Sinds de dagen van Monkey Island en Grim Fandango is het wat betreft humoristische adventure games nogal stil gebleven. De Broken Sword-serie is inmiddels een serieuze weg ingeslagen en dus wacht menig point&click liefhebber vol smart op een volgende, grappige adventure. Pendulo Studios lijkt weer hoog in te zetten met Runaway 2 – The Dream of the Turtle. Zal deze game de verwachtingen waar kunnen maken?
Avontuur en mysterie
Zoals de titel van de game al verraadt, is er ook al eens een eerste Runaway-game uitgebracht. Dit was alweer in 2003 en destijds wist de game veel lovende kritieken te oogsten. Niet zo verwonderlijk is het dan ook dat men veel verwacht van dit tweede deel. Het concept van de game is echter wel volledig op de schop gegaan, maar daarover later meer. Allereerst maar eens een kleine flashback voor de mensen die het eerste deel hebben gemist. In deze game werd de held (of eigenlijk meer ‘anti-held’) Brian Basco geïntroduceerd. Hij is een slungelige student uit New York die een alledaags leven leidt. Plotseling komt hij in aanraking met Gina, een mysterieuze dame die nogal wat problemen heeft met de lokale maffia. Kortom, ze moeten wegrennen (run away, got it?) voor alle ellende. Heel handig zit er in dit tweede deel een optie om diverse gebeurtenissen uit Runaway 1 nog eens terug te kijken.
Runaway 2 – The Dream of the Turtle (TDOTT) begint met Brian die op het tropische Hawaii in z’n gezellige tropenhut achter een computer zit te chatten. Hij praat met Gina over een groot mysterie dat op een van de eilanden te vinden zou zijn. Uiteraard heeft Gina wel oren naar een gezellig avontuurtje en ze besluit om ook naar Hawaii te komen. Aldaar nemen onze twee hoofdpersonen en zo goedkoop mogelijke vlucht naar het bewuste eiland, niet wetende dat de piloot en het watervliegtuig eigenlijk wel hun beste tijd hebben gehad. De piloot legt midden in de lucht het loodje en het vliegtuig dreigt als een echte Russische Tupolev neer te storten. Helaas is er slechts één parachute aan boord en, galant als hij is, besluit Brian om Gina hiermee in veiligheid te brengen en hij schopt haar uit het vliegtuig. Brian stort verder neer, maar komt zo goed als ongeschonden uit het wrak. Op dat punt begint het grote avontuur. Brian moet op zoek naar Gina en natuurlijk is er ook nog het grote mysterie van het eiland…
Lekker vlot
Zoals eerder al ter sprake kwam, is het concept van Runaway in dit deel volledig omgegooid. Dit is vooral te merken aan de gameplay en in het bijzonder de besturing. In TDOTT moet elke beweging weer ouderwets met een muisklik gedaan worden, dus stiekem lopen (laat staan rennen) met je toetsenbord is er niet bij. Het bekende adventure-principe met de cursor is ook in deze game aanwezig. Kom je met je muis op een interactief object, dan zal de cursor in een vergrootglas veranderen. Door met de linker muisknop te klikken kan je het voorwerp bekijken en met de rechter muisknop is het voorwerp op te rapen om deze aan je rugtas toe te voegen. Mits onze fijne vriend Brian het toelaat natuurlijk, want zeg nou zelf…je stopt toch ook niet zomaar alles wat je onderweg tegenkomt in je rugtas?
De items die je tijdens je reis verzamelt zijn weer te gebruiken om puzzels op te lossen. Soms is het een simpele kwestie van ‘gebruik een stok om ergens bij te kunnen’, maar regelmatig zul je weer flink moeten combineren om verder te komen in de levels. Ooit wel eens wiskey in een speelgoed hond gegoten om een aapje dronken te voeren? Hoewel het soms wat vergezocht is, zijn de meeste puzzels en combinaties niet al te lastig om te ontdekken. Sommige gamers zullen het gebrek aan stevige breinbrekers missen, maar feit is wel dat de game lekker vlot blijft en dat heeft ook zo z’n waarde.
