Alleen Duke Nukem Forever lijkt langer in ontwikkeling dan S.T.A.L.K.E.R.: Shadow of Chernobyl. Nadat de game zes jaar ontwikkeling is geweest, is de game eindelijk uitgekomen. Wat is er over van deze eeuwig uitgestelde game en diens hype?
Koud beton en gemuteerd vlees
De nacht valt en terwijl de regen op komt zetten wordt de situatie alleen nog maar troostelozer dan hij al was. In de verte ligt een betonnen verlaten flat, die weerstand zou bieden tegen de neerslag, maar tegelijkertijd onderdak zou kunnen verlenen aan opvliegend gespuis. Terwijl op de achtergrond klanken klinken van de gitaar van een drietal Stalkers, inventariseer ik nog eens mijn ammunitie. Schaars, concludeer ik. Toch zal ik naar die plek terug moeten waar mijn Geiger-Müllertelbuis hevig ioniserende straling constateerde en verontrustend ver uitsloeg. Tot overmaat van ramp begint het ook nog eens te onweren. Ik loop, door de vegetatie heen, met een boog om het trio heen. Het slaat nergens op, maar ik doe het voor de zekerheid. Bij elke schicht kijk ik om en vrees ik dat een of ander gemuteerd beest mij op mij toespringt.
De sfeerschets hierboven is zwaar naar beneden afgerond hoe de bedrukkende sfeer in Stalker (officieel S.T.A.L.K.E.R., maar dat leest zo kut) daadwerkelijk is. Voor degene die al meerdere jaren onder een steen leeft, niets hebben meegekregen van het verhaal van deze langverwachte game en/of spijbelde tijdens de geschiedenisles, hier een kleine repetitie daarvan.
In de huidige Oekraïne/toenmalige Sovjet-Unie te Tsjernobyl vindt in 1986 de grootste (maar dat is het al snel want het is ook de enige) nucleaire ramp plaats in de humanitaire geschiedenis. Door een miscommunicatie raakt het koelwater van de plaatselijke kerncentrale oververhit met als gevolg een gigantische meltdown. Radioactief afval wordt midden in de nacht door een stoomwolk de atmosfeer ingeblazen. Maar liefst 135.000 omwonenden moeten worden geëvacueerd.
Schattingen over het aantal slachtoffers van de ramp lopen uiteen. Bij een aantal duizend doden is een aannemelijke link met de ramp in de kerncentrale. Veel meer dan dat aantal zijn echter besmet met de meest vreselijke aantastingen en de daarbij behorende mutaties.
In 2006 voltrekt zich opnieuw een ramp in het gebied waarbij wederom radioactief materiaal de lucht in wordt geslingerd. De omvang van het ongeluk is nu echter nog groter. In het speelgebied, van ongeveer dertig vierkante kilometers, lopen nu dan ook de meest lelijke gemuteerde schepsels.
Het verhaal van de hoofdpersoon van Stalker is vrij standaard en mist wellicht wat diepte. Je overleeft als enige een verkeersongeluk, wordt gevonden en om een nog onbekende reden moet je ‘The Strelok’ uitmoorden. En dat is geen fles wodka…
Uiteraard moet je voor aanwijzingen naar het gebied rond om de kerncentrale, genaamd The Zone. Het gebied wordt echter streng bewaakt door het leger, aangezien diverse criminelen (Stalkers) The Zone betreden om dit leeg te roven. Binnen het gebied zitten zowel Stalkers als ‘piraten’ die je van je bezittingen willen beroven. Daarnaast moet je ook nog eens uitkijken voor gemuteerde wezens en patrouilles van het leger.
Survival first person roleplaying shooter game
Stalker wordt door velen gezien als een shooter, maar dat alleen doet de game geen recht. Door de hoge prijs van munitie zul je er zorgvuldig mee moeten om gaan. Daarbij is het geen lopende band werk aan tegenstanders. Naast dat je veel, heel veel aan het lopen bent (er zitten geen voertuigen in de game), ben je ook regelmatig aan het handelen met andere Stalkers. Deze bieden je bovendien side-missies aan die misschien niet altijd zo heel veel opbrengen, maar je wel verder helpen in de omgeving.
