Made Man. Het scheen een game voor die goeie ouwe PlayStation 2 te zijn. Ik had er echter nog nooit van gehoord en ook de titel liet weinig doorschemeren. Alhoewel, Made Man is een logische naam voor een maffiagame waarin je personage ‘gemaakt’ wordt tot dé maffiaman. Hoor ik je daar alweer zuchten: “Toch niet weer de zoveelste maffiagame?” Jawel, toch wel.
Een gat in de markt is het niet bepaald meer, die third person shooters. Toch probeert Made Man zich tussen het rijtje van games als Scarface en True Crime te murwen. Het verhaal begint bij het hoofdpersonage Joey Verola, die samen met zijn collega aan het touren is. Dan hoor je een stem, wat al snel de indruk doet wekken dat er een flashback aan zit te komen. En inderdaad, nog geen tien secondes later bevind je je in een “three months earlier”-situatie. Enigszins teleurgesteld begon ik aan de game, want ik had het onderhand wel gehad met die clichés. Helaas zou me echter nog wat te wachten staan wat dat betreft…
Clichés
Made Man stikt namelijk van de clichés. Je speelt de ó zo ruige Joey, die duidelijk het één en ander van Tony Montana heeft gepikt. Zo vindt ook Joey het nodig om zekere oneliners op tafel te smijten en is ook hij de ruige man in het pak met de grote geweren. Een vergelijking met Tony zou echter een belediging voor ‘m zijn, dus laten we dat maar niet meer doen. Joey (ook een y op het eind!) is namelijk verder vrij leeg en ongeïnspireerd. Ook het verhaal is weinig verrassend. Joey moet zich namelijk vestigen in het maffiawereldje, wat uiteráárd komt met het nodige verraad en bedrog. Helaas zie je deze plotwendingen al mijlenver aankomen, wat te wijten is aan het feit dat alles van clichés aan elkaar hangt. Joey is gewoon een ruige kerel die nog ruiger wil worden en daarom iedereen moet neerschieten, daar komt ’t op neer.
Duck and cover… not?
Een weinig origineel verhaal dus. Is de gameplay dan misschien een lichtpuntje in de tot nu toe redelijk donkere grot die Made Man heet? De gameplay is dus zoals gezegd te vergelijken met die van onder andere Scarface; schieten in de derde persoon. En dat is ook het enige wat je in deze hele game doet: schieten, geweren zoeken, ammunitie zoeken, meer schieten en weer doorlopen. En dat kamer in, gang uit. ‘Leuk’ detail is dat je dekking kunt zoeken om zo je tegenstanders van de nodige kilo’s lood te voorzien, maar om de één of andere reden lukte dit vaker niet dan wel. Die keren dát ik het deed dan, want de meeste tijd ben je gewoon aan het rondlopen zonder dat je ook maar aan dekking dénkt. Je zou namelijk drie keer de Macarena kunnen dansen terwijl je door vijf tegenstanders omsingeld bent zonder dat je ook maar beschoten, laat staan geraakt wordt. Die Macarena zit er bij nader inzien ook niet in, want alle karakters, inclusief jijzelf, lopen erbij alsof ze drie keer de marathon van New York hebben gelopen.
Er waren maar weinig dingen in Made Man die mij een soort glimlach op m’n gezicht wisten te brengen. Dingetjes die ‘wel leuk’ zijn, zijn de bullet-time modus (ook al zo origineel) en de ‘finishing move’. De bullet-time meter vult zich naarmate je gewonde vijanden met een genadeschot van het leven berooft, waarna je in slow-motion door kunt schieten. Ook dit is weinig spectaculair helaas.
Conclusie
Al met al heeft Made Man weinig te bieden. Voor ieder spelelement is wel een ander spel dat in z’n geheel op al die punten beter is. De gameplay is niet om over naar huis te schrijven, de graphics zijn allesbehalve uitmuntend en het verhaal is achterhaald. Mijn advies is daarom: als je dan toch op zoek bent naar een third person shooter, ga dan bijvoorbeeld voor een Scarface.
