Arthur and the Invisibles is echt typisch zo’n titel waarvan ik nog nooit heb gehoord, maar die toch wel bekend blijkt te zijn. Het boek is een groot succes, de film staat al in de startblokken om uit te komen in de Nederlandse bioscopen en de game, tja dat gaan we nu eens bekijken.
Arthur and the Invisibles of Arthur and the Minimoys?
Om alvast een stukje verwarring te voorkomen, zal ik maar gelijk vertellen hoe onlogisch de titel in elkaar steekt. Arthur and the Minimoys is de officiele naam en ook de naam waarin het spel in Amerika uitkomt, de film en game komen in Europa uit onder Arthur and the Invisibles. Op het printje van mijn reviewversie staat Arthur and the Invisibles, maar zodra ik het spel opstart gaat het over Arthur and the Minimoys, snappie? Nee ik ook niet…
Er was eens… Jaaa, zoals bij de meeste adventures begint het verhaal met ‘Er was eens’ en Arthur and the Invisibles dus ook. Er was eens een jongen, genaamd Arthur, die zijn tiende verjaardag bij zijn oma vierde. Helaas voor hem wordt zijn oma, net zoals de meeste andere bejaarden, behoorlijk opgelicht en moet Arthur’s opa een flinke som geld betalen aan Davido, de huisbaas. Wanneer ze dit niet binnen twee dagen betalen zal het huis worden gesloopt en zullen er van die mooie Beilmer-flats neer worden gezet. Arthur pikt dit niet en besluit op zoek te gaan een schat die zijn opa had gekregen op een reis in Afrika, die hij in de tuin had begraven. Om deze schat te vinden moet Arthur toetreden in de wereld der Minimoys, en wat hij daar aantreft…
Trollovers
Zodra Arthur op wordt gezogen door een portal verandert hij zelf in een Minimoys; een klein wezentje dat onder de grond leeft en niet veel groter is dan 2 milimetertjes. Ze zijn het best te vergelijken met die plastic trolletjes met van dat rode, blauwe, groene of gele haar die je ook tegenwoordig nog kan vinden in menig ballen-automaat. Nu Arthur is gekrompen naar het formaat van een luis, is het tijd voor hem om kennis te maken met de Minimoys die onder de grond leven. Om te beginnen hebben we Belameche, een dikke trol met rood haar en werpsterren. Niet veel later ontmoet je zijn zus Selenia en samen met deze twee trollen zul je opzoek moeten gaan naar de schat. Ja, je hoort het goed, je speelt dit spel namelijk niet solo, maar trio.
Solo trio co-op
Het is even ingewikkeld en even wennen, maar het grootste deel van het spel speel je met drie characters tegelijk. Dit wilt zeggen, je bestuurt één character en de andere twee lopen er als zombies achteraan en ze komen pas in actie wanneer dit nodig is of wanneer jij besluit in de huid te kruipen van één van de andere characters. Op dit speelprincipe is ook gelijk de hele game gebaseerd. Het hele spel zit namelijk vol met zogenaamde ‘stapstenen’. Dit zijn stenen waar je op moet gaan staan om bepaalde deuren te openen of om nieuwe eigenschappen vrij te spelen. Deze stenen kunnen al werken wanneer je er met één character op gaat staan, maar vaak is het nodig om met de drie verschillende characters op drie verschillende stenen te staan op hetzelfde moment, om op deze manier iets te unlocken. Dit klinkt in eerste instantie wel leuk en aardig, maar na dit zo’n keer of vijf gehad te hebben wordt het strontvervelend en zou je willen dat er buiten de stapstenen en obstakels die verschoven moeten worden meer puzzelelemten in de game zaten.
Je zou denken dat een game waarin je meerdere characters moet besturen schreeuwt om een multiplayer mode, zodat je lekker met je vrienden samen kan spelen. Gek genoeg is daar totaal niet aan gedacht en ontbreekt ieder spoort van een multiplayer functie. Toch gek dat je als ontwikkelaar een game maakt die compleet in het teken staat van de co-op, maar niet eens de moeite neemt om er een co-op van te maken. Erg jammer, want de game had zeker een puntje hoger kunnen scoren door het toevoegen van een goedlopende multiplayer-mode.
En dan de rest nog…
Het spel is opzich niet zo heel moeilijk, de puzzels zijn redelijk makkelijk en de schakelaren en andere objecten zijn niet zo moeilijk te vinden. Het is echter de continue herhaling die ervoor zorgt dat het spel na een zeer korte tijd al behoorlijk gaat vervelen, aangezien je steeds hetzelfde trucje moet doen. Voor de jongere gamer, die volgens mij als doelgroep is bedoeld, zijn de puzzels nog wel aan de moeilijke kant, maar voor de gemiddelde gamer zal het toch echt te simpel zijn. De graphics en de stemmetjes zijn redelijk in orde, het is niet geweldig maar het kan er toch nog wel redelijk mee door.
Conclusie
Arthur and the Invisibles is een redelijke game, waarvan ik eerlijk gezegd toch wel meer had verwacht. Het spel is niet moeilijk, bevat veel dezelfde speelelementen en de gameplay is nou niet echt geweldig. Toch is het spel voor de wat jongere gamer enorm leuk en zullen zij er toch nog het nodige plezier aan beleven. Misschien dat Arthur and the Invisibles toch nog een succesvolle en goedverkopende game gaat zijn zodra de film uit is, maar als de film net zo is als de game zal het denk ik toch nog wel tegenvallen.