Een nieuw onderdeel van de besturing, wat eigenlijk meer een stukje vernuftige gameplay is, is de inventiviteit van Brian zelf. Je hoeft namelijk niet alles zelf te doen, want zo af en toe springt de hero himself even bij. Zo is er een punt waarop je een bril op een stuk drijfzand ziet liggen. Zodra je deze hebt opgemerkt, zal Brian uit zichzelf een tak pakken en deze opvissen. Even later als je een katapult hebt gemaakt, zorgt hij er wederom spontaan voor dat je voorzien bent van munitie om mee te schieten. Het zijn geen lastige klusjes die voor je opgeknapt worden, maar het behoed je vooral zo nu en dan voor overduidelijke, simpele handelingen.
Randgeval
Wat betreft de grafische kant zit het bij TDOTT meer dan goed. Er is ditmaal gekozen voor een blitse cartoonstijl, wat erg mooi overkomt. Tevens sluit dit perfect aan bij de luchtige opzet van de hele game. De personages zijn als heuse karikaturen neergezet en het is al humor opzich om te zien hoe idioot bepaalde figuren eigenlijk zijn. Daarnaast zijn de levels werkelijk prachtig vormgegeven. Je zult niet alleen diep in de jungle blijven, maar ook een aantal binnenlocaties en zelfs koude omgevingen op Antarctica passeren de revue. En elke bestemming die langs komt zetten is weer voorzien van mooie details. Alleen tijdens de momenten waarop er op characters wordt ingezoomd, en je de animaties van gezichten van dichtbij te zien krijgt, is te merken dat de game technisch nog wel wat steekjes laat vallen.
Het geluid in de game is echter een randgeval. De voice acting van de personages zit erg goed in elkaar. Brian klinkt echt als een sukkelige kerel, maar tegelijkertijd kan hij erg grappig uit de hoek komen. Ook de andere personages, waaronder Gina en een hippe surf-dude, passen qua geluid prima in het humoristische straatje van TDOTT. Helaas laat de muziek het af en toe vervelend afweten. Slappe popdeuntjes waarmee cutscenes vertoond worden, zijn niet echt de meest ideale sfeermakers.
Sterke drank
Naast het zwakke geluid kent de game nog een paar onderdelen die niet helemaal goed uit de verf komen. Ten eerste is er het probleem dat je soms objecten nodig hebt die, zwak uitgedrukt, moeilijk te vinden zijn. Als je net dat stukje glas naast een stoel hebt gemist, dan kom je gewoon niet verder en word je gedwongen om domweg het hele scherm af te zoeken met je muis. Gelukkig zijn deze momenten niet al te vaak aanwezig, waardoor de eerder besproken snelheid in de game toch wel blijft, maar juist díe momenten waarop je je helemaal suf zoekt zijn vrij irritant te noemen.
Een ander zorgenkindje is de opbouw van sommige levels en dan vooral bepaalde delen van puzzels. Veel puzzels kennen een hoog trial-and-error gehalte, waarbij je eerst (totaal zinloos) een handeling moet proberen, voordat je de uiteindelijke succesvolle handeling kunt uitvoeren. De eerder geschetste situatie van het speelgoed hondje en het aapje is hier een passend voorbeeld van. Puur uit baldadigheid wilde ik de hond direct met sterke drank vullen om de aap flink lam te maken, maar nee…eerst moest ik blijkbaar de hond vullen met water om er vervolgens achter te komen dat alcohol toch wel beter zou werken om het aapje te verjagen. Grrrr….. Net zoals het probleem met de lastig te vinden objecten komt dit ook niet al te vaak voor, maar hier geldt eveneens dat de momenten waarop je onnodig lang met een puzzel bezig bent best voor wat frustratie kunnen zorgen.
Conclusie
Runaway 2 – The Dream of the Turtle is een erg fijne bezigheid voor liefhebbers van adventures en gamers die wel houden van een luchtige point&click game. De humor is duidelijk aanwezig in de game, al haalt het bij lange na niet de klasse van bijvoorbeeld een Guybrush Threepwood in Monkey Island. De levels zijn prachtig gemaakt en de cartoonstijl is een welkome afwisseling in de strijd van andere games om zo realistisch mogelijk te zijn. Pendulo Studios laat met Runaway 2 – The Dream of the Turtle duidelijk zien dat realisme niet per se nodig is om een erg vermakelijke game af te leveren die ook nog eens een prachtige uitstraling heeft.