Voor zo ver mogelijk is de game behoorlijk realistisch. Shotguns brengen op afstand minimale schade toe, richten is nog vrij lastig en bovendien ben je uiterst kwetsbaar voor vijandig vuur. De vijand ontwijken is vaak effectiever dan aanvallen. Nu weet ik van mezelf dat ik geen snelle gamer ben, maar ik had voor de singleplayer een dikke vijftien uur nodig, zonder alle zijmissies te doen. De moeilijkheidsgraad van de game ligt boven het gemiddelde en een goed doordachte aanpak van je missies is geen overbodige luxe.
Groeten uit The Zone
Dat de game oorspronkelijk vier en een half jaar geleden uit had moeten komen, heeft zijn sporen nagelaten op de omgeving. De game is niet lelijk, maar te zien is dat de engine gedateerd is. Desondanks kent Stalker een fantastisch dynamisch klimaat en zijn de wisselingen tussen dag en nacht een ware transformatie voor het landschap en de sfeer. Bovendien is, ondanks dat er grote uitgestrekte omgevingen zijn, het detail in het landschap groot.
Dit heeft echter wel gevolgen voor de minimale systeemeisen van Stalker. Met een doorsnee 128Mb grafische kaart red je het nog wel binnen in gebouwen, maar het heeft grote gevolgen voor de framerate buiten de gangetjes. Zelfs met de details en grafische foefjes op minimum zal de game stroef lopen en de sfeer niet overbrengen wat het wel doet op een betere, duurdere computer. Wil je echt de sfeer optimaal proeven in Stalker, dan zal je pc van goede huize moeten komen.
Tot slot nog een kleine noot over de multiplayer van Stalker. Het lijkt erop dat deze erg geforceerd en onder tijdsdruk ontwikkeld is. De multiplayer ‘biedt’ namelijk deathmatch, team deathmatch en capture the flag. Met de keuze van de modes is op zichzelf niets mis. Hoogstens enig gebrek aan creativiteit. Door de multiplayer verdwijnt alleen de sfeer van continue mysterieuze dreiging. Het blijvende besluipende gevoel dat er iemand naar je kijkt of dat er ergens een radioactieve wind heerst. De nadruk ligt dan alleen nog maar op het uitmoorden van je tegenstanders, ten koste van alles. Bovendien is Stalker qua snelheid en actie geen shooter die zich leent voor een online multiplayer.
C.O.N.C.L.U.S.I.E.
Stalker heeft zeker weten een paar zachte plekken. De game barst nog van de bugs, eist een PC met een behoorlijke hardware-inhoud, heeft een vrij mager verhaal en een nog rampzalige multiplayer. Daar staat echter een ding tegenover: de fantastische drukkende sfeer. Stalker heeft een unieke ambiance die moeilijk te beschrijven is, maar van een dergelijk unieke aard dat ik hem nog niet eerder heb ervaren in een game. En ik betwijfel of ik dat ooit nog eens doe. We hebben zo’n zes jaar op Stalker moeten wachten en eigenlijk had ik de hoop al stiekem opgegeven. Wellicht daardoor waardeer ik de sfeer zo goed en vergeef ik de game voor haar fouten. Daarbij hebben de tegenstanders een behoorlijke goede en natuurlijke AI.
Had deze game uitgekomen tijdens de hoogtijdagen van mijn verwachtingen, dan was het spel een teleurstelling geweest. Niet alles wat ons vroeger is beloofd is uitgevoerd. Dat maakt Stalker echter geen slechte game, want de sfeer is adembenemend. Een van de beste die ik ooit in een game ervaren heb. En dat maakt deze game alsnog een must-play.