een ontwikkelaar het aan om die monopoliepositie aan te vallen met een gewaagde game. Heatseeker is zo’n game die de sprong in het diepe waagt. Of nee, het ruime sop kiest. Of was het toch meer een luchtige aanpak?

Who you gonna call?

Heatseeker doet een verwoede poging om je in de game te sleuren met een minimale verhaallijn. Helaas lijkt dit meer op een noodgedwongen aankleding van de handleiding, dan een echt zinvolle aanvulling. Toch wil ik jullie het verhaal niet onthouden, dus bij deze. Als gamer ben je Mike ‘Downtown’ Hudson. Een broekkie die net van de luchtvaartschool komt, met de inkt nog vers op z’n diploma. Je hebt een baan gevonden bij het International Council (IC) en op je eerste missie mag je eens lekker gaan fladderen boven het tropische Lord Roberts Island. De spanningen nemen echter overal toe, criminelen slaan aan het plunderen en schoolkinderen kunnen niet meer veilig hun boterhammetjes eten. Who you gonna call? Ghostbus… ehh… Mike Hudson! Jeeejjj…

Kortom, een werkgever die zichzelf als intensive care laat afkorten en een piloot die als bijnaam ‘binnenstad’ heeft. Dat verhaal rammelt dus net zo hard als Erica Terpstra die van de trap valt. Slechte poging dus, maar wellicht brengt het leven in de cockpit toch wat meer uitdaging met zich mee…

Afweergeschut

De inhoud an sich is niet bijzonder hoogstaand. Je hebt allereerst de keuze uit een campaign of losse missies. De campaign schotelt je maar liefst achttien missies voor, dus daar ben je wel een tijdje zoet mee. Het probleem zit hem alleen in het feit dat alles behoorlijk repetitief is. Elke missie (of submissie) wordt wel leuk verpakt in een verhaaltje van een nieuwe vijandelijke invasie, of een belangrijk gebied dat beschermd moet worden, maar het blijft steeds een herhaling van zetten. Keer op keer komt er weer een nieuwe horde vijandige vliegtuigen je tegemoet, of moet je iets gedurende een aanval weten te beschermen.

Daar staat wel als klein lichtpuntje tegenover dat de besturing zeker niet slecht in elkaar steekt. Met de linker-analogestick kan je je vliegtuig sturen en met de rechter-analogestick bepaal je of je sneller of langzamer wilt vliegen door deze vooruit of achteruit te bewegen. Verder zijn er nog diverse functies toegewezen aan je controller, maar de meest interessante is uiteraard je afweergeschut. De L1-knop levert een spervuur aan kogels op, maar dit is zelden echt accuraat. Het echte werk gebeurt pas met de R1-knop, waarmee je raketten kunt afschieten en bommen laten vallen. Je kunt in alle drukte in het wilde weg schieten, maar een tegenstander locken werkt toch wel het beste. Zodra deze binnen bereik is (dat wil zeggen: de afstandsmeter staat onder de 1000) dan kan je je doel locken en een gerichte raket afvuren.

Kleiduif

Heb je dan die tegenstander weten te locken, dan is er nog zoiets als de Impact Cam. Hiermee zie je in slow-motion en close-up je raket naar zijn doel gaan en exploderen. Ofwel: midden in razendsnelle, heftige luchtduels word je meegesleurd met de meest trage cameratechnieken die er maar op deze globe bestaan. Misschien dat het voor explosie-fetisjisten een leuke gadget kan zijn, maar het begint toch snel vervelend te worden. Helemaal omdat je deze functie regelmatig per ongeluk zult activeren door de R1-knop net iets te lang ingedrukt te houden.

Ook het feit dat de actie om je heen tijdens de Impact Cam gewoon doorgaat, is nogal apart te noemen. Je zweeft op zo’n moment dus gewoon stuurloos vooruit en je bent een echte kleiduif voor je tegenstanders. Zeker op de hogere moeilijkheidsgraden zal je deze functie snel gaan vervloeken als dit je (sub)missies gaat kosten. Gelukkig hoef je door de vele checkpoints binnen een missie nooit helemaal opnieuw te beginnen, maar het is toch wel frustrerend.

Debriefing

Het is dat er bij een review een paar screenshots horen, want anders had ik ze graag achterwege gelaten. Wat betreft het visuele plaatje van Heatseeker valt er namelijk weinig te genieten. De omgevingen ogen saai en lelijk en ook alle andere objecten in de game hebben totaal geen uitstraling. De PlayStation 2, waarop ik deze game heb getest, is toch echt wel tot veel meer in staat. Heel wat meer…

Als we dan even het rijtje verder afmaken is het geluid gelukkig degelijk te noemen. Niet van extreme klasse, niet bijzonder, maar het past gewoon prima bij deze setting. De levensduur van de game wordt nog wat opgerekt met diverse unlockables, zoals nieuwe vliegtuigen en wapens, en het feit dat je een debriefing krijgt na elke missie. Dit is jouw rapport van de afgelopen missie, waarop je zaken ziet als accuracy, hoeveel je met welk wapen hebt geschoten, hoeveel friendlies er zijn gesneuveld en nog veel meer. Dit kan wellicht een stukje uitdaging met zich meebrengen om jezelf toch steeds weer iets te willen verbeteren.

Conclusie

Heatseeker doet een poging om een lastig genre op te vullen. Helaas geldt ook voor deze game dat het blijft steken in de overbekende valkuilen: het is traag en repetitief. Je hebt wel aardig wat materiaal om vrij te spelen, maar dit neemt niet weg dat je de game eigenlijk maar even speelt en dan toch echt wel toe bent aan wat anders. Grafisch is het geheel een behoorlijk zwakke vertoning op de PS2, maar daar staat wel tegenover dat het vliegen gemakkelijk onder de knie te krijgen is. Een zeer toegankelijke game, die helaas niet lang weet te boeien. Bij mij blijft Heatseeker uiteindelijk balanceren op de grens tussen ‘net wel’ en ‘net niet’.