Bliss Island is een nieuw fantasievol PSP-spelletje van Codemasters. Je bestuurt een Zwooph genaamd Hoshi en je moet, ja wat moet je eigenlijk? Lees in de review of dit vage spel helemaal de blits maakt op je PSP…
Zwooph
In Bliss Island heb je dus een Zwooph onder de knoppen. Wat is een Zwooph, zeg je? Weet ik veel. Dit pluizenbolletje doet mij nog het meeste denken aan een Wuppie, dus laten we het daar maar op houden. Hoshi is een Zwooph, een Wuppie-achtig beestje met een slurf. Die slurf is heel belangrijk voor Hoshi, want hij kan er namelijk lekker hard mee blazen. Waarschijnlijk heeft zijn soort daar ook de naam aan de danken, want een windvlaag die een Zwooph-geluid maakt, daar kan ik me wat bij voorstellen. De wind waait, de wind woei. Een Zwooph maakt woei.
Slurf
Die slurf van Hoshi is je voornaamste gereedschap binnen deze game. Hiermee kan hij dus lucht in beweging zetten, en wel zo hard dat er zelfs een explosie op volgt. Hiermee kan Hoshi een soort mede-Wuppie een richting geven. Je kan namelijk met de stick van de PSP aangeven waar de luchtexplosie neer moet komen en tot waar de schokgolf komt. Komt hij links van die andere pluizenbol, dan vliegt hij naar links, en gooi je de bom achter hem, dan vliegt ‘ie naar voren. We hebben het allemaal wel eens meegemaakt toen die ene voetbal te ver in het slootje kwam om hem te pakken. En wat doe je dan? Steentjes gooien achter de bal, om hem met de golfjes naar de kant te laten drijven. Of je bent gewoon een echte vent, stroopt je broekspijpen op en springt het water in. Maar dat ligt ook aan de doelgroep van Bliss Island, want dit spel is behoorlijk casual.
Wuppie-sidekick
Ik moet eerlijk bekennen, na een tijdje kreeg ik een behoorlijke band met mijn Wuppie-sidekick. Dat kan liggen aan de klusjes die ik met hem aan mijn zijde op moest knappen. Zo moest ik met hem eens kwaadaardige torren knock-out blazen, of een variant op het welbekende Asteroids spelen. Een stel stenen stond op het punt naar beneden te donderen, en dat moet jij voorkomen. Het mandaat is dan ook om ze met je pluizenbol tot gruis te bombarderen, door deze er hard tegen aan te rossen. En ik moet zeggen, soms geeft dat behoorlijk veel voldoening. Als alles lukt, dan ga je lekker voorzichtig met hem om en laat je hem wat stuiteren op je luchtstroom. Maar verpest ‘ie alles, dan kan dat klotebeest ook echt de pleuris krijgen. Je schiet hem van de ene naar de andere kant, met zijn pluizige kop tegen de muur en lekker tollen. Hij moet maar voelen…
Minigames
De minigame-gekte is anno 2007 wel op zijn hoogtepunt, althans, dat hoop ik. Zeker met de komst van de Nintendo Wii zijn games die geheel opgebouwd zijn uit minigames hartstikke in trek, en daar is niks mis mee, maar ik speel liever een game die wat meer om het lijf heeft. Bliss Island kent een aantal minigames die je in de adventuremode kan unlocken, en later weer kan herspelen. De minigames stellen verschillende levels voor die allemaal een ander doel voor ogen hebben, en allen voer je ze met je Wuppie-sidekick uit. Helaas zijn ze niet erg gevarieerd en we hebben ze allemaal al eens gespeeld in andere games.
Verder vind ik ook dat de moeilijkheidsgraad erg veel te wensen overlaat. Het is gewoon niet uitdagend en daarom ook niet leuk om te spelen, zeker omdat de game al snel in herhaling valt. Dit soort games moeten het vaak hebben van hun neiging naar veel behendigheid, maar het speeltempo is in Bliss Island erg laag dus daarom valt die factor weg. En dat is jammer, want het concept heeft, hoe uitgemolken het ook is, best wel wat potentie.
Conclusie
Pakt Codemasters met deze Wuppie het Wereldcuppie? Staat er niemand in z’n uppie en gaat Hoshi het helemaal doen? Als je het aan mij vraagt, nee. Bliss Island is best leuk maar eerder het type game dat de onwetende ouder voor zijn kroost koopt. Het feit dat jij al op een gamessite komt kijken welk spel je volgende aankoop zal zijn, bewijst al dat je je keuzes vaak beter maakt dan de doelgroep voor Bliss Island, want het niveau basisschool ontstijgt het nergens.
